Η Diana Taylor στην έκθεσή της «Phantom Yarns» στην Art Seen μέσα από τα έργα της δείχνει την έρευνα χρόνων γύρω από τον William Morris και τη χειροτεχνία. Η Taylor είναι βαθιά συνδεδεμένη με την Κύπρο, λόγω της μητέρας της, με την απώλεια της μητέρας της να την έχει σημαδέψει. Η Diana δήλωσε στην «Κ», «η Κύπρος μού φέρνει τόσες πολλές αναμνήσεις, καθώς τις συνδέω με τη μαμά μου. Οι μυρωδιές, οι γεύσεις, οι ήχοι και οι πρώτες εμπειρίες είναι πολύ έντονες…». Με διάφορες τεχνοτροπίες η Taylor δημιουργεί κομμάτια τέχνης σαν παζλ και ο θεατής καλείται να αποκωδικοποιήσει και να λάβει μέρος σε ένα ταξίδι αναμνήσεων, συνδέοντάς το με τη σύγχρονη εποχή. Η Taylor χρησιμοποιεί υφάσματα, εικόνες επεξεργασμένες στο Photoshop, συρμάτινα πλέγματα και κείμενο, μεταξοτυπία, κολλάζ, ζωγραφική, υφαντά και κεντήματα σε μεγάλης κλίμακας υφασμάτινες τρισδιάστατες συναρμογές ή σε μουσαμά.
Έργα από την έκθεση «Phantom Yarns» στην Art Seen (Φωτο: Νίκος Λουκά)
–Μέσα από τη δουλειά σας φαίνεται μια σύνδεση μεταξύ της καινούργιας εποχής αλλά σε σχέση με το παρελθόν… Τι σας ώθησε σε αυτή σκέψη;
–Μέσα από την έρευνά μου εξετάζω τον αντίκτυπο του παρελθόντος στο παρόν. Σε αυτήν την ψηφιακή εποχή, ή την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, η στροφή μας στις διαδικασίες χειροτεχνίας απηχεί εκείνες του κινήματος των τεχνών, της χειροτεχνίας και του William Morris της βιομηχανικής επανάστασης. Το ενδιαφέρον μου για τον Morris, ο οποίος πρωτοστάτησε σε αυτό το κίνημα, πηγάζει από το περιβάλλον της παιδικής μου ηλικίας, γεμάτο μοτίβα, στολίδια και οικιακές χειροτεχνίες της μητέρας μου. Η αναφορά στα εγχώρια και τη χειροτεχνία είναι σχετική με τη δουλειά μου, έτσι είχα πάντα ενδιαφέρον για τους παραδοσιακούς τρόπους κατασκευής και σε συνδυασμό αυτών με μηχανικές και ψηφιακές διαδικασίες, διερευνώντας πώς αλληλοσυνδέονται διαφορετικά μέσα.
–Ποια είναι η σχέση σας με τον χρόνο;
–Σκεπτόμενη τους σημερινούς καιρούς μας και τι σημαίνει σύγχρονος τώρα, υπάρχει μια πληθώρα χρονικότητας, την οποία βιώνουμε ταυτόχρονα. Αυτό υπάρχει πάντα στη δουλειά μου μέσα από τη διαστρωμάτωση ιστορικών αναφορών, σαν παλίμψηστο. Υπάρχει σήμερα μια αίσθηση αναχρονισμού να κοιτάμε μπρος-πίσω, η οποία στη συνέχεια γίνεται χαρακτηριστική της σύγχρονης κατάστασής μας, και επομένως αντιφατική με την ετυμολογία της λέξης σύγχρονη. Στην έρευνά μου βρίσκομαι ιδιαίτερα σε αυτές τις συνθήκες της εποχής μας, καθώς χαρακτηρίζονται από αντίφαση, αναχρονισμό και πολλαπλές χρονικές στιγμές.
–Τι είναι αυτό που θα θέλατε να πέτυχετε μέσα από τη δουλειά σας; Και ποιες είναι αυτές οι ιστορίες που θα θέλατε να παρουσιάσετε;
–Δεν με ενδιαφέρει να πω μια συγκεκριμένη ιστορία, μάλλον θέλω να αγκαλιάσω τις ιδέες της εποχής που ζούμε και τις αντιφάσεις που βιώνουμε τώρα μέσα από την παράδοξη ανάδειξη και αποσταθεροποίηση των ιεραρχιών, συγκλίνοντάς τες στον ίδιο χώρο. Πάντα μου άρεσε η κατάρρευση των αντιθέσεων μέσα σε υψηλούς και χαμηλούς πολιτισμούς, τέχνη και χειροτεχνία, αναλογικά και ψηφιακά, γρήγορους και αργούς ρυθμούς, ζωγραφικές χειρονομίες με διαγράμματα και γραφικά. Αυτό αντανακλά την αίσθηση της θολότητας των ορίων και των μέσων ενημέρωσης με τα οποία ζούμε σήμερα. Εξερευνώ πάντα την αίσθηση της απουσίας και της απώλειας του παρελθόντος μέσω της ζωγραφικής, με «μη ζωγραφική» ή διαγραφή της εικόνας, αφήνεται σε θραύσματα, εξ ου και η χρήση μεθόδων κολλάζ και συναρμολόγησης. Χρησιμοποιώντας μια προσέγγιση bricolage και την οικειοποίηση εικόνων, θέλω να διατηρήσω αυτές τις εικόνες και όμως να τις περάσω σε μια διαδικασία ψηφιακής και αναλογικής εντροπίας.
–Πιστεύετε ότι πλέον η ανθρωπότητα και σε γενικό πλαίσιο η κοινωνία αναζητεί να επιστρέψει στο παρελθόν, ίσως σε μια πιο αθώα εποχή και όχι τόσο πολύπλοκη;
–Ναι, νομίζω ότι μπροστά σε μια άνευ προηγουμένου τεχνολογική πρόοδο, προσπαθούμε επίσης να επιβραδύνουμε και να κρατήσουμε τις παραδόσεις που χάνουμε. Αυτό είναι εμφανές σε κάθε είδους χειροτεχνικές διαδικασίες που παρουσιάζουν πτώση και αναζωπύρωση. Η τρέχουσα έμφαση στην αποσταθεροποίηση των ιεραρχιών και η απομάκρυνση από την ανθρωποκεντρική σκέψη, μας οδηγεί πιο κοντά στη φύση και μια μετα-ανθρώπινη-ανθρώπινη και μη ανθρώπινη σύγκλιση.
Έργα από την έκθεση «Phantom Yarns» στην Art Seen (Φωτο: Νίκος Λουκά)
Αίσθηση Απώλειας
–Γνωρίζω ότι οι ρίζες σας είναι από την Κύπρο. Τι είναι η Κύπρος για εσάς;
–Η Κύπρος μού φέρνει τόσες πολλές αναμνήσεις, καθώς τις συνδέω με τη μαμά μου. Οι μυρωδιές, οι γεύσεις, οι ήχοι και οι πρώτες εμπειρίες είναι πολύ έντονες. Υπάρχει μια αίσθηση απώλειας που νιώθω, όταν βρίσκομαι εδώ, καθώς η μητέρα μου δεν είναι πια κοντά. Η απουσία ή η τρύπα – και η παρόρμηση να εξερευνήσουμε αυτήν την απουσία μέσω μιας υλικής παρουσίας.
–Πιστεύετε ότι με το να δημιουργείτε έργα που έχουν κομμάτια που σχετίζονται με το δικό σας παρελθόν όπως είναι η μητέρα σας και ο Morris, είναι σαν να κρατάτε τη μνήμη τους ζωντανή;
–Ναι, υπάρχει ένα είδος θέλησης για διατήρηση του παρελθόντος και εξερεύνηση μέσω της υλικότητας του παρελθόντος, ένας τρόπος να παρουσιαστεί ξανά κάτι που βρίσκεται σε απόσταση και όμως συνεχίζει να επιστρέφει, ένα εκδικητικό ή φάντασμα. Οι ιδέες του Morris είναι σχετικές σε αυτούς τους μετα-καπιταλιστικούς καιρούς που ζούμε, γι’ αυτό και τον έχω αναφέρει ως φάντασμα για σήμερα. Η έννοια της στοιχειολογίας είναι τότε σημαντική για την έρευνά μου.
Πληροφορίες
Γκαλερί Art Seen, «Phantom Yarns» της Diana Taylor μέχρι 22 Οκτωβρίου 2021
