Του Απόστολου Κουρουπάκη
Παρακολούθησα την παράσταση «Μια Ιλιάδα» που ανεβαίνει στο Σατιρικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Αραούζου με τον ρόλο του αφηγητή, του Ομήρου, να τον έχει αναλάβει η Δέσποινα Μπεμπεδέλη. Πρόκειται για το έργο των Αμερικανών Lisa Peterson και Denis O’ Hare, που είναι βασισμένο στην «Ιλιάδα» του Ομήρου όπως μεταφράστηκε στα αγγλικά από τον Robert Fagles. Όπως αναφέρεται στο σχετικό δελτίο Τύπου της παράστασης πρόκειται για «μια σύγχρονη και συναρπαστική εκδοχή του Ομηρικού έπους, η οποία φωτίζει τις ολέθριες – διαχρονικά – συνέπειες που υφίσταται η ανθρωπότητα από τις πολεμικές συγκρούσεις».
Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ανδρέας Αραούζος συνεργάζεται με την ηθοποιό Δέσποινα Μπεμπεδέλη («Μια ζωή γερμανική», «Αμφοβολία»), αλλά τη θεωρώ από κάθε άποψη την καλύτερή τους συνεργασία. Ο Αραούζος χρησιμοποίησε προς όφελος της παράστασης κάθε υποκριτικό χάρισμα της Μπεμπεδέλη, την καθοδήγησε σε κάθε γραμμή του κειμένου, ενός απαιτητικού κειμένου, με το αποτέλεσμα να είναι ένα μάθημα υποκριτικής. Φυσικά, η Δέσποινα Μπεμπεδέλη μπορεί και χειρίζεται με περισσή ευκολία τα υποκριτικά της εργαλεία, τα οποία νομίζω πως τα εναπόθεσε στα χέρια του σκηνοθέτη, ή μάλλον του τα εμπιστεύθηκε, για να της δίνει κάθε φορά και από ένα και εκείνη να το χειρίζεται ανάλογα. Ο Ανδρέας Αραούζος δεν έκανε κατάχρηση αυτών των εργαλείων, πράγμα που είναι εύκολο να συμβεί, και με αυτόν τον τρόπο η παράσταση είχε τη δική της μαγεία. Σεβαστική ηθοποιός η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, τόσο ως προς το κείμενο που έχει να διαχειριστεί, όσο και προς τον σκηνοθέτη της και αυτό φάνηκε στην παράσταση. Είναι γνωστό πως η Μπεμπεδέλη αγαπάει τον καθαρό λόγο και θέλει αυτός να ακούγεται όσο το δυνατόν καλύτερα, επίσης σέβεται τους ρόλους της θεατρικής παραγωγής, εκείνη είναι η ηθοποιός που καλείται να υπηρετήσει μία σκηνοθετική γραμμή, όσο δύσκολη ή ιδιαίτερη μπορεί να είναι. Και αυτή η παράσταση θεωρώ πως ήταν απαιτητική, εκτός της ιδιαίτερης συνθήκης ενός μονολόγου, αλλά και διότι ο σκηνοθέτης της την ήθελε σε μία διαρκή κίνηση, σε μία διαρκή εναλλαγή συναισθημάτων, να μεταλλάσσει συχνά και πυκνά την εσωτερική της κατάσταση και η Δέσποινα Μπεμπεδέλη αντεπεξήλθε, παραδίδοντας στο κοινό μία εξαιρετική ερμηνεία.
Είναι επίσης σημαντικό να αναφερθεί πως ο Αραούζος δεν καταχράστηκε ούτε τη βιντεοπροβολή, οι λιτές και συνάμα σημειωτικές σκηνογραφικές προβολές ήταν του Νίκου Μυλωνά, και αυτό πρόσθετε στην εμπειρία, δεν αποπροσανατόλιζε από το κείμενο, ούτε από την ερμηνεία της ηθοποιού του. Εξαιρετική ήταν και η δουλειά που έκανε ο Βικέντιος Χριστιανίδης στους φωτισμούς, και ο Δημήτρης Ζαχαρίου στη μουσική. Η δε ενδυμασία της Μπεμπεδέλη από τον Λάκη Γενεθλή επίσης δημιουργούσε τον χαρακτήρα και παρέπεμπε στον ραψωδό. Βοηθός σκηνοθέτη είναι η Χριστίνα Ψαρά, η οποία σίγουρα έχει αρχίσει να γεμίζει τη φαρέτρα της.
Ο Ανδρέας Αραούζος, η Δέσποινα Μπεμπεδέλη και οι συνεργάτες τους έφεραν τα πρόσωπα της «Ιλιάδας», και άλλα σύγχρονα τραγικά πρόσωπα ενώπιον των θεατών, κι ίσως σε κάποιους να «έτρεχαν δάκρυα θερμά από τα μάγουλά τους».
