Ο Κώστας Νεοφυτίδης συμμετείχε με 13 έργα του από τη σειρά «Holi Portraits», καθώς με άλλες δημιουργίες του στο Aqua Art Miami και με αυτή την ευκαιρία θέλησα να μιλήσω μαζί του. Ο καλλιτέχνης με ξενάγησε στον προσωπικό του χώρο ΚΟΤΑ στη Λευκωσία και οι επιρροές του από τα ταξίδια του στην Ασία είναι εμφανείς. Ο Κώστας Νεοφυτίδης ανακάλυψε το πάθος του για την εικαστική τέχνη μέσα από ένα ταξίδι στην Ταϊλανδή, εκεί του ανοίχτηκε ένα καινούργιος και διαφορετικός κόσμος. Δεκαπέντε χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι εξακολουθεί να εξελίσσεται και να επιτυγχάνει του στόχους του μέσα από την τέχνη και τα χρώματα.
–Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στο Aqua Art Miami;
–Φέτος ολοκληρώνω δεκαπέντε χρόνια αφότου ξεκίνησα να ασχολούμαι με τις τέχνες, το ιστορικό μου είναι η αρχιτεκτονική και το 2005 σε ένα ταξίδι που έκανα στην Ασία για αναζήτηση εσωτερικής και όχι μόνο ανάγκης είχα ξεκινήσει να κάνω τα πρώτα σκίτσα. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια. Η συμμετοχή σε μια διεθνή έκθεση, όπως είναι τα σημερινά δεδομένα στην τέχνη, είχε καταστεί ανάγκη για να σηματοδοτήσει το ξεκίνημα αυτής της νέας αρχής. Η συμμετοχή αυτή ήταν μια φυσική εξέλιξη θα έλεγα μετά από διάφορες εκθέσεις που είχα κάνει στην Κύπρο και που έψαχνα έναν χώρο να δείξω τη δουλειά μου σε ένα διεθνές κοινό.
–Πώς βρίσκει κάποιος χρήματα στην Κύπρο για την τέχνη;
–Δεν είναι εύκολο. Κατ’ αρχήν είμαι πεπεισμένος με τους καλλιτέχνες που κάνουν αυτή την προσπάθεια, ότι όλοι κάνουν και μια δεύτερη δουλειά. Οπότε, το να μπορέσεις να βρεις τρόπους να πουλάς, πέραν των συλλεκτών, είναι το κλειδί. Γι’ αυτό τον λόγο έχω προχωρήσει και έχω κάνει σειρές, έχω κάνει χαλιά, όπου μεταφέραμε την τέχνη στο χαλί και commission works όπως είναι οι πορσελάνες. Η τέχνη τελικά θέλει χρήματα για να αναπτυχθεί. Χρειάζεται και το πιο εμπορικό κομμάτι. Η τέχνη είναι ένα πάθος, είναι αγάπη είναι με αυτό που θέλεις να προχωρήσεις και να το εξελίξεις άρα προσπαθείς να φέρεις χρήματα μέσα για να τα επενδύσεις πίσω.
–Μίλησέ μου για τα ταξίδια σου στην Ασία, που νομίζω ότι έπαιξαν μεγάλο ρόλο στα έργα σου αλλά και σε εσένα.
–Ταξίδευα από μικρός. Αλλά στα σαράντα μου χρόνια, υπήρξε η ανάγκη να μπορέσω να επαναπροσδιορίσω πράγματα και σε σχέση με τον εαυτό μου, τα ταξίδια σίγουρα και η Ασία πρόσφερε κάποιες δυνατότητες, όπως η επαφή με τη yoga, επαφή με κόσμο που είχε τις ίδιες αναζητήσεις οπότε τα εντατικοποίησα σε εκείνη την περίοδο που ένιωθα ότι έπρεπε να αλλάξουν τα πράγματα. Σε ένα από τα πρώτα ταξίδια που υπήρξε αυτή η ανάγκη, έγινε ένα στη Ταϊλανδή, οπού είπα ότι θα πάρω μαζί μου και κάποια υλικά απλώς για να μπορέσω να κάνω κάποια σκίτσα. Εκεί ολοκλήρωσα τη συλλογή «Awakening» που ήταν τα πρώτα μου σκίτσα. Ήταν ένα ημερολόγιο καθημερινό από ιστορίες και πράγματα που αποτύπωνα. Μετά συνέχισα τα ταξίδια, επιστρέφοντας συνέχεια στο ίδιο μέρος όπου σιγά-σιγά κτίστηκε εκεί ένα στούντιο και πέρασα αρκετά χρόνια πήγαινε-έλα, επισκεπτόμενος το συγκεκριμένο μέρος, όπου πειραματιζόμουν και ανακάλυψα μέσα από την τέχνη και τον εαυτό μου.
–Αναζητείς την ελευθερία. Τα κατάφερες;
–Το σύστημα που υπάρχει σίγουρα θέλει να σε σκλαβώσει, αυτό είναι δεδομένο. Το να προσπαθείς όμως και να πετυχαίνεις να ξεφεύγεις από το σύστημα με διάφορους τρόπους είναι το μόνο πράγμα που μπορείς να κάνεις, διότι αλλιώς θα καταλήξεις σίγουρα στο περιθώριο, χωρίς να θεωρώ ότι το περιθώριο είναι κακό. Το έζησα σε κάποιες στιγμές, διότι επέλεξα να το έχω. Όμως δεν μπορείς να τα έχεις όλα, δηλαδή δεν μπορείς να επιλέξεις το περιθώριο και να θεωρείς ότι την ίδια στιγμή θα υπάρχουν και χρηματοδοτήσεις για να εξελίξεις εκείνο το πράγμα που θέλεις. Έχω βρει τη συνταγή και ισορροπώ, ώστε να μπορώ να ζω ως επί το πλείστον την προσωπική μου ζωή εκτός του συστήματος και να επισκέπτομαι το σύστημα όποτε χρειάζεται για να μπορέσει να μου προσφέρει τη δυνατότητα να προχωρώ σε εκείνο που αγαπώ. Το ότι κατάφερα να απελευθερωθώ από διάφορα πράγματα τα οποία στο παρελθόν μου ήταν πολύ ενοχλητικά. Τα κατάφερα.
