ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Οι συνάψεις του νου και οι συμβάσεις της κοινωνίας

Είδαμε την παράσταση «Cock» του Μ. Μπάρλετ από τη Νέα Σκηνή του ΘΟΚ σε σκηνοθεσία Κώστα Σίλβεστρου

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Τελικά, δεν έχει τόση σημασία ποιος ή ποια κοιμάται δίπλα σου, με ποιαν ή ποιον πηγαίνεις διακοπές, ή αν το αγαπημένο σου γλυκό είναι διά χειρός της αγαπημένης ή του αγαπημένου σου. Σημασία έχει να ξέρεις ποιος θέλεις να είναι δίπλα σου, και με ποιον είσαι περισσότερο ευτυχισμένος. 

Ποια είναι η κανονικότητα στο «Cock» του Μάικ Μπάρλετ; Ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων που διαταράσσεται από μία γυναίκα; Η επιστροφή στην υποτιθέμενη ορθότητα γιατί είναι πρόβλημα; Αυτό νομίζω θέλει να δείξει ο συγγραφέας, η ομαλότητα είναι η ψυχική ηρεμία του ατόμου, που δεν πρέπει να ορίζει τη ζωή του και να νιώθει εγκλωβισμένος στη μία ή την άλλη κατάσταση. Αν ξεπεράσουμε και υπερβούμε το ζήτημα του σεξουαλικού προσανατολισμού που θίγεται στο έργο του Μπάρλετ, θα δούμε ότι οι ζωές μας εν πολλοίς είναι περιχαρακωμένες σε ιδέες, στεγανά που πολλές φορές έχουν άλλοι φτιάξει για εμάς. Στην παράσταση «Cock» της Νέας Σκηνής του ΘΟΚ αυτό ακριβώς ήταν το ζητούμενο. Πώς θα είσαι ευτυχισμένος, πέρα από συμβάσεις, εξαναγκαστικούς συμβιβασμούς, κοινωνική ορθότητα και άλλα παρόμοια. Ναι, μπορεί να συμβεί να είναι κάποιος ερωτικά διχασμένος, και γίνεται ακόμη πιο περίεργο αν την ψυχή σου έλθει να την τέμνει το άγνωστό σου είναι.

Οι ερμηνείες των συντελεστών της παράστασης και ιδιαίτερα των δύο ανδρών πρωταγωνιστών ήταν τόσο καλά τοποθετημένες στον χώρο. Δουλεμένοι οι ρόλοι, διότι οι χαρακτήρες των Τσέλεπου και Αγαθοκλέους δεν χρειάζεται και πολύ για να γίνουν καρικατούρες. Ο Ανδρέας Τσέλεπος ως απατημένος και αγωνιών σύντροφος κράτησε τις ισορροπίες μεταξύ των κωμικών στοιχείων του ρόλου, και της δραματικής τροπής των πραγμάτων. Είναι ομοφυλόφιλος ο Α. είναι απατημένος, είναι εγωιστής, είναι τρυφερός, είναι καθημερινός. Ο Προκόπης Αγαθοκλέους, ο μόνος επώνυμος ήρωας της παράστασης, και αυτό δείχνει κάτι, έδειξε για ακόμη μία φορά το ταλέντο του και την προσαρμοστικότητά του. Έδωσε ό,τι έπρεπε στο κοινό, έδειξε έναν καθημερινό άνθρωπο, που δεν προσπαθεί να είναι γκέι ή στρέιτ, διότι και ο ίδιος ακόμα αναζητεί την ταυτότητά του. Με τον Ανδρέα Τσέλεπο έφτιαξαν ένα ζευγάρι υποκριτικής που δείχνει ότι το κυπριακό θέατρο έχει να δώσει πολλά στο μέλλον. Το έχω ξαναγράψει, η νέα γενιά Κυπρίων ηθοποιών κάνει μεγάλα βήματα προς τα εμπρός, δείχνει να αφουγκράζεται ό,τι συμβαίνει παραέξω. Αυτό είδα για ακόμη μία φορά από τους Προκόπη Αγαθοκλέους και Ανδρέα Τσέλεπο. Σε κάθε παράσταση ξέρουν πώς να παίξουν και δεν κάνουν απλώς τη δουλειά τους, πάνε παραπέρα, προφανώς γιατί ξέρουν τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός που θέλει να είναι καλός ηθοποιός.

Δηλώνεται εξ αρχής πως δεν υπάρχουν σκηνικά ή άλλα αντικείμενα, μόνο γραμμές στο πάτωμα, γραμμές που ορίζουν τα κουτιά του μυαλού μας, που αναλόγως των συνθηκών μετακινούμαστε σε κάποιο από αυτά. Έτσι και ο Τζων, (Προκόπης Αγαθοκλέους), αναλόγως των πιέσεων έβρισκε τη λύση σε ένα από αυτά, έως ότου ο σύντροφός του (Ανδρέας Τσέλεπος) να του δώσει τροφή γι’ παρακάτω σκέψεις, ή έως ότου η νέα ερωμένη του (Σοφία Μαρία Κιλικίντζια) του σχηματίσει μια ιδανική εικόνα για το τι εστί οικογένεια και συνεκδοχικά ευτυχία. Μέχρι ο πατέρας (Κώστας Καζάκας) να δώσει μια άλλη οπτική στον διαιρεμένο νέο, να δώσει το περίγραμμα της κοινωνίας του τότε και του τώρα. Συγκινητική, μα ταυτόχρονα πιεστική η αγάπη που δείχνει ο πατέρας του συντρόφου του Τζων. Αγαπάει τον γιο του και τις επιλογές του, άρα και τον Τζων, αλλά τον αγαπά γιατί θέλει τον γιο του ευτυχισμένο ή γιατί έτσι βλέπει το είδωλό του; Αυτό ακριβώς το εργαλείο χρησιμοποιεί και η Γ., η νεαρή γυναίκα που εισβάλλει στη ζωή του Τζων και τον φέρνει αντιμέτωπο με νέες προκλήσεις, που υπερβαίνουν τη δική του ήσυχη και τακτοποιημένη ζωή, μία ζωή σε κουτάκια, περιχαρακωμένη, με ένα κεφάλι που έχει μάθει να λειτουργεί με δεδομένα.


Ο σκηνοθέτης Κώστας Σιλβέστρος τοποθέτησε τους ηθοποιούς του σ’ ένα παραλληλόγραμμο, τους έδινε κάθε φορά μία συγκεκριμένη θέση στο μυαλό του Τζων, τους όριζε να λειτουργούν αναλόγως της πίεσης του Τζων. Μερικές φορές, ωστόσο, η τοποθέτηση των ηθοποιών ανάγκαζε τους θεατές να βλέπουν την πλάτη του ηθοποιού για μεγάλο διάστημα. Ίσως, η γεωμετρία του σκηνικού να το καθιστούσε αναπόφευκτο, ήταν όμως κάπως άβολο για τον θεατή. Η παράσταση δουλεύτηκε από μία δυναμική ομάδα, και κάθε σύναψη του νου του Τζων υποστηριζόταν είτε από την κίνηση είτε από τη μουσική (σκηνικά / κοστούμια Μαρίνα Χατζηλουκά, μουσική Θοδωρής Οικονόμου, κίνηση Αλέξης Βασιλείου.

Η ομοφυλοφιλία δεν είναι ελευθεριότητα, ο Α. (Ανδρέας Τσέλεπος) ζητάει τη σχέση που πιστεύει ότι αξίζει, τη σοβαρότητα και τη δέσμευση που χρειάζεται να υπάρχει σε κάθε ερωτική σχέση και που ορίζεται από απλά πράγματα, όπως ένα τσιζκέικ ή απλές κινήσεις καθημερινότητας, σβήσε το φως και βάλε τα μαξιλάρια μέσα. Η Γ. (Σοφία Μαρία Κιλικίντζια), ως η δυναμική μα συνάμα και ερωτική «παρείσακτη» πολεμάει με τα δικά της όπλα, θέλει να φέρει τα πράγματα εκεί που θέλει, ξέρει ότι σύμμαχός της είναι η κοινωνία, οι ενοχές και το σεξ. Ο Π. (Κώστας Καζάκας) είναι το κανονικό, το πράο, που όμως έχει τον δικό του ιδιοτελή σκοπό. Τέλος, ο Τζων (Προκόπης Αγαθοκλέους) μέσα στο χάος του μυαλού του, μέσα στις δεκάδες σκέψεις του και κατατάξεις του ακόμα αναρωτιέται γιατί να είναι πιο σημαντικό με τι κοιμάται από το με ποιον άνθρωπο κοιμάται.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Θέατρο-Χορός: Τελευταία Ενημέρωση

X