Οι πρόσφατες «αποκαλύψεις» για τους πέντε του Τζιάος, έφερε στην επιφάνεια μια σειρά από ερωτήματα τα οποία είναι ακόμα πιο βασανιστικά –για την κοινωνία- από τον τραγικό θάνατο που βρήκαν πολλοί από τους συμπατριώτες μας που θεωρούμε ότι αγνοούνται.
Το ζήτημα είναι ότι, κράτος (αλλά και πολιτεία) γνώριζαν την τύχη πολλών από αυτούς τους ανθρώπους. Δεν ήταν 1619. Γνωρίζαμε ότι εξέπνευσαν σε πεδία μάχης, χαντάκια, πηγάδια και αυλές. Σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα, γνωρίζαμε και που βρίσκονται τα λείψανά τους.
Διαδοχικές κυβερνήσεις, όμως, θεώρησαν το «δίκιο» που μας δίνει η ιστορία των αγνοουμένων ένα καλό «άνοιγμα» για να «διαφωτίσουμε» τους ξένους. Έτσι, εκατοντάδες οικογένειες έμειναν στο σκοτάδι, με τη συντήρηση μίας ελπίδας κενής ότι ο δικός τους (οι δικοί τους) θα γυρίσουν μία μέρα, στα καλά καθούμενα. Όσο απάνθρωπα και αν έχουν συμπεριφερθεί ο Τουρκικός στρατός και οι παραστρατιωτικές οργανώσεις, η δική τους στάση ήταν αναμενόμενη. Δεν αναιρεί, όμως, εύρος της δικής μας απανθρωπιάς, που, ενώ γνωρίζαμε πώς είχαν δράσει οι Τούρκοι επιμέναμε να τονίζουμε ότι υπάρχει η ελπίδα να επιστρέψουν.
Με «κατάλληλη» μουσική, φωτογραφίες και άλλο μελό οπτικοακουστικό υλικό, στραφήκαμε στα διεθνή φόρα για να εκφράσουμε το δίκιο μας. Και για αυτό, είμαστε απάνθρωποι.
Πρώτον, διότι δεν είχαμε ανάγκη τους αγνοουμένους για να εξασφαλίσουμε το δίκαιο του αγώνα μας, ούτε και για να υπογραμμίζουμε πόσο βάρβαρη ήταν η εισβολή. Για «καλή μας τύχη», έχουμε μια σωρεία από άλλα επιχειρήματα που αποδεικνύουν ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα στο κυπριακό.
Δεύτερο, διότι, τόσα χρόνια, κάποιοι δεν κατάλαβαν ότι είναι γραφικοί και ότι οι «εκστρατείες» για τη «διαφώτιση» δεν αποφέρουν αποτελέσματα. Δηλαδή, για ένα μικροσκοπικό πολιτικό κέρδος, επεκτείναμε, ως χώρα, τη διάρκεια της αγωνίας, του πόνου και της λύπης τόσων οικογενειών, αντί να αφήσουμε τους «αγνοούμενους» να αναπαυτούν. Συχνά, μάλιστα, οργάνωναν λειτουργοί μας τις σχετικές εκδηλώσεις με πρώτο στόχο την εύνοια των προϊσταμένων τους στη Λευκωσία και όχι την ενημέρωση των ξένων, και για αυτό το σχόλιο ο γράφων έχει ιδίαν εμπειρία και άποψη. Ακόμα χειρότερο είναι και το γεγονός ότι, αυτοί που οργάνωναν εδώ και τρεισήμισι δεκαετίες, τις «εκστρατείες» θα έπρεπε -λόγω χώρου και θέματος εργασίας τους- να είναι οι πρώτοι που γνωρίζουν πόσο άστοχες είναι αυτές οι προσπάθειες.
Τρίτο, και χείριστο, είναι το ότι δεν καταφέραμε να αντιληφθούμε τι είναι το «εθνικό συμφέρον». Δεν είναι η εκμετάλλευση του πόνου για ένα απειροελάχιστο πολιτικό κέρδος, ιδίως όταν άλλα πιο θεμιτά μέσα επίτευξης στόχων υπάρχουν. Δεν είναι το να βάζουμε εκδηλώσεις -και την ικανότητα να τις οργανώνουμε στην Κύπρο και ανά τον κόσμο- πάνω από τις μανάδες αυτών των ηρώων. Και δεν είναι να κρύβουμε την αλήθεια για να διατηρήσουμε το δικαίωμα να απευθυνόμαστε κλαμένοι στο αίσθημα ηγετών στο Συμβούλιο της Ευρώπης ή τον ΟΗΕ. Εθνικό μέλημα πρέπει, επιτέλους, να είναι και οι πολίτες. Γιατί, όπως λέει το άσμα, άλλο να πεθαίνεις για την πατρίδα, και άλλο αυτή να σε πεθαίνει.
ΥΓ. Παρόμοια «πολιτική διαφώτισης» ακολουθείται και με τις εκκλησίες μας στα κατεχόμενα. Αυτό, όμως, ίσως να πρέπει να γραφτεί με ονόματα κάποια στιγμή.
