Του Ονασαγόρα
Ποιος... παραίτησε τον Συλλούρη;
Είναι γνωστό ότι ο τέως πια πρόεδρος της Βουλής και προεδρεύων της Δημοκρατίας δεν ήθελε με τίποτα να παραιτηθεί. Κάποιοι λένε πως τόσο σίγουρος ένιωθε με τον εαυτό του και τη θέση του ότι δεν παρενέβη τον νόμο που ούτε οι διαδηλώσεις, ούτε οι αντιδράσεις κομμάτων και βουλευτών του προκάλεσαν έστω μικρή κρίση συνείδησης. Και αυτό φάνηκε τόσο στις δημόσιες δηλώσεις αλλά και τις επιστολές του. Ακόμα και με τη δήλωση παραίτησής του ξεκαθάριζε πως αυτή γίνεται όχι γιατί νιώθει ότι έκανε κάτι λάθος αλλά λόγω των προφάσεων άλλων που «οδήγησαν σε δυσλειτουργία το Νομοθετικό Σώμα». Μάλιστα, επαναλαμβάνει κατά κόρον ότι ο ίδιος δεν θεωρεί ότι έχει διαπράξει οτιδήποτε νομικά μεμπτό. Και επαναλαμβάνει εμφαντικά: «Διατηρώ ακέραιη την πεποίθηση ότι με κανένα τρόπο δεν έχω παραβιάσει τον Νόμο».
Με λίγα λόγια για τον ίδιο τον Συλλούρη ηθικό θέμα δεν υπήρξε σε καμία περίπτωση. Ούτε θέμα συνείδησης.
Με λίγα λόγια για τον ίδιο τον Συλλούρη ηθικό θέμα δεν υπήρξε σε καμία περίπτωση. Ούτε θέμα συνείδησης.
Γι’ αυτό και όλοι είχαν συνειδητοποιήσει ότι δεν υπήρχε στον ορίζοντα η επιβαλλόμενη για όλους τους άλλους, πλην του ιδίου, παραίτησή του.
Πηγή μου που γνωρίζει μου έλεγε χθες ότι οι προσωπικές πιέσεις προς τον Συλλούρη εντάθηκαν τις δύο τελευταίες ημέρες τόσο από τον Νίκαρο όσο και από τον Φούλη. Ο Νίκαρος ευρισκόμενος εκτός Κύπρου διαμήνυσε στον Συλλούρη ότι μόνο με την παραίτησή του μπορεί να εκτονωθεί η κατάσταση. Ο Φούλης, τόσο τηλεφωνικά όσο και δια ζώσης άσκησε αφόρητη πίεση στον Συλλούρη με στόχο να υποβάλει την παραίτησή του. Μια ώρα τα έλεγαν στο προεδρικό γραφείο της Βουλής Φούλης-Συλλούρης πριν ο τελευταίος υποβάλει τελικά την παραίτησή του. Στην προσπάθειά μου να μάθω τι διημείφθη στην κρίσιμη συνάντηση δεν έμαθα και πολλά πράγματα. Εκείνο που μου λέχθηκε από την Μάνταμ του Φούλη ήταν πως «ο Μεγάλος Αρχηγός μίλησε στον Συλλούρη με τη γλώσσα που καταλαβαίνει. Στοπ».
Ασφαλώς η παραίτηση Συλλούρη δεν έλυσε το πρόβλημα, κάθε άλλο. Μάλλον βοήθησε πολύ στην έναρξη ουσιαστικών ερευνών και ανακρίσεων χωρίς το κώλυμα της βουλευτικής ασυλίας. Τόσο για τον Συλλούρη όσο και για τον Τζιοβάνη. Και βεβαίως για πολλούς άλλους, θέλουμε να ελπίζουμε. Σίγουρα υπάρχουν πολλές ακόμα κρυμμένες εκπλήξεις για όλους εμάς τους ανίδεους για τον θαυμαστό κόσμο των υψηλών αγοραπωλησιών. Κάποιες, όπως διαδίδεται θα τις μάθουμε όχι από την έρευνα των αστυνομικών και εισαγγελικών υπηρεσιών αλλά από τους υπό κάλυψη δημοσιογράφους του Al Jazeera.
Σήμερα είναι μια μεγάλη μέρα για τον Αδάμο Αδάμου και για την κυπριακή Βουλή. Ο Αδάμου αναμένεται ότι εκτός απροόπτου θα είναι ο νέος πρόεδρος του κοινοβουλίου και μάλιστα κοινής αποδοχής, μέχρι τον Μάιο που θα διεξαχθούν οι βουλευτικές εκλογές.
Πάντως απ’ ότι άκουσα από πηγές μου σε δύο τουλάχιστον κόμματα, ενδιαφέρον για την προεδρία της βουλής υπήρξε και από δύο αρχηγούς κομμάτων. Και δεν το έλεγαν για αστείο. Εάν οι συνθήκες το επέτρεπαν οι δύο αρχηγοί βρίσκονταν σε υψηλή ετοιμότητα να αναλάβουν την προεδρία. Σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο τους μήνες που προηγούνται των βουλευτικών…
Ωστόσο όλα δείχνουν ότι ο Αδάμου είναι ο υποψήφιος που συγκεντρώνει τις θετικές ψήφους όλων, λόγω κυρίως του χαρακτήρα του ανδρός. Μπορεί το γεγονός ότι είναι κομματικό στέλεχος του ΑΚΕΛ να προκαλεί προβλήματα σε κάποιους αλλά υπό τις συνθήκες σχετικά εύκολα θα παραμεριστούν τα μικροκομματικά για να μπορέσει η Βουλή να συνεχίσει το έργο της. Διαφορετικά όλοι γνωρίζουν ότι ενδέχεται να υπάρξουν ανεξέλεγκτες εξελίξεις όπως το 2016 που οδήγησαν στην εκλογή του Συλλούρη…
Πάντως από την Πινδάρου τίθενται μια σειρά ερωτημάτων προς την Εζεκία Παπαϊωάννου: Πώς είναι δυνατόν να συζητούν όλοι ως υποψήφιο κοινής αποδοχής το όνομα του Αδάμου, κομματικού στελέχους του ΑΚΕΛ αλλά το ΑΚΕΛ να μην τοποθετείται;
Τι είναι εκείνο που κατά βάθος φοβάται το ΑΚΕΛ; Αυτό που και το 2016 οδήγησε στην εκλογή του Συλλούρη; Δηλαδή να μην φανεί ότι το ΑΚΕΛ έκανε την παραμικρή συνεργασία με τον ΔΗΣΥ;
--------------
*Στο νοητό σταυροδρόμι της εξουσίας της Κύπρου ο Πρόεδρος ξεκινά την ανάβασή του από τον πάτο του πηγαδιού των τειχών στην οδό Ομήρου που διαπερνά τον πολιτικό μας βουλευτικό πολιτισμό εντός του παρηκμασμένου πολυπολιτισμικού κήπου, για να ανέβει με κακουχίες ιερομάρτυρα τον Λόφο της Σεβέρη, ξαποσταίνοντας για λίγο από τα πολεμικά παίγνια υπό το θλιμμένο βλέμμα του υπό απόκρυψη τις νύχτες Κυριάκου Μάτση. Όταν όμως ο λόφος καταληφθεί, είτε συγκυριακά είτε από τακτική μαεστρία, τα λάφυρα είναι μεθυστικά. Τον κατήφορο της επιστροφής στην οδό Ομήρου δεν τον επέλεξε ποτέ κανείς.
