Του Απόστολου Κουρουπάκη
Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Αντρέας Μακρής σκηνοθετεί το έργο του Philip Ridley «Αγκαλιά από χιόνι», ένα πολύ δυνατό έργο, με ανθρώπους καθημερινούς που βιώνουν το δικό τους μαρτύριο και που όταν συναντηθούν θα υπερβούν τον εαυτό τους γιατί η ανθρώπινη ανάγκη για επαφή σπάει κάθε αντίσταση. Μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις συνεχίζει για ακόμα δύο ανεβάσματα στο Flea Theatre. Ο Αντρέας μιλάει στο «Σημειωματάριο» της «Καθημερινής» και λέει πως στο έργο αυτό είδε δύο ανθρώπους να μην μπορούν να βρουν απαντήσεις σε τίποτα, να μην μπορούν να κλείσουν τις πληγές τους και να ψάχνουν να κρατηθούν από αυτό που τους ενώνει, την απώλειά τους. Αυτό που πήρε ο Αντρέας από το έργο είναι ότι έχει μεγάλη σημασία να ακούμε πραγματικά τι θέλει να μας πει ο άλλος και να κατανοούμε καλύτερα τι μπορεί να βίωσε ή να βιώνει ο κάθε άνθρωπος. «Επίσης, μ’ έμαθε ότι η πηγή των περισσότερων κακών στον κόσμο είναι ο ρατσισμός απέναντι σε οτιδήποτε το διαφορετικό».
–Αντρέα, είναι η πρώτη σου σκηνοθετική προσπάθεια –αν δεν κάνω λάθος... τι σε οδήγησε να το τολμήσεις και μάλιστα με ένα δύσκολο έργο, όπως αυτό του Philip Ridley;
–Αυτή ουσιαστικά είναι η τρίτη μου σκηνοθεσία, τα προηγούμενα δύο έργα αφορούσαν εφήβους, ήταν αυτό που λέμε εφηβικό θέατρο, το οποίο και αγαπώ πολύ. Το πρώτο μου έργο ήταν πάλι από τον Philip Ridley, τον οποίο και αγαπώ ιδιαίτερα ως συγγραφέα και η πρώτη μου γνωριμία μαζί του με το θεατρικό έργο «Παραμύθι για δύο» ήταν μαγική και σημαντική στην πορεία μου, γιατί με τη βράβευση της παράστασης στα βραβεία ΘΟΚ ως καλύτερη εφηβική παράσταση μου έδωσε το έναυσμα να αρχίσω να βλέπω τη σκηνοθεσία πιο σοβαρά!
–Ομολογώ πως δεν το ήξερα! Με ποιον φακό είδες τους ήρωές σου;
–Από την πρώτη στιγμή που διάβασα το έργο είπα ότι αυτοί οι άνθρωποι σίγουρα δεν είναι σούπερ ήρωες, δεν έχουν καμία υπερδύναμη, αυτό που έχουν είναι το πένθος τους, την απώλειά τους και όλα αυτά που τους βασανίζουν. Μέσα στην ιστορία αυτή ο Ridley έχει φτιάξει δύο χαρακτήρες πραγματικούς, τρισδιάστατους, με αδυναμίες, με προβληματικές συμπεριφορές, δύο ανθρώπους της διπλανής πόρτας με τη δική του ιστορία και αλήθεια ο καθένας. Εγώ είδα αυτούς τους δύο ανθρώπους να μην μπορούν να βρουν απαντήσεις σε τίποτα, να μην μπορούν να κλείσουν τις πληγές τους και να ψάχνουν να κρατηθούν από αυτό που τους ενώνει, την απώλειά τους.
–Ποιος είναι ο πυρήνας της ιστορίας του Ridley, η αλήθεια, ο φόβος, το ψέμα ή όλα αυτά και ακόμα περισσότερα;
–Ο πυρήνας του έργου αυτού είναι η αγάπη, η αγάπη και η απώλειά της, η Ανίτα χάνει τον γιο της, το μόνο σημαντικό πράγμα που της έχει απομείνει μετά από τις προσωπικές της επαναστάσεις, την απομόνωσή της, αν θέλεις, από τη σκληρή κοινωνία του τότε ανατολικού Λονδίνου, για να προστατεύσει τον γιο της, του μόνου πολύτιμου ανθρώπου που είχε στη ζωή της, αφού οι υπόλοιποι την απομάκρυναν –την έφτυσαν καλύτερα– γιατί τόλμησε να ερωτευτεί έναν μαύρο και γιατί ήταν διαφορετική απ’ ό,τι την ήθελε η κοινωνία. Ο Ντέιβιντ καταπιεσμένος και παρατημένος από την οικογένειά του βρίσκει την πραγματική αγάπη στον Βινς, τον οποίο χάνει πάνω στην πιο μεγάλη ένταση του έρωτά τους, σκληρά και απότομα χάνει και αυτός το μόνο άτομο που του έδειξε τι σημαίνει έρωτας και τι σημαίνει να αγαπάς κάποιον...
–Αλήθεια, τι σημαίνει να είμαστε αληθινοί;
–Δεν ξέρω πραγματικά αν υπάρχει η αλήθεια, αφού ο καθένας έχει και από μία, αλλά ξέρω ότι το να είσαι αληθινός τουλάχιστον στο θέατρο είναι να μη σκέφτεσαι όλα τα περιττά, για εμένα πώς θα φανεί αυτό πιο ωραία ή τι έξυπνο να κάνω για να φανεί κάτι ενδιαφέρον και ψαγμένο... το να είσαι αληθινός τουλάχιστον σκηνικά νομίζω είναι ότι πρέπει να αφαιρείς οποιοδήποτε ψήγμα ωραιοπάθειας και ναρκισσισμού και απλώς να πεις την ιστορία απλά. Η αλήθεια τελικά κρύβεται στην απλότητα.
–Τι σημαίνει κανονικότητα; Η ίδια η Ανίτα ήταν «κανονική»;
–Οτιδήποτε κανονικό κατ’ αρχήν με τρομάζει. Η κανονικότητα υπακούει σε κανόνες, κανόνες που μάλλον θέτει η κοινή γνώμη και η κοινωνία, οτιδήποτε ξεφεύγει από αυτό για εμένα είναι κανονικότητα, απλώς δυστυχώς στις μέρες μας κάθε τι διαφορετικό πρέπει να πεθάνει για να είμαστε όλοι κανονικοί... Η Αννίτα όχι δεν είναι ένα κανονικό άτομο, πήγε κόντρα σε πολλά και πολλούς, αλλά κάπου φαντάζομαι με τη γέννηση του Βίνσεντ αναγκάστηκε να πνίξει την προσωπική της επανάσταση και να γίνει «κανονική» χάρη του γιου της, πιστεύοντας έτσι πως θα τον προστατεύσει.
–Τι σε δίδαξε το «Αγκαλιά από χιόνι»;
–Το έργο αυτό μου έμαθε, αν και το ίδιο δεν είναι διδακτικό, εννοώ δεν σου κουνάει το δάχτυλο, ότι έχει μεγάλη σημασία να ακούμε πραγματικά τι θέλει να μας πει ο άλλος και να κατανοούμε καλύτερα τι μπορεί να βίωσε ή να βιώνει ο κάθε άνθρωπος. Επίσης, μ’ έμαθε ότι η πηγή των περισσότερων κακών στον κόσμο είναι ο ρατσισμός απέναντι σε οτιδήποτε το διαφορετικό.
–Θα ευχόμουν αυτά τα έργα να μην ήταν πια επίκαιρα... γιατί οι άνθρωποι δεν μαθαίνουμε τίποτε;
–Τελευταία διάβαζα ένα κείμενο που έγραψε η μάνα του Ζακ Κωστόπουλου και σκεφτόμουν ότι πραγματικά όσο τάχα πιο «μπροστά» πάμε σαν κοινωνία τόσο πιο πολύ αγριεύουν οι καταστάσεις. Στο έργο τον Βίνσεντ τον σκότωσαν μια παρέα ομοφοβικών «ανδρών», τον Ζακ όμως ένας «καθωσπρέπει» οικογενειάρχης... όλα αυτά τα πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια, όλα αυτά τα σκοταδιστικά πράγματα που βιώνουμε το 2021 –αν είναι δυνατόν¬– δεν αφήνουν τα έργα αυτά δυστυχώς να μην είναι επίκαιρα, μακάρι να μην ήταν, αλλά δυστυχώς με μια παιδεία που πάσχει από παντού, που, αν δεν πάρει έγκριση από την Εκκλησία, δεν κάνει βήμα, τι περιμένουμε. Δεν τα βάζω με τον Θεό, αλλά με αυτούς που διαστρεβλώνουν την εικόνα του...
–Τα νέα μέσα τεχνολογίας θεωρούνται εχθροί της «αληθινής» επικοινωνίας... συμφωνείς;
–Κάπου διάβαζα τελευταία ότι η μάστιγα της εποχής μας είναι η μοναξιά και το πιστεύω πραγματικά. Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που είναι απομονωμένοι, όχι κατ’ επιλογήν, αλλά γιατί είναι δύσκολοι στο να δημιουργήσουν σχέσεις και σε αυτό νομίζω συνέβαλαν αυτά τα μέσα, αν είναι όμως το μέσο των σύγχρονων ανθρώπων για να επικοινωνούν, ας είναι! Είναι δύσκολο πράγμα να είσαι ή να νιώθεις μόνος. Συμφωνώ ότι δεν είναι ουσιαστική επικοινωνία, αλλά όπως είπα κάποιοι έχουν μόνο αυτό και καμιά φορά είναι και το έναυσμα, το μέσο καλύτερα, για μια πιο ουσιαστική επικοινωνία!
Πληροφορίες
«Αγκαλιά από χιόνι» του Philip Ridley. Διασκευή / Σκηνοθεσία /μουσική επιμέλεια Ανδρέας Μακρής
Επί σκηνής: Γιολάντα Χριστοδούλου και Αντρέας Κουτσόφτας,
Παραγωγή Υπόγεια σκηνή Πολυχώρος Συνεργείο
Παραστάσεις
Λευκωσία, Flea Theatre, Γιάννη Κορομία 2, Καϊμακλί, 6 και 7 Νοεμβρίου, ώρα 8:30 μ.μ.
Κρατήσεις 96740757
