Του Πάρη Δημητριάδη
H στρατιωτικά θεαματική νέα επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν, που είχε ως αιφνίδιο αποτέλεσμα να πλήξει με χειρουργική ακρίβεια καίριες πυρηνικές και στρατιωτικές εγκαταστάσεις της ασιατικής χώρας και να ξεκάνει στο πι και φι πρόσωπα που θεωρούνταν κλειδιά στην υπόθεση όπως ο επικεφαλής των Φρουρών της Επανάστασης, Χουσεΐν Σαλαμί και επιστήμονες, που, σύμφωνα με τον Νετανιάχου «εργάζονταν για την ιρανική ατομική βόμβα» ανοίγει προφανώς νέο κύκλο αίματος στη Μέση Ανατολή και δημιουργεί -ξανά- τεράστια ανησυχία για κλιμάκωση του πολέμου και γενίκευση της σύρραξης. Θα παραδοθεί ολόκληρη η Μέση Ανατολή -η γειτονιά μας δηλαδή- στις φλόγες; Ένα βασανιστικό και τρομακτικό ερώτημα, που την τελευταία διετία επανεμφανίζεται συνεχώς στο προσκήνιο.
Όσο βεβαίως κι αν πολλοί, εντός ή εκτός εισαγωγικών, φιλοπόλεμοι ή φιλικά διακείμενοι προς το Ισραήλ δημοσιολογούντες περιορίζονται για την ώρα στο να διατυπώσουν απλώς τον θαυμασμό τους για τις χολιγουντιανές επιχειρήσεις που από τις ασφαλείς -για την ώρα- οθόνες μας μάς προσφέρουν μια εσάνς…. κινηματογραφικότητας και ψυχαγωγίας, στη μαρτυρική Γάζα το δράμα κορυφώνεται και ο ισραηλινός στρατός μάλλον βρίσκει την τέλεια ευκαιρία να στρέψει την προσοχή του διεθνούς παράγοντα αλλού ολοκληρώνοντας τη βρωμοδουλειά εναντίον των αμάχων Παλαιστινίων.
Ας υπενθυμιστεί μόνο ότι στις 30 Μαίου 2025, δύο εβδομάδες πριν δηλαδή, εκπρόσωπος του Γραφείου Ανθρωπιστικών Υποθέσεων του ΟΗΕ ανακοίνωνε ότι «η Γάζα είναι η πλέον υποσιτισμένη περιοχή του κόσμου», και ένα μέρος όπου το «100% του πληθυσμού απειλείται από λιμό».
«Είναι η μόνη οριοθετημένη ζώνη, χώρα ή οριοθετημένο έδαφος στο εσωτερικό μίας χώρας όπου το σύνολο του πληθυσμού απειλείται από λιμό. Το 100% του πληθυσμού απειλείται από λιμό», δήλωνε ο Γενς Λέρκε κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης των δημοσιογράφων στη Γενεύη, διαψεύδοντας την περί του αντιθέτου δήλωση των ισραηλινών αρχών.
Έκτοτε, κι αφού έχει μεσολαβήσει ένα ακόμη δεκαπενθήμερο με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε ανθρωπιστικές ανάγκες, κάθε μέρα αποδεικνύεται πιο φρικιαστική από την προηγούμενη για τα δυόμισι σχεδόν εκατομμύρια ανθρώπους που η μοίρα τους επιφύλαξε να γεννηθούν και να ζουν στη συγκεκριμένη λωρίδα γης. Μόνο τις τελευταίες μέρες, έχουν καταγραφεί αποτρόπαια περιστατικά, όπου άνθρωποι πυροβολήθηκαν καθώς στοιβάζονταν στην ουρά για ένα πιάτο φαί ενώ στην ολοκληρωτική εξαθλίωση και εξωφρενική έλλειψη ειδών πρώτης ανάγκης σε σίτιση και φάρμακα το τελευταίο διήμερο έχει προστεθεί, σύμφωνα και πάλι με τα Ηνωμένα Έθνη, πλήρης διακοπή του διαδικτύου.
«Οι γραμμές ζωτικής σημασίας για τις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης, τον ανθρωπιστικό συντονισμό και τις κρίσιμες πληροφορίες για τους πολίτες έχουν διακοπεί. Υπάρχει πλήρης διακοπή του διαδικτύου και τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας λειτουργούν μόλις και μετά βίας», δήλωσε μόλις προχθές στους δημοσιογράφους ο αναπληρωτής εκπρόσωπος του ΟΗΕ, Φαρχάν Χακ.
Από την άλλη πλευρά, την ισραηλινή, μας ζητείται, φυσικά, να πιστέψουμε τα σπονσαρισμένα βίντεο και ηχητικά τεχνητής νοημοσύνης που συνεχώς πετάγονται στην οθόνη του κινητού μας, διαβεβαιώνοντάς μας πως δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας, καθώς η ανθρωπιστική βοήθεια που λαμβάνουν οι άμαχοι Παλαιστίνιοι όχι μόνο είναι ικανοποιητική αλλά είναι πρωτοφανής σε έκταση και συνέπεια.
Στο σημείο φυσικά που έχουμε φτάσει, είναι νομίζω πέρα για πέρα περιττό να διευκρινιστεί ποια πλευρά προπαγανδίζει αισχρά και ποια όχι. Κάτι που με φοβίζει πάντως για τη δική μας κοινωνία είναι ότι ο παλαιού και πρώτου επιπέδου ρατσισμός απέναντι σε σκουρόχρωμους μουσουλμάνους φαίνεται πως διαδραματίζει αρκετά μεγαλύτερο ρόλο στη δράση ή αντίδρασή μας απέναντι στα τεκταινόμενα από το αισθητήριο αντίληψης της πραγματικότητας και τον βαθμό μιντιακού γραμματισμού που διαθέτει ή δεν διαθέτει η καθεμία και ο καθένας μας.
Όσο η προσοχή θα είναι στραμμένη τις επόμενες μέρες στην απευθείας σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, με τις απρόβλεπτες για ολη την ανθρωπότητα, επιπτώσεις, οι εκατομμύρια άμαχοι της Γάζας θα χρειάζονται μάλλον βοήθεια περισσότερο από ποτέ πριν. Ξέρω πως σε πολλά αυτιά το θέμα ακούγεται γραφικό και πως ενδιαφέρον τώρα παρουσιάζουν οι περιπετειώδεις, μαρβελικές τακτικές της Μοσάντ, ακριβώς γι' αυτό τον λόγο όμως νομίζω ότι το δράμα του παλαιστινιακού λαού πρέπει ξανά και ξανά να επαναλαμβάνεται και να τονίζεται.
