Του Χρίστου Ζαβού
Εδώ και χρόνια οι περισσότεροι, παρακολουθώντας υψηλού επιπέδου αγώνες κυρίως ποδοσφαιρικούς, κινδυνεύουμε να αποστασιοποιηθούμε ή ακόμη και να ξεχάσουμε πλήρως τι εστί αθλητισμός και τη σωρεία θετικών συναισθημάτων και αρετών που περιλαμβάνει. Εναρμονισμένοι πλήρως με τον «άγριο-επαγγελματισμό» που εισχώρησε σ’ όλο το φάσμα του αθλητισμού, ένα από τα τελευταία προπύργια της κλασσικής έννοιας του, παρέμεναν για δεκαετίες οι Ολυμπιακοί αγώνες.
Κακά τα ψέματα ακόμη και η σπουδαιότερη αθλητική διοργάνωση της ανθρωπότητας, για χρόνια τώρα παραδόθηκε στις ορέξεις των χορηγών, του αθέμιτου ανταγωνισμού, των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, των μεγάλό- εργολάβων, του ντόπινγκ και όλων των προεκτάσεων που χαρακτηρίζουν τον, κατά την άποψη μου, «άγριο-επαγγελματικό αθλητισμό». Συνεπώς, για να εντοπίσει κανείς κάποιο καταφύγιο που φυλάσσει την πραγματική έννοια του αθλητισμού, δηλαδή το παιγνίδι, τον παιδαγωγικό σκοπό του, την εκγύμναση, τις ψυχικές αρετές που προσδίδει στον αθλητή, θα πρέπει ν’ ανατρέξει στο πρωτογενές επίπεδο, το οποίο σχετίζεται με τα ίδια τα παιδιά. Οι αναπτυγμένες χώρες διαθέτουν την κατάλληλη μεθοδολογία, σύγχρονες υποδομές και κυρίως την κουλτούρα και νοοτροπία να γαλουχήσουν τα μικρά παιδιά. Αυτή η λειτουργία αποτελεί καθήκον της κοινωνίας και του κράτους, να προσφέρει δηλαδή στους πολίτες της, όλες εκείνες τις συνθήκες που θα μπορούν τα παιδιά με τη συνεργασία των γονιών τους να μυηθούν στον αθλητισμό. Με λίγα λόγια, ο αθλητισμός είναι κοινωνικός θεσμός εις τον οποίο αντανακλάται ο πολιτισμός των πολιτών που αποτελούν την κοινωνία.
Πολύ φοβάμαι ότι στην Κύπρο, και σ’ αυτό το σημείο έχουμε χάσει τον μπούσουλα. Ακόμη και στο πρωτογενές επίπεδο του αθλητισμού, η Πολιτεία διά των αναξιοκρατικών χειρισμών που χρόνια τώρα επιδίδεται διαθέτοντας τον ΚΟΑ, Ομοσπονδίες και Γυμναστικούς συλλόγους, έχει αποτύχει οικτρά στο να εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις για την καλλιέργεια του αθλητισμού. Φορείς οι οποίοι διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα ή που λαμβάνουν χορηγίες από τα κρατικά ταμεία έχουν καταστεί πεδία δημοσίων σχέσεων ατόμων που λιγουρεύονται την εξουσία και την ανύψωση τους στην κοινωνία, η κομματοκρατία ορίζει άτομα αποδεδειγμένα ανίκανα για να διαχειριστούν καταστάσεις, ενώ Γυμναστικοί Σύλλογοι συμπεριφέρονται ως σκληροί επιχειρηματίες που δεν λαμβάνουν τίποτα υπόψη. Με λίγα λόγια έχουν καταφέρει να εισβάλουν στο αυθεντικό και τελευταίο προπύργιο του αθλητισμού, με κίνδυνο να τον σκοτώσουν.
Βρισκόμαστε πια στο σημείο μηδέν και πολύ φοβάμαι ότι δεν ανατρέπεται. Εύχομαι να είναι απλά μια πεσιμιστική προσέγγιση του θέματος. Φοβάμαι όμως ότι είναι πέρα για πέρα ρεαλιστική.
