Η αλήθεια για να ειπωθεί θέλει χτίσιμο και δουλειά

Στη Νέα Σκηνή του ΘΟΚ ανεβαίνει το έργο του Γιώργου Τσουρή, ένα ρεαλιστικό έργο που αφορά κατ’ αρχάς τις οικογενειακές σχέσεις, την καθημερινότητα που διασαλεύεται από έναν θάνατο και τα κληρονομικά. Καταστάσεις που σε μία επαρχιακή πόλη γιγαντώνονται. Ο Αλέξανδρος Παρίσης, που υποδύεται τον Άγγελο, μιλάει για το έργο και σημειώνει ότι η αλήθεια είναι ένα από τα μεγάλα ζητούμενα του έργου, όπως άλλωστε και της ίδιας της ζωής.

–Κατ’ αρχάς ποιος είναι ο ρόλος σου στην παράσταση;
–Ο ρόλος μου στην παράσταση είναι ο Άγγελος. Ένας σαραντάρης που σε λίγους μήνες θα γίνει πατέρας. Είναι ζευγάρι με τη Λιλήκα και ζει στο σπίτι των 170 τετραγωνικών προσέχοντάς την. Είναι πιο πολύ πατρική φιγούρα παρά ερωτική. Το έργο ξεκινά και καταλαβαίνουμε ότι οι δύο αδελφές έχουν χάσει τον πατέρα τους εδώ τρεις μήνες. Η Αλεξάνδρα (αδελφή της Λιλήκας) έχει επιστρέψει στο σπίτι στη Θήβα έπειτα από δέκα χρόνια για να αποφασίσουν οι δύο αδελφές τι θα κάνουν.

–Είναι μία σύγχρονη ηθογραφία τα 170 τετραγωνικά;
–Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες και τα είδη στο θέατρο. Είναι ένα έργο που εξερευνά σε βάθος τις σχέσεις των ανθρώπων. Τα μυστικά τους. Ειλικρινά πιστεύω ότι το 2019-20 οι άνθρωποι ολοένα και περισσότερο καλούμαστε να διαχειριστούμε δύσκολες καταστάσεις. Άλλες φορές μένουμε εκεί, επιλέγοντας τις μάχες μας κι άλλοτε το βάζουμε στα πόδια για να μη νιώσουμε εκτεθειμένοι σε ένα τοξικό περιβάλλον. Όλα αυτά δεν ξέρω αν ανήκουν στη σύγχρονη ελληνική ηθογραφία. Άρα μπορεί ναι, μπορεί και όχι.

–Πόσα πράγματα και πόση ζωή χωράνε σε 170 τετραγωνικά;
–Εάν σε ένα πλοιάριο που πηγαίνει προς την Ελλάδα, στοιβάζονται 100 σώματα ανθρώπων που ρισκάρουν τη ζωή τους για ένα καλύτερο μέλλον, το ένα πάνω στο άλλο, τότε σε 170 τετραγωνικά πέντε χαρακτήρες έχουν άπλετο χώρο να αναπτυχθούν και να ζήσουν. Τα πάντα χωράνε σε 170 τετραγωνικά. Η σύγκρουση, ο κυνισμός, η αγάπη, το μίσος, τα απωθημένα, η ανάγκη να αρέσεις. Όλα.

–Οι καταστάσεις που θίγει το έργο τοποθετούνται στη Θήβα, φαντάζομαι βρίσκουν αντήχηση και στην κυπριακή πραγματικότητα, ισχύει;
–Η επαρχία θα είναι πάντα επαρχία. Κλειστές κοινωνίες που ανησυχούν για το τι θα πει ο κόσμος και όχι για το τι θα κάνει. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια υπήρξαν κρούσματα βάρβαρων συμπεριφορών και στην ελληνική και στην κυπριακή επαρχία. Η σιωπή σε ζητήματα που γυρεύουν επανάσταση και η κατακραυγή σε ζητήματα που έχουν ανάγκη από ευαισθησία και αγκαλιά είναι γεγονός. Είναι πιο σκληρή η ζωή στην επαρχία. Υπάρχει περισσότερη έλλειψη παιδείας. Πιστεύω ότι κατά κάποιο τρόπο Θήβα και Κύπρος βαθειά-βαθειά καθρεφτίζονται.

–Πόσο εύκολο είναι να πούμε την αλήθεια; Νομίζω ότι στην παράσταση είναι ένα ζητούμενο.
–Η αλήθεια. Η αλήθεια είναι αυτό που γνωρίζεις καλά. Η αλήθεια, εάν έχεις συνείδηση, σου χτυπάει την πόρτα του μυαλού σου κάθε βράδυ, λίγο πριν κλείσεις τα μάτια σου και αποκοιμηθείς. Το αν θα επιλέξεις να την εκφράσεις, να την πεις ή ακόμα και να την πετάξεις από πάνω σου είναι ζήτημα στιγμής. Δεν είναι εύκολο να τη λέμε πάντα. Μάλιστα, υπάρχουν και στιγμές που η συναισθηματική νοημοσύνη μας, φτιάχνει καλές κρυψώνες για εκείνη. Δεν χρειάζεται πάντα. Όλα στην ώρα τους έλεγε ο παππούς μου. Η αλήθεια για να ειπωθεί θέλει χτίσιμο και δουλειά. Και για αυτόν που θα την πει αλλά και για αυτόν που θα την ακούσει. Ναι. Είναι ένα από τα μεγάλα ζητούμενα του έργου μας. Όπως και της ζωής.

–Το έργο θέλει να γεφυρώσει κάποιο συναισθηματικό χάσμα των δύο αδελφών ή είναι καθαρά οικονομικό το θέμα τους;
–Είναι μια ιστορία που για βάση της έχει τη σχέση δύο αδελφών. Πώς χανόμαστε αλήθεια με τα πρόσωπα τα οικογενειακά; Τραβάμε τον δρόμο μας και ζούμε τη ζωή μας. Οι επιλογές μας και οι σωστές και οι λάθος είναι αυτές που μας ξαναφέρνουν κάποιες φορές κοντά τους. Και η ανάγκη. Η ανάγκη να καλύψουμε κενά από το παρελθόν. Τα οικονομικά από την άλλη είναι ένας καλός λόγος για να μιζεριάσεις και να πεις απέτυχα. Για να ζητήσεις επειδή δεν έχεις επίσης. Όλα μέσα στο έργο είναι.

–Τίθεται εν αμφιβόλω η οικογένεια και το πώς τη βλέπουμε;
–Όλα από την οικογένεια ξεκινάνε. Το βλέπω καθαρά τώρα που μεγαλώνω παιδιά. Είμαι καλά εγώ και η γυναίκα μου, είναι καλά και εκείνα. Δεν είμαστε, δεν είναι. Τόσο απλά. Ο κόσμος έχασε την μπάλα και δημιούργησε ένα εκατομμύριο άχρηστα επί της ουσίας πράγματα για να αποξενωθούν οι άνθρωποι. Συνέβαλε και η τεχνολογία σ’ αυτό. Εννοώ η υπερβολή στη χρήση της. Δεν μιλάμε πια εύκολα. Δεν εμπιστευόμαστε, δεν αγαπιόμαστε. Αράζουμε, καταναλώνουμε, εργαζόμαστε (αν έχουμε δουλειά) κοιμόμαστε. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πιο ζεστά ακόμα κι αν δεν είχαμε ούτε τα μισά απ’ αυτά που έχουμε τώρα. Η φαντασία ήταν εκεί για να αναπληρώσει όλα αυτά που σήμερα «έχουμε». Τα έχουμε ναι, αλλά η φαντασία;

–Σε επηρεάζει η κοινωνικοπολιτική κατάσταση σήμερα στην ερμηνεία σου σε αυτό το ρεαλιστικό έργο;
–Σε ένα γενικό πλαίσιο όλοι επηρεαζόμαστε από τις κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις. Σε προσωπικό επίπεδο ο Άγγελος έχει να διαχειριστεί καταστάσεις ειδικές. Να δώσει κάποιες εισηγήσεις - λύσεις. Δεν έχει χρόνο για επηρεάζεται από τον έξω κόσμο ιδιαίτερα. Δεν μπορώ να πω άλλα για τον ρόλο.

–Η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα έχει ευνοήσει πιστεύεις τη σύγχρονη ελληνική δραματουργία;
–Όταν υπάρχει κρίση, δυσκολία, αδικία τότε ακράδαντα πιστεύω ότι τα μελάνια παίρνουν φωτιά. Η ανάγκη για έκφραση και αφήγηση ιστοριών είναι μεγάλη. Υπάρχουν διαμάντια στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο και θα έρθουν κι άλλα. Η αναγέννηση της ελληνικής δραματουργίας είναι γεγονός.

Πληροφορίες:

Σκηνοθεσία-Μουσική επιμέλεια: Γιωργής Τσουρής
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαρίζα Παρτζίλη
Σχεδιασμός φωτισμών: Σταύρος Τάρταρης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κλείτος Κωμοδίκης
Παίζουν: Ντόρα Μακρυγιάννη, Ήβη Νικολαΐδου, Κρίστη Παπαδοπούλου, Αλέξανδρος Παρίσης, Βασίλης Χαραλάμπους

Παραστάσεις:

Λευκωσία: Θέατρο ΘΟΚ, Νέα Σκηνή, κάθε Παρασκευή & Σάββατο, 20.30 και Κυριακή, 18.00

Πληροφορίες / Εισιτήρια: Ταμείο Θεάτρου ΘΟΚ 77772717, www.thoc.org.cy