Του Χρίστου Ζαβού
Είναι ωραία όλη αυτή η «ρομαντικοποίηση» του δράματος που ζούμε… μάλλον έχει να κάνει με τους αμυντικούς μηχανισμούς, που δημιουργεί ο άνθρωπος μήπως και ωραιοποιήσει ένα ζοφερό γι’ αυτόν περιβάλλον.
Εδώ καλά, καλά στο κολαστήριο του Άουσβιτς και οι κρατούμενοι επινοούσαν διάφορα φαντασιακά σκηνικά μήπως και καταφέρουν να αποδράσουν από τις κτηνώδεις- απάνθρωπες συνθήκες που αντιμετώπιζαν.
Μιλώντας για το παρόν, πολλοί είναι αυτοί που συζητούν περί της ανάγκης να προβούμε ο καθένας στην ψυχική ενδοσκόπησή του, άλλοι μιλούν για γιόγκα στο σπίτι, βαθιές αναπνοές, μαγειρική, κηπουρική, ανάγνωση και άλλες τέλος πάντων εναλλακτικές προτάσεις μήπως και καταφέρουμε να βγάλουμε την καραντίνα.
Μια άλλη επίσης βαθυστόχαστη πρόταση των πιο οπτιμιστών έχει να κάνει και με την ευκαιρία που μας δίνεται τούτη την περίοδο, ν’ αλλάξουμε συλλογικά, να γίνουμε πιο ανθρώπινοι, να επανακαθορίσουμε τις προτεραιότητές μας σαν άτομα και σαν κοινωνία και διάφορα τέτοια ωραία λόγια, που μοιάζουν να βγαίνουν από το περιεχόμενο ομιλίας του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ ή στίχοι γραμμένοι σε τραγούδια του Τζον Λένον.
Ωραία όλα αυτά και καμία διαφωνία με όποιον στοχάζεται ή οραματίζεται ένα καλύτερο κόσμο, έτσι όπως θα προκύψει μετά το τέλος της επιδημίας. Μόνο που, συνήθως, η αντίληψη της πραγματικότητας σ’ αναγκάζει τις πλείστες των φορών σε μια ανώμαλη προσγείωση.
Εστιάζοντας στην Κύπρο, δεν χρειάζεται και πολύ να δεις ότι τα πάθη, τα μίση και ο κατατρεγμός συνανθρώπων μας ελάχιστα αλλοιώθηκαν στην παρούσα φάση.
Υπάρχουν μεν, κινήσεις βαθιά ανθρώπινες με περίσσευμα αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων, αλλά η αντιπαλότητα στη δημόσια κουβέντα παραμένει ανίκητη. Τα παραδείγματα πολλά…
Ο πιστός παραμένει κάργα εχθρικός με τον άπιστο και αντίστροφα, ο ιδιωτικός υπάλληλος κόντρα στο δημόσιο, οι Ακελικοί με τους δεξιούς, οι παραβάτες της καραντίνας μοιάζουν με ιδανικά θύματα λιθοβολισμού, οι γονείς που ζητάνε τον επαναπατρισμό των παιδιών τους συμβάλλουν κατά κάποιους στην εξάλειψη του λαού μας, οι Τούρκοι παραμένουν κακοί και φθονεροί, οι μετανάστες απειλή για την ομαλοποίηση της ζωής μας… άμα σ’ όλα αυτά προσθέσεις και τις δεκάδες θεωρίες συνωμοσιολογίας που αναπτύχθηκαν ραγδαία, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι τα περί αναθεώρησης και επανατοποθέτησης του καθενός, μοιάζουν περισσότερο με παραμύθια για μεγάλους, όχι για να κοιμούνται αλλά να παραμένουν ξύπνιοι μαζί και τα ζωώδη ένστικτά τους.
Λίγο -πολύ εύκολα διαπιστώνεις ότι η ποιότητα ή η ψυχική καλλιέργεια και ηθική του καθενός, είναι βαθιά ριζωμένη μέσα του. Με ή χωρίς καραντίνα, δύσκολα διαφοροποιείται γενικώς, λαμβάνοντας φυσικά υπόψη, την εξαίρεση στον κανόνα. Δυστυχώς!
