Ζούμε σε ένα περιβάλλον που συνεχώς αλλάζει. Τα αντανακλαστικά όμως που έχουμε ως κοινωνία από τις πιο μικρές κοινότητες, ομάδες, σύνολα μέχρι και τους κορυφαίους θεσμούς της χώρας μας δεν μπορούν να ακολουθήσουν, δυστυχώς. Ταυτόχρονα φαίνεται πως χάσαμε την πυξίδα μας και τον προσανατολισμό μας. Αμελούμε διαχρονικά την αξία της αλληλεγγύης και της έγνοιας για το κοινωνικό σύνολο. Κλεινόμαστε όλο και πιο έντονα στο καβούκι του εγώ μας, και της πυρηνικής μας οικογένειας. Βλέπουμε το κακό να συμβαίνει στους δίπλα μας και το προσπερνούμε με το σκεπτικό πως εμάς δεν μας αφορά.
Αφορμή για το σημερινό άρθρο, τα όσα έγιναν την περασμένη βδομάδα σε γυμνάσιο της Αγλαντζιάς. Σωστή η αντίδραση των γονιών που είχαν το σθένος και την υπομονή να προχωρήσουν σε καταγγελία στην αστυνομία και να προχωρήσουν σε συλλήψεις. Ήταν καιρός να γίνει αυτό το πρώτο, μικρό βήμα για να σπάσει το απόστημα και μαζί και η ομερτά που έχει σκεπάσει τα όσα συμβαίνουν στους δρόμους, στα πάρκα, στα σχολεία και έξω από κάθε σπίτι. Και δεν είναι σχήμα υπερβολής. Ο κοινός παρονομαστής όλων ή σχεδόν όλων των πράξεων, των παρανομιών, της βίας, των ξυλοδαρμών έχει να κάνει με το χρήμα. Και το χρήμα, το κέρδος των διαφόρων που κινούνται και συντονίζονται από ανώτερες δυνάμεις έχει να κάνει με τη διακίνηση απαγορευμένων ουσιών, με την ευρεία πώληση ναρκωτικών.
Όποιος από μας, ή και ευρύτερα όποιος γονιός εφήβων πει πως δεν έχει ιδέα και πως ακούει πρώτη φορά για αυτά, είτε είναι ψεύτης είτε ζει απομονωμένος σε ένα παράλληλο σύμπαν. Και το ζητούμενο είναι τι κάναμε ή μάλλον τι μπορούμε να κάνουμε. Ας αφήσουμε τον τελικό μεγάλο σκοπό, το να σώσουμε την κοινωνία και τις μελλοντικές γενιές, και ας επικεντρωθούμε στο πώς θα σώσουμε τα παιδιά μας και τη σημερινή γενιά. Αν τα καταφέρουμε θα κάνουμε κι ένα σημαντικό βήμα για να σώσουμε και την κοινωνία. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να μιλήσουμε με τα παιδιά μας, να ξέρουμε με ποιους συναναστρέφονται ως πρώτο βήμα. Σε δεύτερο χρόνο ας γίνουμε λίγο πιο κοινωνικοί με τους γονιούς των φίλων των παιδιών μας και ας προσπαθήσουμε από κοινού να απομονώσουμε αυτούς που πριν είκοσι χρόνια τους χαρακτηρίζαμε παλιόπαιδια και αλήτες. Και σε τρίτο χρόνο πρέπει να δούμε πώς αυτή η πληροφορία καταλήγει και αξιοποιείται από αυτούς που έχουν ευθύνη να προστατεύσουν τους πολίτες, από την αστυνομία.
Ο τρόπος λειτουργίας της αστυνομίας δεν ακολουθεί δυστυχώς τους ρυθμούς αλλαγής της κοινωνίας. Μάλλον γνωρίζουν για τις εγκληματικές σπείρες. Μάλλον γνωρίζουν και για τον τρόπο λειτουργίας τους, για το πώς έχουν δικτυωθεί και πώς καταλήγουν τα προϊόντα τους στον τελικό αποδέκτη. Χρειάζεται να απαιτήσουμε να απομακρυνθούν από τις γειτονιές και τα σχολεία μας τα πρόσωπα εκείνα που παρανομούν. Και οφείλουμε να τροφοδοτήσουμε τις αρχές με τις απαραίτητες πληροφορίες. Να ξεφύγουμε από τη λογική του ωχαδελφισμού, του γιατί να το πω εγώ, πού να μπλέκω τώρα και να πιστέψουμε στην αξία της συλλογικής ευθύνης και πως αν δεν το κάνω τώρα, ίσως το επόμενο θύμα να είναι το δικό μου παιδί.
Και κάτι τελευταίο. Στην προσπάθεια αναζήτησης της πυξίδας μας, ας πάψουμε να θαυμάζουμε ή και να ζηλεύουμε αυτούς που προκαλούν με τη χλιδάτη τους ζωή, που προβάλλουν τα πλούτη τους που σε κάποιες περιπτώσεις δεν δικαιολογούνται από τα επαγγέλματά τους και τα εισοδήματά τους. Ας προσπαθήσουμε να φιλοσοφήσουμε λίγο περισσότερη τη ζωή, και ταυτόχρονα ας γίνουμε λίγο πιο καχύποπτοι και λίγο πιο απαιτητικοί από αυτούς που έχουν ευθύνη να ελέγξουν αν ο πλουτισμός αυτών των προσώπων δικαιολογείται ή είναι αποτέλεσμα παρανομιών ή και άλλων πράξεων.
O κ. Δημήτρης Μ. Δημητρίου είναι Βουλευτής Λευκωσίας ΔΗΣΥ, πρόεδρος Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών. dmdemetriou.com
