Kathimerini.gr
ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΥ
Πυκνή και πολυσήμαντη η εικαστική γραφή του Γιώργου Αυγέρου, αποκαλύπτεται σε ενότητες στη νέα ατομική έκθεσή του, στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη. Μοιάζει με μεγάλη τοιχογραφία ενός νου στον παρόντα χρόνο, με όλη τη διαχρονία, τον συμβολισμό και την εικονοποιητική αλληγορία που ο Γιώργος Αυγέρος παράγει σαν να μην μπορούσε να κάνει αλλιώς. Η επίγευση της έκθεσης, που τιτλοφορείται «Νοητικές περιπλανήσεις», είναι αυτή ενός στρατευμένου βλέμματος απέναντι σε θέματα κοινά και παγκόσμια, όπως είναι η μοναξιά, η αδιαφορία και η επιταχυνόμενη κλιματική αλλαγή. Αλλά, η έκθεση είναι κάτι πολύ ευρύτερο. Ο Γιώργος Αυγέρος μοιάζει να έχει κατακτήσει ένα σημείο θέασης του κόσμου, από το οποίο μπορεί να διακρίνει ποιότητες, διαβαθμίσεις και αποχρώσεις με τρόπο όχι ευθέως προβλέψιμο, χρησιμοποιώντας μεθόδους που αναφύονται μέσα από πυκνές συνθέσεις με την τεχνική της ιστορίας μέσα στην ιστορία.
Και έχει πολλές ιστορίες να διηγηθεί ο Γιώργος Αυγέρος. Με εξαίρεση μιας σειράς μαυρόασπρων πορτρέτων (που στην ουσία είναι «ένα» έργο, σαν μια πινακοθήκη της σύγχρονης συνθήκης), η έκθεση δοξάζει το χρώμα και τη λεπτομέρεια. Χρησιμοποιώντας σκόνες χρώματος που έρχονται να γεμίζουν το περίγραμμα ενός σχεδίου σε κάρβουνο, ο Γιώργος Αυγέρος συνδέει τις εποχές του ανθρώπου με τρόπο συγκινητικό. «Διερευνά τη δορυφορική τεχνολογική εικόνα, καθώς και τα προγράμματα ψηφιακής επεξεργασίας με οξυδέρκεια», γράφει στο κείμενο της έκθεσης η Ελλη Αντωνίου. Ο Γιώργος Αυγέρος εντάσσει εικονοποιητικά στοιχεία της τεχνολογίας, για παράδειγμα από τα Google maps, και προχωράει σε επιστρώσεις υβριδικών εικόνων με σπαράγματα μιας ιστορικής διαχρονίας. Στα αθηναϊκά του έργα, στην πλατεία Συντάγματος, π.χ., αναγνωρίζουμε τη σύγχρονη όψη της πόλεως αλλά όσο παρατηρούμε διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για μια αλληγορία πάνω στον τρόπο των Ελλήνων, μέσα από τις ιστορικές φάσεις (δειγματοληπτικά ενταγμένες με αναγνωρίσιμες φιγούρες) και το νεότερο δημόσιο ήθος. Ο Γιώργος Αυγέρος έχει θέσεις και κίνητρο, αλλά δεν ηθικολογεί.
Τα μεγάλα του έργα για την κλιματική αλλαγή είναι σχόλια πάνω στη διεθνή κοινωνία με παράλληλη αλληγορική αφήγηση πάνω στην ποικιλία του ανθρωπότυπου. Τα «ιαπωνικά» του έργα μιλούν για τη μοναξιά στις χαοτικές μεγαλουπόλεις, ένα θέμα που προφανώς τον απασχολεί αν σταθεί κανείς και στο αμάλγαμα της δυστοπικής αρχιτεκτονικής φαντασίας. Η προσέγγισή του στην ιστορία της τέχνης και στις ιδρυτικές αναφορές της παιδείας του γίνεται μέσα από σπαράγματα μορφών του Ιερώνυμου Μπος, απρόβλεπτα διάσπαρτες, αλλά και μέσα από ένα προσωπικό διάλογο με τον Μανέ, τον Βαν Γκογκ ή τον Χοκουσάι.
Γκαλερί Ζουμπουλάκη, πλατεία Κολωνακίου 20, έως 9/11.
