Kathimerini.gr
ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΖΩΗ
Το 1969, στην Ουάσιγκτον, σε μια διαδήλωση κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, 500.000 σώματα συντονίστηκαν στον ρυθμό του «Give peace a chance» του Τζον Λένον. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, στη Νότια Αφρική, το «Free Nelson Mandela» των Special AKA ήταν κάτι παραπάνω από ένα δημοφιλές κομμάτι· τραγουδιόταν από όσους αισιοδοξούσαν ότι το απαρτχάιντ θα ανήκε σύντομα στο παρελθόν.
Eτσι είναι τα τραγούδια διαμαρτυρίας: εκφράζουν ελπίδες, δίνουν φωνή σε όσους δεν αντέχουν άλλο να μην ακούγονται, ιδιότητες δηλαδή που, ιστορικά μιλώντας, δεν φαίνεται να πέφτουν σε αχρησία. Το κίνημα κατά του ρατσισμού και της αστυνομικής βίας που ξέσπασε στην Αμερική μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, ίσως είναι μία ακόμα απόδειξη. Οι δικοί του ύμνοι, το δικό του σάουντρακ, ακούγονται ήδη δυνατά.
Κυρίαρχο μουσικό στυλ, το χιπ-χοπ. Στο σκόπευτρο των περισσότερων στίχων η αστυνομία. Οπως στο πρόσφατο κομμάτι «FTP» του ράπερ YG. Σε ανάλογο ύφος, το «Pigfeet» του Τεράς Μάρτιν, που κυκλοφόρησε στις αρχές Ιουνίου, ξεκινά με την επισήμανση «όσα απεικονίζονται εδώ συμβαίνουν έξω από το παράθυρό σου», όμως στο δικό του μουσικό στυλ, η οργή εκφράζεται και μέσα από τζαζ δρόμους, στους οποίους μας οδηγεί το σαξόφωνο του Καμάσι Ουάσιγκτον.
Η Dua Saleh και η H.E.R. ρίχνουν ελαφρώς τους τόνους, χωρίς να υπολείπονται σε πάθος. Το «Body cast» της πρώτης περιλαμβάνει ηχητικά αποσπάσματα από τις διαμαρτυρίες μιας γυναίκας που το 2019 είδε την αστυνομία στο σπίτι της χωρίς προφανή λόγο, ενώ η μπαλάντα «I can’t breathe» της δεύτερης περιλαμβάνει τον στίχο «το όνομα που αρνείσαι να θυμηθείς ήταν αδερφός ή φίλος κάποιου, γιος μιας μητέρας που κλαίει».
Τα δάκρυα του ράπερ LL Cool J στο άτιτλο τραγούδι που ανήρτησε προ ημερών στο Instagram συνοδεύουν φράσεις όπως «επί 400 χρόνια έχετε το γόνατό σας στον λαιμό μας», τη στιγμή που το «How many times» του Trey Songz, κινούμενο σε γκόσπελ μονοπάτια, θέτει ερωτήματα όπως «πόσες φορές ακόμα, πόσες μητέρες πρέπει να κλάψουν;». Και αν κάποιος δύσπιστος σταθεί στην έμφαση που δίνεται στον θρήνο των Αφροαμερικανών, ιδού και ένας που προέρχεται από λευκό: το «Stones for George Floyd» του Hiss Golden Messenger είναι ένα φολκ μοιρολόι με αναφορές στην Τόνι Μόρισον.
Την ίδια στιγμή, παλαιότερα τραγούδια φωτίζονται με νέο τρόπο: το «Formation» της Μπιγιονσέ, με τις αναφορές στο κίνημα Black Lives Matter και στην ιστορία της δουλείας, όπως και το «Alright» του Κέντρικ Λαμάρ, είναι δύο από αυτά.
