ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Οι εικόνες μιας τραυματισμένης πόλης που γίνονται μουσική

Ο Αντώνης Αντωνίου με έδρα του τη Λευκωσία κυκλοφόρησε το δίσκο του και μιλάει στην «Κ»

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Ο Αντώνης Αντωνίου μου λέει για τον δίσκο πώς ο δίσκος είναι μια συλλογή τραγουδιών, τα οποία κινούνται γύρω από διάφορα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την υφιστάμενη κατάσταση διαίρεσης της Λευκωσίας: «Πιστεύω ότι η μουσική είναι ίσως το καταλληλότερο μέσο με το οποίο μπορεί να εκφραστεί μια τέτοια εμπειρία».

–Αντώνη, ο πρώτος σου προσωπικός δίσκος. Ήρθε ο καιρός για αυτονόμηση, έστω και προσωρινή;

–Όχι, καθόλου μάλιστα. Θεωρώ παιδιά μου και τα δύο άλλα πρότζεκτ (Monsieur Doumani και Trio Tekke) και τα αγαπάω και τα φροντίζω όπως και πριν. Δουλεύω παράλληλα και ήδη ετοιμάζουμε καινούργια κυκλοφορία με τους MD. Απλώς οι συγκυρίες της τελευταίας χρονιάς, όπως επίσης και η συσσώρευση διαφόρων ιδεών που καλούσαν σε πειραματισμό, οδήγησαν σε αυτό το τρίτο πρότζεκτ. Ήταν ένα παράθυρο, μια ευκαιρία για εξερεύνηση, όπως επίσης και μια ανάγκη.

–Ακούγοντας γραμμικά τον δίσκο αρχικά είπα, α! Monsieur Doumani, σύντομα όμως άκουσα πολλές διαφορετικές μουσικές διαδρομές, δυσκολεύτηκες να βρεις τον Αντώνη μουσικά;

–Οι μαζεμένες ιδέες χρειάζονταν μια ιδιαίτερη επεξεργασία μέχρι να φθάσουν στο σημείο να παραχθεί ένας ήχος που να είχε υπόσταση και ταυτότητα. Είχα μια κατεύθυνση, ήξερα περίπου πού ήθελα να φτάσω, απλώς χρειαζόταν να ανακαλύψω τη συνταγή που θα έφτιαχνε τη γεύση που είχα στο μυαλό. Αυτό πήρε κάποιο χρόνο. Μόλις το ξεκλείδωσα τα πράγματα κύλησαν απίστευτα γρήγορα και ομαλά. Έβγαινε το ένα τραγούδι μετά το άλλο σαν χείμαρρος, και το γεγονός ότι δούλευα (ίσως για πρώτη φορά) μόνο (σ.σ. που το τονίζει!) σε ένα πράγμα και χωρίς ιδιαίτερους αντιπερισπασμούς, βοήθησε σίγουρα στο να αποκτήσει ο δίσκος τη συνοχή του και να είναι συμπαγής τόσο ηχητικά όσο και θεματικά.

–Θα τον χαρακτήριζα έναν πολιτικό δίσκο, υπό την έννοια της προσέγγισης των δύο κοινοτήτων, αλλά και άλλων θεμάτων που θίγεις. Ήταν αυτός ο στόχος εξ αρχής υποθέτω;

–Ναι ,ακριβώς. Υπήρχε το «όραμα» εξαρχής για τη συγκεκριμένη θεματική. Το πολιτικό πλαίσιο είναι ίσως η αφορμή για να μιλήσω για διάφορες επεκτάσεις γύρω από το θέμα της διαίρεσης ή του διαχωρισμού, που είναι κάτι που με απασχολεί. Μερικές φορές μάλιστα αδυνατώ να κατανοήσω πώς είναι δυνατόν να μην έχουμε μάθει τίποτα από την ιστορία, πως γίνεται ο άνθρωπος να συνεχίζει να ενεργεί με τη λογική της διχόνοιας. Και αυτό συμβαίνει σε διάφορα επίπεδα. Ακόμα και πολλοί που στη θεωρία εναντιώνομαστε στο πιο πάνω πλαίσιο, πέφτουμε και οι ίδιοι στην ίδια τρύπα λειτουργώντας με την παράλογη λογική του εμείς και αυτοί. Δεν μπορούμε όμως να μιλάμε για κατάρριψη τοίχων και ταυτόχρονα να υψώνουμε εμείς οι ίδιοι άλλους. Δεν υπάρχει καμιά απολύτως απόδειξη ότι το να πολεμάς τη φωτιά με φωτιά την τιθασεύεις, αλλά ίσα-ίσα τη θεριεύεις. Ο αγώνας μπορεί και πρέπει να γίνει πιο δημιουργικός, γιατί οι στιγμές είναι πραγματικά κρίσιμες για την ανθρωπότητα και τον πλανήτη. Δεν υπάρχει πλέον χρόνος για αυτογκόλ. Αν δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε αυτό και να βρούμε επιτέλους τους κώδικες συμβίωσης τίθεται σοβαρό και άμεσο θέμα επιβίωσης.

–Τοίχοι, βαρέλια, ττέλια και άλλα, ως όργανα, ως λέξεις, η παλιά Λευκωσία ως πόλη που ζει μιαν άλλη μοίρα, όλα αυτά πόσο εύκολα έγιναν μουσική;

–Ο δίσκος είναι μια συλλογή τραγουδιών τα οποία κινούνται γύρω από διάφορα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την υφιστάμενη κατάσταση διαίρεσης της Λευκωσίας. Η εμπειρία του να ζει κανείς εδώ, στις ακριτικές περιοχές, βιώνοντας τη διαίρεση από πρώτο χέρι είναι από μόνη της μια ψυχολογική ψυχρολουσία, όσο και να νομίζουμε ότι το έχουμε συνηθίσει. Πιστεύω ότι η μουσική είναι ίσως το καταλληλότερο μέσο με το οποίο μπορεί να εκφραστεί μια τέτοια εμπειρία. Η άυλη φύση του ήχου μπορεί να αποδώσει αποτελεσματικά τον συναισθηματικό κόσμο, αφού ανήκουν και τα δύο σε ένα αφαιρετικό φάσμα που συνδέεται απευθείας με την ψυχή. Στην ύλη των βαρελιών του διαχωρισμού βρίσκονται συμπιεσμένοι όλοι οι ήχοι του τραγικού παρελθόντος... ήχοι του πόνου, του χάσματος, της φθοράς. Φτάνει κανείς να αφουγκραστεί, να ανοίξει καλά τα αφτιά του και θα τους ακούσει. Τα ίδια αυτά βαρέλια χρησιμοποιούνται στον δίσκο σαν κρουστά όργανα, το οποίο προφανώς προσθέτει (ίσως και καθορίζει) στη συνολική χροιά. Αλλά και σε ένα πιο νοητικό επίπεδο, με την κρούση των βαρελιών το σκοτεινό αυτό παρελθόν μετατρέπεται σε ήχο και εξαερώνεται, εξαγνίζεται.

–Κκισμέττιν ονομάζεις τον δίσκο, μπορούμε να το γράψουμε εμείς ή είναι ουτοπία;

–Πιστεύω ότι μπορούμε, φτάνει να καταφέρουμε να απεγκλωβιστούμε από τα στρατόπεδα στα οποία ηθελημένα ή άθελα μας έχουμε καταταχθεί. Να δούμε το γενικό καλό και όχι το ατομικό συμφέρον, να δούμε μπροστά, κατάματα το μέλλον, και να αφήσουμε πίσω παλιομοδίτικες χιλιοδοκιμασμένες αντιλήψεις που απέτυχαν παταγωδώς. Να βρούμε μια ισορροπία που είναι ακριβώς η ίδια η ισορροπία της φύσης και του σύμπαντος. Ο άνθρωπος έχει καταφέρει τόσα πολλά στις διάφορες επιστήμες, στην τεχνολογία κ.λπ. Αν δεν υπάρχει άλλος τρόπος ας βρεθεί ένα εμβόλιο (τώρα που είναι και επίκαιρα) να μας απαλλάξει από το δαιμόνιο που κουβαλάμε!

–Μπορεί να φέρει ένας δίσκος την ειρήνη; Έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο;

–Η ειρήνη έρχεται πρώτα σε ατομικό επίπεδο. Ο καθένας ας βρει τον τρόπο να φέρει μέσα του την ειρήνη, την ποίηση. Για τον κάθε άνθρωπο είναι ξεχωριστός. Οι καλλιτέχνες είναι πιστεύω από αυτή τη σκοπιά τυχεροί, γιατί διοχετεύουν τα εσώψυχά τους μέσα από την τέχνη τους και κατά την πράξη της δημιουργίας εξιλεώνονται. Οι ακροατές μπορούν να ταυτιστούν με το περιεχόμενο και να πάρουν κάτι από αυτό αν όντως εμπεριέχει αξία και ειλικρίνεια.

Σημείωση για τον δίσκο
Ο δίσκος Kkismettin κυκλοφόρησε στις 2 Απριλίου από τη σουηδική Ajabu Records και διατίθεται σε περιορισμένο αριθμό βινυλίων (μαύρο, κόκκινο, διαφανές κίτρινο), σε CD καθώς και ψηφιακά.

Οι ενδιαφερόμενοι/ες μπορούν να το αποκτήσουν εδώ: https://antonisantoniou.bandcamp.com/

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS

Μουσική: Τελευταία Ενημέρωση

X