Του Θανάση Φωτίου
Αξίζει να θυμηθούμε ότι την περίοδο 2022–2023, ο ανεξάρτητος υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, είχε μέσα σ’ ένα εξάμηνο δεχθεί πιο πολλούς «εμβολιασμούς» απ’ ό,τι ολόκληρος ο ηλικιωμένος πληθυσμός της νήσου στη διάρκεια των δύο χρόνων που κράτησε η πανδημία. Από ποιους; Μα απ’ όσους τον υποστήριζαν – κυρίως τα κόμματα και όχι μόνο. Πιστοποιημένο. Και ομολογουμένως, εντυπωσιακό. Το εξήραμε άλλωστε από τότε. Καθώς είχαμε βρεθεί μπροστά σε μια όντως χαρισματική περίπτωση και οφείλαμε, το ελάχιστο, να το πούμε. Δεν είναι σύνηθες, συμβαίνει σπάνια ένα πρόσωπο να είναι τόσο πολυσυλλεκτικό που να συνθέτει τα ασύνθετα. Και μαεστρικά να κρατά ικανοποιημένους τους πάντες: Ομοσπονδιακούς, αντιομοσπονδιακούς, διζωνικούς, αντιδιζωνικούς, ενωτικούς, του ενιαίου, με το σωστό περιεχόμενο, με το ρευστό περιεχόμενο, τους υπέρ του Πλαισίου Γκουτέρες, τους εναντίον του Πλαισίου Γκουτέρες… Το ίδιο και με τους συστημικούς αλλά και τους αντισυστημικούς, τους υπέρ του ΓεΣΥ και τους εναντίον του ΓεΣΥ, των διαφορετικών «σχολών» και πολλαπλών «ισχυρών απόψεων» σε θέματα Οικονομίας και εσωτερικής διακυβέρνησης… Το ΔΗΚΟ τον «έδεσε» με συμβόλαιο 18 σημείων. Όχι είκοσι, δεκαοκτώ. Για τέτοιο σχολαστικό εγχείρημα μιλάμε. Η ΕΔΕΚ και ο Μαρίνος Σιζόπουλος, τον είχαν δέσει «με ισχυρή συμφωνία». Όχι μια απλή συμφωνία αρχών. Αλλά «με ισχυρή συμφωνία που δεν περιορίζεται σε απλό εμβολιασμό του προγράμματός του, μόνο». Η ΔΗΠΑ είχε κάνει «εξαντλητικές επαφές μαζί του πριν και κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού», προκειμένου να διαπιστωθεί αν βρίσκονται στην ίδια γραμμή πλεύσης. Και, ω του θαύματος, διαπιστώθηκε. Της Ελένης Θεοχάρους –ταπεινή γαρ– της αρκούσε που είναι με το... «σωστό περιεχόμενο». Την ίδια ώρα που ο Άγγελος Βότσης είχε προστρέξει να τον υποστηρίξει διότι πρωτίστως (ναι πρωτίστως), έχει «ξεκάθαρη θέση για τη λύση του Κυπριακού στη ΣΥΜΦΩΝΗΜΕΝΗ ΒΑΣΗ ΛΥΣΗΣ της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας» – δικά του τα κεφαλαία στην ανακοίνωση, προκειμένου να δοθεί η πρέπουσα έμφαση.
Αναμφισβήτητα, λοιπόν, ο Νίκος Χριστοδουλίδης, είχε ένα ταλέντο που οφείλαμε να του αναγνωρίσουμε. Και του το αναγνωρίσαμε. Δεν είχαμε να κάνουμε με υποψήφιο, είχαμε να κάνουμε με κάτι ανάλογο του τάφου του Αγίου Νεοφύτου – μεταφορικά πάντα. Γι’ αυτό άλλωστε –και θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί– τύγχανε ευρείας αποδοχής και στους κύκλους των ρασοφόρων.
Τις προάλλες –κι αυτό είναι το πιο ευχάριστο– κατά την έναρξη της συνεδρίασης του Υπουργικού Συμβουλίου, υπό τη νέα σύνθεσή του, μια πρόταση που είπε ο Νίκος Χριστοδουλίδης στον εναρκτήριο χαιρετισμό του, μαρτυρεί ότι το μπόλιασμα είναι αμφίδρομο. «Είμαστε μια κυβέρνηση με ξεκάθαρο ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο, τον Κοινωνικό Φιλελευθερισμό. Όλες, μα όλες, οι αποφάσεις, οι πρωτοβουλίες, οι δράσεις μας εμπίπτουν ακριβώς στο ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού».
Το κατά πόσο τα κόμματα που στηρίζουν τον πρόεδρο Χριστοδουλίδη και τα οποία έχουν τις δικές τους, διαφορετικές, ιδεολογικές καταβολές, ανταποκρίνονται στο ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο του κοινωνικού φιλελευθερισμού, δεν είναι παρά θέμα πολιτικής ανάλυσης, ερμηνείας, οπτικής. Θυμίζω ότι λόγω των εγγενών ιδεολογικών διαφορών μεταξύ των κομμάτων αυτών (από σοσιαλισμό και κέντρο μέχρι εθνικισμό), πολλοί ήταν οι πολιτικοί αναλυτές, όπως ασφαλώς και η αντιπολίτευση που δεν τεκμαίρεται το στοιχείο της αντικειμενικότητας, είχαν κατά καιρούς κάνει λόγο για «κυβέρνηση «αχταρμά». Εξαρχής αυτό δεν ήταν θέμα του Προέδρου, μάλλον των συνεργαζόμενων και υποστηρικτών ήταν το θέμα, από τη στιγμή που ο Πρόεδρος, με λεκτικούς ακροβατισμούς και πολιτικές πιρουέτες, κατάφερνε να κάνει το δικό του. Η επίτευξη δε πολιτικής συνοχής σε ένα ενιαίο ιδεολογικό πλαίσιο, δεδομένης της ποικιλομορφίας, αποτελεί επίτευγμα που αξίζει να αναδειχτεί.
Ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης, δεν μπολιάστηκε απλώς, αλλά μπόλιασε κι αυτός με τη σειρά του όσους τον στηρίζουν και μετέχουν στην κυβέρνησή του. Με αποτέλεσμα –το ΔΗΚΟ, ένα κόμμα της ευρύτερης δεξιάς με ιδεολογία του το Κοινωνικό Κέντρο (που έχει επίκεντρό του όλους τους ανθρώπους και όχι μεμονωμένες ομάδες προνομιούχων), η ΕΔΕΚ, ένα κόμμα σοσιαλιστικό και μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς με πολλαπλές πολιτικές μεταπτώσεις, η ΔΗΠΑ με κεντρώα φιλελεύθερη προσέγγιση, σάρκα εκ της σαρκός του ΔΗΚΟ με το οποίο διαφωνεί σε πολλά καθέτως και οριζοντίως, ακόμα και το ΕΛΑΜ (από το παράθυρο πάντα, ποτέ επίσημα), ένα κόμμα εθνικιστικό και ακροδεξιό, με θέσεις που αποκλίνουν σημαντικά από τον κοινωνικό φιλελευθερισμό– να αποτετελέσουν, όλοι μαζί, μια ανέλπιστα ευνοϊκή σύνθεση, που εξελίχθηκε σε κυβέρνηση κοινωνικού φιλελευθερισμού, μια ευλογία για τον τόπο και τους ανθρώπους του που απολαμβάνουν, ευγνώμονες, τα πλουσιοπάροχα οφέλη που του εξασφάλισε ο κοινωνικός τους φιλελευθερισμός.
