Kathimerini.gr
Τι να απασχολεί έναν μουσικό πριν από μία συναυλία; Μεταξύ άλλων, η προσέλευση του κοινού, οι αντιδράσεις του και ό,τι τέλος πάντων συνιστά αυτή την ενίοτε μαγική αλληλεπίδραση σκηνής και πλατείας. Στην περίπτωση του Σταύρου Λάντσια, που απόψε στις 9 πραγματοποιεί στο Κέντρο Πολιτισμού - Iδρυμα Σταύρος Νιάρχος μια συναυλία διαδικτυακή, χωρίς τη φυσική παρουσία ακροατών, τα πράγματα δεν αλλάζουν και πολύ. Ο Λάντσιας ξέρει ότι κάποιοι τον περιμένουν έστω και πίσω από μια οθόνη. Στο κάτω κάτω, αυτό που τον επηρέαζε πάντα, ήταν εκείνη η στιγμή που όλοι είναι σιωπηλοί, συγκεντρωμένοι. «Νομίζω ότι πάλι θα το αισθανθώ», λέει. «Δεν ξέρω αν ακούγεται μεταφυσικό, αλλά δεν χρειάζεται να είμαστε απόλυτα κοντά για να νιώσουμε ότι κάποιος μας επηρεάζει. Σκεφτείτε για παράδειγμα τις φορές που λέμε “ξέρεις, όταν έκανα αυτό, σε σκεφτόμουν”».
Ισως έτσι να ήταν από πάντα. Από τότε που μεγάλωνε στην Κύπρο και ήταν μουσικός, χωρίς όπως λέει, να το γνωρίζει. Ή, από τότε που σπούδαζε στο Berklee της Βοστώνης και άρχισε να συγκρίνει τον εαυτό του με άλλους ομοτέχνους. Από τότε επίσης που επέστρεψε στην Ελλάδα για να γίνει επαγγελματίας, να συνεργαστεί με την Ελλη Πασπαλά, τον Νίκο Ξυδάκη, τον Διονύση Σαββόπουλο ή τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και φυσικά, από τότε που με τον μπασίστα Γιώτη Κιουρτσόγλου και τον σαξοφωνίστα Ντέιβιντ Λιντς δημιούργησαν τους περίφημους Human Touch. Συνυπάρχοντας για περισσότερα από είκοσι χρόνια, οι τρεις τους μπορούν πλέον να παίξουν ακόμα και με τις πλάτες γυρισμένες. «Αν παίξει ένας μία νότα, καταλαβαίνει με ποια θα ακολουθήσει ο άλλος», λέει ο Λάντσιας. «Ξέρουμε πώς να “τσιγκλιστούμε” δημιουργικά. Είναι ωραίο συναίσθημα και μου θυμίζει κάτι που ζηλεύω στους επαγγελματίες αθλητές: νομίζουμε ότι κάποιος είναι ο καλύτερος του κόσμου κι εκείνος λέει ότι χωρίς τους συμπαίκτες του, χωρίς τους αντιπάλους του, δεν θα ήταν τίποτα».
Με τρεις προσωπικούς δίσκους, με ένα σωρό ενορχηστρώσεις ή δουλειές για το θέατρο και την τηλεόραση, ο Λάντσιας έχει μια αξιοζήλευτη πορεία. Αν πάντως του ζητήσεις ένα σχόλιο για το επικείμενο, συναυλιακά στείρο καλοκαίρι, δεν θα μιλήσει σαν μονάδα. «Μια συναυλία είναι και οι συναντήσεις, οι πρόβες, το ταξίδι που προηγείται», επισημαίνει. «Σκέφτομαι όλους τους καλλιτέχνες που σήμερα, πέραν του οικονομικού, δεν έχουν ένα στόχο, κάτι να περιμένουν».
Για εκείνον, δεν είναι βέβαιο ότι αρκετοί θα στραφούν στο στούντιο· οι συναυλίες και οι ηχογραφήσεις αλληλοτροφοδοτούνται. Εστω κι έτσι, η μουσική διαθέτει μια δύναμη βιωματική, που δεν εξασθενεί εύκολα. «Θυμάμαι όταν γινόταν η μείξη του “Βαλς των ματιών”», διηγείται. «Ημασταν στο στούντιο, το κομμάτι έπαιζε σε λούπα και είχαμε παραγγείλει φαγητό. Κάποια στιγμή ήρθε ο διανομέας, αλλά δεν μίλησε. Στεκόταν στην πόρτα φορώντας το κράνος του. “Δεν έχω ξανακούσει τέτοιο πράγμα”, είπε. Μιλήσαμε, του άρεσαν άλλα είδη. Δεν υπάρχει άνθρωπος ή και μουσικός, που να νομίζει ότι έχει ακούσει πολλά και να μην έρθει μια στιγμή που θα του θυμίσει τη δύναμη της μουσικής. Είναι παγκόσμια γλώσσα, αλλά και προσωπική ανάγκη. Δεν είναι μετρήσιμη, αλλά τη χρειαζόμαστε. Για αυτό και αισιοδοξώ ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα ξαναβρεθούμε και θα τη μοιραστούμε».
Η συναυλία του Σταύρου Λάντσια θα μεταδοθεί ζωντανά στο snfcc.org/lantsias καθώς και στη σελίδα του ΚΠΙΣΝ στο Facebook.
