ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Οι άνθρωποι μόνο ενωμένοι συνεχίζουν να υπάρχουν

Η ηθοποιός Αντιγόνη Σταυροπούλου μιλάει στην «Κ» για την παράσταση «Περίσσιο παιδί» που έρχεται στην Κύπρο

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Συνάντησα την ηθοποιό Αντιγόνη Σταυροπούλου πριν από λίγες ημέρες σε κεντρικό καφέ της Λευκωσίας για να μιλήσουμε για την παράσταση «Το περίσσιο παιδί» του Θανάση Τριαρίδη, που ανεβαίνει για τρεις παραστάσεις στην Πάνω Σκηνή του Σατιρικού Θεάτρου. Η Αντιγόνη με την ευγενική της παρουσία αμέσως με έβαλε στο κλίμα του έργου. Ένιωσα μια εύθραυστη ευαισθησία, η οποία μόνο φαινομενική ήταν, αφού όσο συνεχιζόταν η κουβέντα μας αντιλαμβανόμουν τη δύναμη που και την αγωνία της γι’ αυτά τα περίσσια παιδιά… επαναλάμβανε συνεχώς ότι κανένα παιδί δεν πρέπει να περισσεύει, κανείς άνθρωπος δεν περισσεύει. Ο Θανάσης Τριαρίδης διά της γραφής του και οι Γιάννης Βερβενιώτης, Χριστίνα Παπατριανταφύλλου, Αντιγόνη Σταυροπούλου (και με τη φωνή του Γιώργου Κιμούλη), έρχεται στο Σατιρικό Θέατρο διά της πράξης μας ακουμπάνε ή ελπίζουν να το καταφέρουν εκείνες τις χορδές μας που θα μας συγ-κινήσουν. Η Αντιγόνη πάντως σκοπεύει να ταξιδέψει στην Αφρική σύντομα!

 

–Τι αφορά το «Περίσσιο παιδί»; Ποια είναι τα περίσσια παιδιά;

–Το περίσσιο παιδί είναι ένα παραβολικό παραμύθι του Θανάση Τριαρίδη για τα εγκαταλειμμένα παιδιά της Αφρικής και για όλα τα περίσσια παιδιά του κόσμου μας. Τα ανεπιθύμητα παιδιά, οι «περιττοί» άνθρωποι, είναι δυστυχώς κομμάτι της ζωής μας. Ο καθένας από εμάς επιλέγει πώς εμπλέκεται με τα παιδιά αυτά, με ποιον τρόπο είναι μέρος της ζωής και του χαμού τους. Η μοναδική πλάνη που μπορεί να μας κυκλώσει, είναι να πιστέψουμε πως, έστω και για μια στιγμή, δεν έχουμε καμία σχέση με τα παιδιά αυτά.


–Μια προσωπική ιστορία ειπωμένη σαν παραμύθι, πώς έγινε θεατρικό; Γιατί επιλέξατε να πείτε την ιστορία αυτή ως παραμύθι;

–Το παραμύθι είναι εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία του Θανάση Τριαρίδη (του συγγραφέα του έργου) και της κόρης του Αργκάνε (που σημαίνει αυτή που βρέθηκε). Στο παραμύθι, ένα ασήμαντο ηλεκτρονικό πρόγραμμα διεκπεραίωσης, βρίσκει στα σκουπίδια που προορίζονται για τον κλίβανο αποτέφρωσης, ένα μωρό. Με έναν μαγικό τρόπο, το άυλο πρόγραμμα αρχίζει να νιώθει την αγάπη. Αποφασίζει, λοιπόν, να σώσει το μωρό αυτό, να γίνει ο γονιός ενός περίσσιου για τον κόσμο παιδιού. Ενός παιδιού που θα μπορούσε να είναι η μελλοντική σωτηρία της ανθρωπότητας. Δίνοντας ζωή, αποκτά ανθρώπινη υπόσταση. Και η ζωή συνεχίζει τον εαυτό της. «Η ζωή δεν είναι αυτό που είναι, αλλά αυτό που έρχεται». Με την ομάδα Ich Bebe είδαμε το παραμύθι αυτό να ζωντανεύει από την πρώτη ανάγνωση. Χωρίσαμε το κείμενο, φτιάξαμε τους ρόλους και δεν άργησαν τα δάκρυά μας να ενωθούν. Αυτά τα δάκρυα είναι που ταξιδεύουν τώρα στην Κύπρο, με σκοπό να ενωθούν με τα δάκρυα των ανθρώπων του νησιού. Και όταν τα δάκρυα ενώνονται, ενώνονται και οι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι μόνο ενωμένοι συνεχίζουν να υπάρχουν.


–Μιλάτε μόνο για τα παιδιά της Αφρικής;

–Φυσικά, τα περίσσια παιδιά δεν υπάρχουν μόνο στην Αφρική. Απλώς για εκείνα τα μακρινά μωρά, η μοναδική μικρή λιανή ελπίδα, η μοναδική πιθανότητα επιβίωσης, είμαστε εμείς, οι άνθρωποι της Δύσης. Στην παράσταση προσπαθούμε να ενημερώσουμε τον κόσμο για τις άθλιες συνθήκες ζωής των «τυχερών» εκείνων παιδιών που κατάφεραν να βρεθούν ζωντανά στις παράγκες που ονομάζουν ορφανοτροφεία, καθώς και για τη διαδικασία των Διακρατικών Υιοθεσιών, μέσω της Διεθνούς Κοινωνικής Υπηρεσίας.


–Πού στοχεύει ο συγγραφέας με το «Περίσσιο παιδί»;

–Στόχος του συγγραφέα είναι να ακουστεί σε όσο το δυνατόν περισσότερες γωνιές του κόσμου το τι συμβαίνει με τα είκοσι εκατομμύρια των εγκαταλελειμμένων παιδιών που περιμένουν. Στόχος της ομάδας είναι να ευαισθητοποιήσει τους ανθρώπους, μέσω της θεατρικής αυτής αφήγησης, για τη δική μας ευθύνη απέναντι σε αυτά τα παιδιά. Στόχος του έργου είναι σε κάθε παιδί να αναλογεί ένας γονιός.


–Ποια είναι τα συναισθήματα που κυριαρχούν στην παράσταση; Θυμός, ελπίδα, λύπη; Εσένα πώς σε επηρέασε;

–Στην παράσταση, το μόνο που δεν μπορούμε είναι να κρυφτούμε. Οι ρόλοι είμαστε εμείς. Και η παγωμένη ηλεκτρονική πόλη είναι η πόλη μας. Το κείμενο αυτό δεν σε αφήνει έξω όσο κι αν αντιστέκεσαι. Σε όποια πλευρά και να βρίσκεσαι, έχει τη δύναμη να σε τραβάει στην καρδιά του. Με έχει επηρεάσει πολύ το έργο, τα όσα έχω μάθει για τα παιδιά αυτά, τα ελάχιστα που έχω μόνο ακούσει για εκείνο το σημείο του κόσμου. Σκοπεύω να ταξιδέψω στην Αφρική σύντομα…

–Πόσο εύκολο είναι να κάνει κάποιος μια τέτοια θυσία;

–Καμία θυσία δεν είναι εύκολη. Ωστόσο, καθημερινά επιλέγουμε να θυσιάζουμε τα στ’ αλήθεια σημαντικά μας με τρομακτική ευκολία. Την αγκαλιά στον άνθρωπο μας, το οικογενειακό τραπέζι, τον σεβασμό στη φύση, την ευγένεια και την πίστη, την ησυχία, την έμπνευσή μας, τα όνειρά μας, την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά μας. Το μαζί. Καταπιέζουμε τα θέλω μας, θυσιάζουμε τους εαυτούς μας. Για το τίποτα. Μια θυσία σαν αυτή που κάνει το προγραμματάκι του παραμυθιού μας για να σώσει το παιδί του –όπως θα έκανε κάθε αληθινός γονιός– έχει μια αλλιώτικη ουσία. Αυτήν την ουσία θέλουμε να ανακαλύψουμε και προσπαθούμε όσο μπορούμε να την επικοινωνήσουμε με αυτό το έργο.


–Βλέποντας μία εικόνα ενός υποσιτισμένου παιδιού γινόμαστε αμέσως συναισθηματικοί… Δεν είναι παράδοξο που με τα σύγχρονα μέσα έχουμε περισσότερη συναισθηματική διάχυση (emoticons κτλ.), ενώ στην πραγματικότητα δεν τα καταφέρνουμε και τόσο καλά και παραμένουμε ουσιαστικά σιωπηλοί;

–Η παράσταση προσπαθεί να ενεργοποιήσει τα καλά θαμμένα μας συναισθήματα. Σε έναν κόσμο που απαιτεί κενούς ανθρώπους γεμάτους επιτυχίες να αναζητούν την προσωπική τελειότητα, σε έναν κόσμο που φωνάζει πως δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, να νιώσουμε, ούτε καν να αξιολογήσουμε έννοιες όπως η αγάπη, ο έρωτας, η ευτυχία και η νοσταλγία, ένα ασήμαντο προγραμματάκι έρχεται να μας ψιθυρίσει πως μπορούμε και παραμπορούμε. Στην εποχή του scroll down και της δημιουργίας προσωπικών ιστοριών των δεκαπέντε δευτερολέπτων, ο φαινομενικά ασφαλέστερος δρόμος είναι η σιωπή. Η μη εμπλοκή στα σημαντικά. Η συναισθηματική κενότητα. Η ρομποτοποίηση. Ωστόσο, όλοι ξέρουμε πως στο τέλος ο χρόνος παίρνει μαζί του τα πάντα. Το μόνο που μένει, φαντάζομαι, μετά από εμάς, είναι όσα έχουμε μοιραστεί, όσα έχει δημιουργήσει η αγάπη.

–Έχεις έλθει ξανά αντιμέτωπη με έργο του Θανάση Τριαρίδη, έτσι δεν είναι; Τι σε έλκει στα έργα του; ήσουν και μαθήτριά του…

–Ο Θανάσης Τριαρίδης είναι ένας άνθρωπος δώρο στη ζωή μου. Και τα έργα του είναι δώρο στον κόσμο μας. Ο τρόπος που με τόση ανιδιοτέλεια υπάρχει μέσα στην τέχνη και στη ζωή, είναι πραγματικά αξιοθαύμαστος. Τη σχέση μας τη δημιούργησε ένας μαγικός άνθρωπος που έχω την ευτυχία να είναι ο δάσκαλός μου εδώ στην Κύπρο, ο Κωνσταντίνος Καλλίμαχος. Και σε εκείνον οφείλουμε τα πάντα. Αισθάνομαι στ’ αλήθεια τυχερή που υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στη ζωή μου. Άνθρωποι με αγνότητα και καλοσύνη, άνθρωποι που η ανθρωπιά τους δεν μπορεί να νικηθεί.

–Υπάρχει ελπίδα τελικά, Αντιγόνη;
–Η ελπίδα είμαστε εμείς. Και εμείς υπάρχουμε μόνο μέσα από τους άλλους.

 


Η ομάδα Ich Bebe…

Η ομάδα Ich Bebe δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 2019 και ο πυρήνας της αποτελείται από τον Θανάση Τριαρίδη, τον Χρήστο Διαμαντή, τον Γιάννη Βερβενιώτη, την Χριστίνα Παπατριανταφύλλου και εμένα. Έχουν στηρίξει τη διαδρομή της πολλοί άνθρωποι, ο καθένας με τον τρόπο του, ο κύριος Γιάννης Μαμάης, η Πηγή Δημητρακοπούλου, ο Σήφης Πολυζωίδης, η Πασχαλιά Ακριτίδου, η Μαρία Κοντοδήμα, ο Γιώργος Κιμούλης, ο Νικόδημος Τριαρίδης, η Ίριδα Κατσούλα, ο Βασίλης Φαλάρας, η Γεωργία Ζούμπα, ο Γιώργος Σαββινίδης, ο Απόστολος Κουρουπάκης, ο Παύλος Μπαλλίνης, η Σταυρούλα Βαλλιαντή, η Νίνα Γεωργίου, ο Κώστας Παυλίδης, η Πέγκυ Ψαρρού, ο συνεργάτης μου στην καλλιτεχνική συμμορία Duende Art Gang Νικόλας Ανδρουλάκης και όλοι οι άλλοι, οι άνθρωποί μας που είναι πλάι μας σε όλο αυτό και τους ευγνωμονούμε για πάντα. Είμαι πολύ χαρούμενη που έρχεται αυτή η παράσταση ως πρώτη δουλειά μου εδώ, στον τόπο που φιλοξένησε τα πιο αγνά μου χρόνια. Η Κύπρος είναι ένα νησί γεμάτο με χρυσόσκονη που πηγάζει από αληθινά καλούς ανθρώπους. Είναι ένας τόπος που έχει πραγματική ανάγκη για τέχνη και πολιτισμό. Νιώθω πως η παράσταση αυτή είναι η αρχή για έναν διάλογο με τους εδώ ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους. Η παράσταση είναι κατάλληλη για ανθρώπους όλων των ηλικιών και όλων των ειδών. Δεν είναι θέατρο, δεν είναι κουλτούρα, είναι αλυσίδα, είναι ζωή. Μιλά για μια αλήθεια που όσο περισσότεροι τη βιώσουμε μαζί, τόσο ισχυρότερα θα την αντιμετωπίσουμε. Επιπλέον, Κύπρος πάντοτε ήταν σταυροδρόμι ανάμεσα στον κόσμο του Βορρά και στον κόσμο του Νότου που βρίσκεται σε δυσχερέστερη θέση. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, πιστεύουμε πως πιθανώς οι άνθρωποι αυτού του νησιού να είναι οι πιο ευεπίφοροι να κοινωνήσουν τα διακυβεύματα αυτής της παράστασης. Τα υπόλοιπα, από κοντά, στη συζήτηση που θα ακολουθήσει την παράσταση. Σας περιμένουμε…

 

Ποια είναι

Η Αντιγόνη Σταυροπούλου γεννήθηκε στον Πειραιά, αλλά μετακόμισε στην Κύπρο, όπου έζησε μέχρι τα δεκαοκτώ της χρόνια. Εργάζεται στην Αθήνα ως ηθοποιός και δασκάλα, ενώ έργα της έχουν ακουστεί σε θεατρικές σκηνές και σε ραδιοφωνικές εκπομπές. Είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Κρήτης στο Ρέθυμνο, της Ανώτερης Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν και του τρίτου Στούντιο Συγγραφής του Εθνικού Θεάτρου.


Πληροφορίες: «Το Περίσσιο παιδί» του Θανάση Τριαρίδη. Παραστάσεις: 31 Ιανουαρίου, 1 & 2 Φεβρουαρίου, ώρα 8:30 μ.μ. Πάνω Σκηνή Σατιρικού Θεάτρου.

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Θέατρο-Χορός: Τελευταία Ενημέρωση

X