ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Μετά το δάχτυλο, τι;

Του Χρίστου Ζαβού

Του Χρίστου Ζαβού

Το σκηνικό που ζούμε είναι όντως Χολιγουντιανό. Παγκόσμια πανδημία, άδειες μεγαλουπόλεις, καθημερινές ανακοινώσεις επί των εξελίξεων, τεράστια ειδησεογραφικά πρακτορεία αναμεταδίδουν εικόνες από νοσοκομεία, η επιστημονική κοινότητα ανά την υφήλιο τοποθετείται μέρα με την μέρα, τα μεγάλα χρηματιστήρια περνούν μέρες κρίσης… γενικώς ο πλανήτης όλος βιώνει πρωτόγνωρες καταστάσεις καθιστώντας τις ταινίες επιστημονικές φαντασίας απόλυτα ρεαλιστικές.

Σμικρύνοντας το φακό και εστιάζοντάς τον στο μικρό νησί μας, η κατάσταση κάπως διαφοροποιείται. Εδώ τα πράγματα ναι μεν κυλούν, όπως στις μεγάλες χώρες, σε μικρότερο σίγουρα μέγεθος, αλλά όπως και αλλού έτσι και εδώ, τα πάντα περιστρέφονται γύρω από την προσπάθεια καταπολέμησης του ιού.

Από κει και πέρα όμως, σ’ αυτόν ακριβώς τον σκοταδιστικό πίνακα που έχει ως επίκεντρο τον κωρονοϊό, προστίθενται και οι δικές μας πινελιές… οι κυπριακές.

Ακούς δηλαδή τον ένα που κάνει πάρτι με 15 άτομα, τον άλλο που ενοικιάζει σκύλους σε πολίτες που επιθυμούν μια «νόμιμη» βόλτα, τους «μασόνους», τον πόλεμο κατά της ορθοδοξίας από τα ερπετοειδή, τον συνήθη τσακωμό δεξιών και Ακελικών, αρχηγό κόμματος να επισκέπτεται νοσοκομειακή μονάδα για επικοινωνιακούς και μόνο λόγους εν μέσω της πανδημίας και άλλες δεκάδες ή εκατοντάδες κουφά που βγάζει η ράτσα μας τούτες τις ημέρες.

Αυτό όμως που σίγουρα προέχει και είναι πέρα για πέρα εμφανές είναι ακριβώς το «κούνημα του δακτύλου». Αυτό δηλαδή που στον τόπο μας ζούμε από το νηπιαγωγείο έως το τέλος της ζωής μας. Κουνούμε δηλαδή το δάκτυλο, συνήθως στον πιο αδύνατο ή σ’ αυτόν που δεν σωφρονίζεται σε σχέση με τους υπόλοιπους.

Ο γονιός στο παιδί και ακολούθως το παιδί στον γονιό όταν γεράσει, ο καθηγητής στον μαθητή, ο ιερέας στον αμαρτωλό πιστό, ο εργοδότης στον υπάλληλο, ο αστυνόμος στον παραβάτη και τώρα πια ο Υπουργός ή ο Πρόεδρος στον ίδιο τον λαό.

Μόνο που τέτοιου είδους υποδείξεις ή αν θες ο αυταρχικός τρόπος που συνηθίσαμε να μεγαλώνουμε, αφαιρούν από την επικοινωνία θεμελιώδη στοιχεία για την βελτίωση της όποιας κατάστασης. Στοιχεία όπως κατανόηση, σεβασμός, συμπόνια, συζήτηση που αυτομάτως θα βελτιώσουν την όποια παράβαση.

Άσε που πλέον έχουμε μπερδευτεί γενικώς και ο καθένας αναλαμβάνει το ρόλο του καθοδηγητή, κουνώντας το δάκτυλο μ’ αποτέλεσμα να μην γνωρίζουμε πια ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα.

Το μόνο που μας μένει είναι το δάκτυλο. Το οποίο κουνιέται, χωρίς πλέον κανείς να κατανοεί γιατί. Και κάπου εδώ προκύπτει μια ακόμη λέξη πολύ, πολύ εμφανίζεται τούτες τις ημέρες… Ττοπουζοκυπραίος.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Χρίστου Ζαβού

Χρίστος Ζαβός: Τελευταία Ενημέρωση

X