Kathimerini.gr
Αλεξάνδρα Σκαράκη
Χαμογελαστός, πράος και βαθιά σκεπτόμενος. Αυτά είναι μόνο λίγα από τα επίθετα που χαρακτήριζαν τον Νότη Μαυρουδή, μιας από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της ελληνικής μουσικής σκηνής που «έφυγε» άδικα από τη ζωή το βράδυ της Τρίτης μετά από θανάσιμο τραυματισμό.
Την καλοσύνη, τη σπίθα στο βλέμμα και το πάθος για το έργο του είχα την τύχη να δω από κοντά περισσότερο από 20 χρόνια πριν, όταν ως παιδί και μέλος χορωδίας, ερμήνευσα μερικά από τα τραγούδια που ο ίδιος είχε γράψει για το γνωστό άλμπουμ «Χάρτινο Καράβι» (1995).
Θεσσαλονίκη, άνοιξη 2002. Στην αίθουσα εκδηλώσεων των 1ου και 2ου Δημοτικού Σχολείου Πανοράματος, ο μουσικός Αθανάσιος Μπιλιλής ανακοινώνει σε μια ομάδα παιδιών τη συμμετοχή στο 1ο Φεστιβάλ Χορωδιών Δημοτικών Σχολείων που διοργάνωνε το 3ο Γραφείο Π.Ε. Ανατολικής Θεσσαλονίκης υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και του Υπουργείου Παιδείας. Η χαρά και η αγωνία μας, δεν περιγράφονται.
Συνολικά 15 σχολεία της πόλης αλλά και της περιφέρειας θα τραγουδούσαν το καθένα από τρια τραγούδια Ελλήνων συνθετών και στο τέλος όλα μαζί, δύο του Μαυρουδή, ως μέρος αφιερώματος στη μουσική του πορεία. Μάλιστα, τις χορωδίες θα διηύθυνε επί σκηνής ο ίδιος ο συνθέτης.
Ένα εικοσιτετράωρο πριν την εκδήλωση, εκατοντάδες μαθητές περιμένουν στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, τον Νότη Μαυρουδή για να ξεκινήσει η γενική πρόβα της ενότητας που αφορούσε το έργο του. Ανεβαίνει στη σκηνή ευδιάθετος, μας ευχαριστεί και συγκινείται που ερμηνεύουμε τους στίχους του. Μάλιστα, γελάει με την ψυχή του όταν βιαζόμαστε να τραγουδήσουμε κάποια στροφή ή τη φωνάζουμε δυνατά. Τον παρακολουθώ με θαυμασμό, δεν θέλω να χάσω ούτε στιγμή από τα λόγια του αλλά και τις συμβουλές για ένα καλύτερο ηχητικό αποτέλεσμα.
Σάββατο, 8 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς. Το κύριο μέρος της βραδιάς έχει ολοκληρωθεί και ήρθε η σειρά για τα κοινά τραγούδια. Η κατάμεστη αίθουσα χειροκροτεί με ζητωκραυγές τους Ν. Μαυρουδή, Α. Μπιλιλή (πιάνο) και Γ. Κοκκινάκη (ακορντεόν).
Ξεκίνημα με το «Χάρτινο Καράβι». «Μετράει η παλάμη μας το χρήμα/μία τυφλή θεά το κρίμα/κι ένα παιδί μετρά και λέει/κάθε αλήθεια που μας καίει», τραγουδάμε. Και βλέπουμε τον συνθέτη να «φουσκώνει» από υπερηφάνια στο άκουσμα του στίχου. Διευθύνει με αγάπη και στοργή.
Συνέχεια με τον «Βαρώνο Μινχάουζεν», ένα τραγούδι με αρκετά «σοβαρό» – για παιδιά – στίχο αλλά με γρήγορο ρυθμό που ξεσηκώνει. Για να γίνει πιο παραστατικό, ο Νότης Μαυρουδής μας προτείνει να κάνουμε κινήσεις με τα χέρια, σαν μια μικρή χορογραφία, και να χτυπήσουμε παλαμάκια. Μας κάνει νόημα κι εμείς ακολουθούμε.
Σοβαρός αλλά ευτυχισμένος, υποκλίνεται για μια ακόμα φορά στο κοινό και το φεστιβάλ κλείνει με μια μικρή γιορτή, στα καμαρίνια.
Η καλλιτεχνική κληρονομιά που αφήνει πίσω του, τεράστια. Από τους 25 προσωπικούς του δίσκους και τις διασκευές του «Cafe de l’art» μέχρι τις μελοποιήσεις ποιημάτων, ο βραβευμένος συνθέτης, συγγραφέας και ραδιοφωνικός παραγωγός ξεχώριζε για τις ιστορίες που «αφηγούνταν» τα μουσικά του κομμάτια. Μόνο ευγνωμοσύνη και τιμή νιώθω για το γεγονός ότι υπήρξα ένα πολύ μικρό κομμάτι της επαγγελματικής του διαδρομής.
