Kathimerini.gr
ΤΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΠΟΥΡΝΑΡΑ
Κάθε στήλη που σέβεται τον εαυτό της οφείλει να προσαρμόζεται στην πραγματικότητα. Ετσι, τα «Α Plus» από σήμερα αλλάζουν ρότα και θα καταπιαστούν με το πώς μπορούμε να περάσουμε εποικοδομητικά μέσα στο σπίτι. Νοερή συντροφιά μας, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, καθώς και ειδικοί σε διάφορα πεδία που μπορούν, με τη γνώση και την εμπειρία τους, να μας βοηθήσουν σε αυτό το μεταβατικό διάστημα. Είναι βέβαιο ότι μπορούμε να βγούμε κερδισμένοι από αυτή τη δύσκολη κατάσταση, αν εξαρχής σκεφτούμε θετικά και δούμε τι μπορεί να μας προσφέρει η εκούσια απομόνωση.
Επειτα από 20 και πλέον χρόνια που καλύπτω για την «Κ» το εικαστικό ρεπορτάζ, γνωρίζω από πρώτο χέρι πως οι ζωγράφοι είναι εκείνοι που έχουν αναπτύξει εξαιρετικά την ικανότητα να κλείνονται στο κουκούλι του εργαστηρίου τους και αλχημιστικά να μετατρέπουν τη μοναξιά και τον περιορισμό σε ομορφιά. Ζήτησα, λοιπόν, από τον φίλο Μανώλη Χάρο να κάνει ποδαρικό σε αυτή τη νέα φάση της στήλης. Ιδού τι μας είπε: «Οι περισσότεροι σύγχρονοι άνθρωποι φοβούνται να μένουν μόνοι, αισθάνονται αμηχανία για το πώς θα καλύψουν αυτόν τον χρόνο δίχως την εύκολη λύση της συνάντησης με φίλους και της εξόδου».
Ο ζωγράφος Μανώλης Χάρος δίνει συμβουλές... stayhome.
«Το πρώτο πράγμα που έχω να πω είναι πως η μοναξιά δεν είναι απειλή και μπορεί να γίνει ιδιαίτερα δημιουργική. Κατ’ αρχάς, έχουμε τη δυνατότητα να ακολουθούμε το νήμα της σκέψης μας χωρίς την αφόρητη πίεση χρόνου και τις άπειρες οχλήσεις της καθημερινότητας, όπως κάνουμε όταν είμαστε σε διακοπές, που ο νους μας αποκτά διαύγεια. Πολλοί θα πουν: μα, με τον καταιγισμό των αρνητικών ειδήσεων για τον ιό, το να αφεθεί κανείς στα χέρια του μυαλού του μπορεί να οδηγήσει στην κατάθλιψη ή την αγωνία».
Συνεχίζει: «Εκεί βοηθάει κάτι που εμείς οι ζωγράφοι ξέρουμε καλά. Μπαίνοντας στο ατελιέ μου, κάνω κάποια χειρωνακτική εργασία ή ασχολούμαι με κάτι σχεδόν μηχανιστικό, όπως έπιαναν το εργόχειρο οι παλιές νοικοκυρές. Αυτό δρα καθησυχαστικά, λειτουργεί σαν μάντρα και βοηθά τον εγκέφαλο να μετακινηθεί σε μια ζώνη ασφάλειας. Και επειδή είμαι σίγουρος ότι οι γυναίκες είναι εν γένει πιο συνηθισμένες στις οικιακές εργασίες και σε ασχολίες χειρωνακτικές, φοβάμαι πιο πολύ τους άνδρες, οι οποίοι έχουν ταυτίσει το σπίτι με την ανάπαυσή τους. Πιστεύω ότι θα κολλήσουν στον καναπέ, μπροστά στην οθόνη».
«Προσωπικά, πάντως, βρήκα παρηγοριά σε ένα από τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη, το “Βαρδιάνος στα σπόρκα”, του 1893. Το βρίσκει κανείς δωρεάν στη διαδικτυακή πλατφόρμα ProjectGutenberg. Αναφέρεται στην επιδημία χολέρας στην Ευρώπη του 1865 και –αν και δεν το πιστεύετε– θα σας φτιάξει το κέφι».
