Του Γιώργου Κακούρη
Ίσως αποτελεί χαρακτηριστικό καθαρά της κυπριακής κοινής γνώμης και κοινωνίας, ίσως από την άλλη να είναι και κάτι οικουμενικό.
Το σίγουρο είναι πως ο μόνος τρόπος να ξυπνήσει η κοινή γνώμη και να ζητήσει ευθύνες για τους πειραματισμούς, τις τσαπατσουλιές και τις απατεωνιές δεκαετιών σε κάποιο ζήτημα, είναι αυτό το ζήτημα να φτάσει και να ξεπεράσει το όριο της καταστροφής.
Δεν αναφέρομαι (για παράδειγμα) στα δυστυχήματα, στον χουλιγκανισμό, την αποχή, τις γυναικοκτονίες και άλλες δολοφονίες με όπλα της Εθνικής Φρουράς και διάφορα άλλα ζητήματα που προκαλούν σοκ όσο βρίσκονται στην επικαιρότητα, γεννούν εκατοντάδες ξύλινες δηλώσεις πως «αυτό δεν πρέπει να ξεχαστεί και ας είναι αυτή η τελευταία φορά», και ξεχνιούνται μόλις κάτι άλλο μονοπωλήσει την επικαιρότητα.
Αναφέρομαι στις καταστροφές που άγγιξαν την πλειοψηφία του πληθυσμού (που σημαίνει πως δεν μπορούσε κανένας πλέον να παίξει πελλό) και όπου το χειρότερο σενάριο έγινε πραγματικότητα. Από το Μαρί το οποίο ανέδειξε την ανοργανωσιά του Κυπριακού κράτους σε όλα τα επίπεδα, από την Εθνική Φρουρά μέχρι την κυβέρνηση (αν και ο θυμός του κόσμου τότε έτυχε κατάχρησης από τη δεξιά και την ακροδεξιά), μέχρι την κατάρρευση της κυπριακής οικονομίας την οποία επέφεραν δύο κυβερνήσεις και μια ανεύθυνη Βουλή, μέχρι και το σκάνδαλο με τα διαβατήρια που έφερε αμετάκλητα και με τεκμήρια στην επιφάνεια την βαθιά διαφθορά του πολιτικού συστήματος.
Εστιάζοντας σε μια από αυτές τις κρίσεις, μπορούμε να πούμε πως όπως η κυβέρνηση Χριστόφια κουντούσε την οικονομία πάρατζει, ελπίζοντας η βόμβα να μη σκάσει στα δικά της χέρια, έτσι και η κυβέρνηση Αναστασιάδη πλέον κουντά το Κυπριακό πάρατζει, ελπίζοντας η διχοτόμηση να μη σκάσει στα δικά της χέρια. Ή τουλάχιστον, να μην εξαναγκαστεί να μπει ξανά στη δύσκολη διαδικασία των διαπραγματεύσεων για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των Ελληνοκυπρίων και το μέλλον της χώρας και όλων των πολιτών της, ανεξαρτήτως καταγωγής.
Η οικονομία έσκασε στα χέρια του ΔΗΣΥ, όμως οι πρώτες εκρήξεις ξεκίνησαν επί ΑΚΕΛ. Το αποτέλεσμα, χάρη και στην αποτυχία μέχρι σήμερα του κόμματος της αριστεράς να κάνει τη δική του αυτοκριτική, ήταν το ΑΚΕΛ να συνεχίζει να μην πείθει για την ικανότητα του να διαχειριστεί την οικονομία, παρά τις επιπτώσεις του κουρέματος, παρά τα όσα μάθαμε (και μέσα από τη «Συμμορία» του Μακάριου Δρουσιώτη) για το πώς το διαχειρίστηκε η κυβέρνηση ΔΗΣΥ, και παρά τα τεκμήρια της διαφθοράς που μαστίζει το πολιτικό σύστημα και αγγίζει, όχι ελαφρώς, το Προεδρικό.
Μετά το Κρανς Μοντανά το Κυπριακό, το οποίο ουσιαστικά έχει τελειώσει και βρίσκεται σε πορεία μετάβασης μάλλον προς τα χειρότερα, ξεκίνησε να καταρρέει με μικρές, ελεγχόμενες προειδοποιητικές εκρήξεις όπως η αύξηση της επιρροής της Τουρκίας στα κατεχόμενα και οι σχεδιασμοί για το Βαρώσι. Η γεμάτη σκιές εκλογή Τατάρ, η βόμβα που έριξε για τα δύο κράτη και ο αποχαρακτηρισμός μέρους των Βαρωσίων από στρατιωτική σε οικιστική ζώνη ήταν οι μεγάλες εκρήξεις, αλλά όχι εκπλήξεις.
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης σήμερα παίζει με τον χρόνο, επιδιδόμενος σε έναν πόλεμο πίκκας και δηλώσεων με τον Τ/κ ηγέτη (οποίος παρά τις «σκληρές» του προθέσεις αναδεικνύεται σε έτοιμο τέρμα για γκολ και αυτογκόλ), πηδώντας από ευφάνταστες προτάσεις χωρίς περιεχόμενο σε σχήματα λόγου (από την αποκέντρωση μέχρι την επιστροφή στο 1960) και ελπίζει να φτάσει στο 2023 για να παραδώσει την βόμβα (που μπορεί να φτάσει μέχρι και τη διχοτόμηση) στον επόμενο.
Δεν είναι τυχαίο που, όπως δεν μάθαμε ποτέ ποιες ακριβώς αρμοδιότητες πρότεινε να αποκεντρωθούν, και σήμερα ο Πρόεδρος Αναστασιάδης λέει διαφορετικά πράγματα σε κάθε συνομιλητή του για την παράσταση «Επιστροφή στο 1960».
Είναι τελικά σχήμα λόγου; Είναι πρόταση πίκκας; Είναι η Ζυρίχη στόχος ή μεταβατικό στάδιο προς την ομοσπονδία; Η απάντηση δεν έχει καμία απολύτως σημασία, γιατί για τον Πρόεδρο Αναστασιάδη δεν φαίνεται να υπάρχει μια, αξιόπιστη, συγκεκριμένη απάντηση.
Το κούρεμα του Κυπριακού λοιπόν έρχεται. Και ίσως πρέπει να αναλογιστεί ο ΔΗΣΥ (και ο Αβέρωφ Νεοφύτου) το τι συνέβη στο ΑΚΕΛ. Και αν δεν τον ενδιαφέρει να αποτρέψει με πράξεις την κυβέρνηση από το να συνεχίσει τον κατήφορο, να σώσει έστω τον εαυτό του και το κόμμα τώρα που μπορεί. Και αυτό ισχύει για όλους όσους ενδιαφέρονται να αναλάβουν την Προεδρία στη δεξιά, από τον ΥΠΕΞ Νίκο Χριστοδουλίδη μέχρι τον Ε/κ διαπραγματευτή Ανδρέα Μαυρογιάννη και τον τέως Επίτροπο Στυλιανίδη, αν δεν θέλουν να διεκδικήσουν τα απομεινάρια της Κυπριακής Δημοκρατίας.
