Του Παύλου Ξανθούλη
Στα τέλη της περασμένης εβδομάδας, ο υπουργός Εξωτερικών Κωνσταντίνος Κόμπος είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον ΥΠΕΞ του Ιράν Αμπάς Αραγτσί, ο οποίος σύμφωνα με ανακοίνωση, που από την πρώτη στιγμή αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα των υπηρεσιών ενημέρωσης του ισλαμικού κράτους, κάλεσε την κυπριακή κυβέρνηση να ασκήσει επιρροή σε χώρες της Ε.Ε., προκειμένου να σταματήσουν οι ευρωπαϊκές χώρες τις επιθέσεις του Ισραήλ. Δύο μέρες αργότερα, ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης δήλωσε ότι «μας ζητήθηκε από το Ιράν να μεταφέρουμε κάποια μηνύματα στο Ισραήλ», εξαγγέλλοντας τηλεφωνικές επικοινωνίες με τον «πρωθυπουργό του Ισραήλ», «τον πρόεδρο της Αιγύπτου» και την «πρόεδρο της Κομισιόν». Ενώ ο Πρόεδρος έθεσε και «στόχο», ο οποίος όπως είπε, «είναι να τερματιστεί αυτή η κατάσταση που δεν οδηγεί σε κανένα αποτέλεσμα, δεν οδηγεί σε επίλυση της όποιας διαφοράς». Φωτογραφίζοντας ευκρινέστατα, όπως προκύπτει από την τοποθέτησή του, ένα πλαίσιο ενεργειών, που στη διπλωματία καλείται «μεσολάβηση». Η διάψευση ήταν ακαριαία. Ο εκπρόσωπος του ιρανικού ΥΠΕΞ, Εσμαΐλ Μπαγαεΐ, ανέφερε ότι «το Ιράν δεν απέστειλε κανένα μήνυμα προς το Ισραήλ μέσω τρίτης χώρας», διάψευση, η οποία όπως δημοσιεύει σήμερα η «Κ», κοινοποιήθηκε μέσω newsletter τoυ Κέντρου Διαχείρισης Κρίσεων Ε.Ε., σε όλα τα κράτη-μέλη. Με έντονη μάλιστα γραφή (bold letters).
Όλα τα πιο πάνω, είναι δεδομένα και αδιαμφισβήτητα. Υπάρχουν ωστόσο κάποια κενά, τα οποία αφορούν αφενός την πολιτική αντίληψη της κυπριακής κυβέρνησης, ως αποτέλεσμα του τηλεφωνήματος Κόμπου- Αραγτσί και αφετέρου τους λόγους που ώθησαν τον πρόεδρο Χριστοδουλίδη να δημοσιοποιήσει το υποτιθέμενο αίτημα της Τεχεράνης:
• Καταρχάς, θα πρέπει η κυπριακή κυβέρνηση να εξηγήσει, τι κατάλαβε ο ΥΠΕΞ Κωνσταντίνος Κόμπος από την τηλεφωνική του επικοινωνία με τον Ιρανό ΥΠΕΞ, τι μετέφερε στον πρόεδρο Χριστοδουλίδη και εν τέλει τι αντιλήφθηκε ο ίδιος ο Πρόεδρός μας, όταν εξήγγειλε έναν τηλεφωνικό μαραθώνιο με πρόσωπα κλειδιά, περιλαμβανομένου του Νετανιάχου, θέτοντας μάλιστα ο ίδιος και «στόχο», προκειμένου όπως είπε, «να τερματιστεί αυτή η κατάσταση».
• Εν συνεχεία, η κυβέρνηση θα πρέπει να διευκρινίσει στη βάση ποιας πολιτικής λογικής, ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης δημοσιοποίησε τη φανταστική, όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε, μεσολάβησή του. Διότι θα ανέμενε κανείς, ο Νίκος Χριστοδουλίδης, ο οποίος διετέλεσε και διπλωμάτης, να γνωρίζει ότι η δημοσιοποίηση ενός τέτοιου εγχειρήματος, του αφαιρεί κάθε προοπτική επιτυχίας.
• Το τρίτο κενό που υπάρχει, αφορά στην εικόνα που έχει η κυπριακή κυβέρνηση για το πολιτικό της εκτόπισμα. Δηλαδή, ο ΥΠΕΞ Κωνσταντίνος Κόμπος και ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης, θεωρούν ότι η κυβέρνηση της μικρής μας Κύπρου διαθέτει ανάλογο πολιτικό μπόι με αυτό των ΗΠΑ και ότι θα μπορούσε να στηρίξει ένα τέτοιο αίτημα που υποτίθεται ότι της μεταφέρθηκε από το Ιράν; Δηλαδή, οι δύο διαχειριστές της εξωτερικής πολιτικής αυτού του τόπου, θεώρησαν ότι είναι σε θέση να ανατρέψουν τη ροή των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή, σηκώνοντας απλώς το τηλέφωνο και λέγοντας στον Νετανιάχου να τερματίσει τις επιθέσεις; Και αυτός, θα το έκανε;
Άκουσα με προσοχή τις αναφορές του ΥΠΕΞ Κωνσταντίνου Κόμπου στην Ελένη Βρεττού (Τρίτο ΡΙΚ). Το πλέον ενδιαφέρον που υπονόησε ο ΥΠΕΞ, επιχειρώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, είναι ότι ζητήθηκε να σταλεί μέσω Κύπρου μήνυμα του Ιράν προς το Ισραήλ και ότι σύμφωνα με το ιρανικό μήνυμα, «σε κάθε επίθεση θα υπάρξει ανταπόδοση». Αυτό όμως το υποτιθέμενο «μήνυμα», που αντιλήφθηκε ο κ. Κόμπος ότι ζήτησε το Ιράν να μεταφερθεί προς το Ισραήλ, δεν χρειάζεται κομιστή. Ούτε κανονικό, ούτε φανταστικό μεσολαβητή. Διότι αποτελεί πρακτική καθημερινότητα, από την πρώτη κιόλας μέρα το Ισραήλ να βομβαρδίζει και το Ιράν να απαντά με πυραυλικές επιθέσεις. Στις ίδιες μάλιστα δηλώσεις, ο κ. Κόμπος επανέλαβε δύο φορές ότι «πολύ ορθά λέχθηκε», δηλαδή δημοσιοποιήθηκε, από τον πρόεδρο Χριστοδουλίδη ότι το Ιράν ζήτησε από την Κύπρο να μεταφέρει μήνυμα προς το Ισραήλ. Εξηγώντας το σκεπτικό του, ο κ. Κόμπος ανέφερε ότι «η στιγμή επιβάλλει να υπάρχει αυτή η καθαρότητα».
Κι έτσι «η στιγμή καθαρότητας» του κ. Κόμπου, μας φέρνει στο τέταρτο κενό, αυτό της πολιτικής σοβαρότητας. Μιας κυβέρνησης η οποία ακόμη και εκ των υστέρων, μετά το φιάσκο της φανταστικής της μεσολάβησης, αδυνατεί να σοβαρευτεί, σε ένα ζήτημα κεφαλαιώδους σημασίας, που όχι μόνο υπερβαίνει τα στενά όρια της Κύπρου και τα ευρύτερα του Ισραήλ και του Ιράν. Αλλά, εκτείνεται σε όλο το εύρος των εννοιών της παγκόσμιας ασφάλειας, της οικονομίας και της ενέργειας.
