Του Χρίστου Ζαβού
Κατανοώ ότι θα έχετε διαβάσει χιλιάδες λέξεις και είδατε εκατοντάδες εικόνες και πλάνα, που σχετίζονται με το θάνατο του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Πιθανόν να έχετε αντιληφθεί ότι το φαινόμενο του Αργεντινού άσου, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να περιοριστεί στο αμιγώς ποδοσφαιρικό κομμάτι, αφού ως περσόνα σε συνδυασμό με το οργιώδες life style και την αντιδραστική συμπεριφορά του, τον καθιστούν ως ένα πολυδιάστατο φαινόμενο που αγγίζει και μπορεί ν’ απασχολήσει κάθε λογής ειδικότητα.
Από τους ειδικούς του ποδοσφαίρου, μέχρι ιστορικούς, κοινωνιολόγους, ψυχολόγους, ψυχίατρους, πολιτικούς, εγκληματολόγους, ακτιβιστές, αριστερούς και επαναστάτες… κάθε λογής καλλιτέχνη, από τους σκηνοθέτες έως τους λογοτέχνες και ποιητές ακόμη και χορογράφους, αφού κακά τα ψέματα οι κινήσεις του Ντιεγκίτο στο χορτάρι έμοιαζαν βγαλμένες μέσα από τις καλύτερες παραστάσεις τάνγκο που χορεύτηκαν ποτέ στην ανθρωπότητα.
Τέτοιο μέγεθος ήταν ο Αργεντινός εξ ου και η είδηση του θανάτου του, προκάλεσε όντως παγκόσμια θλίψη και συζήτηση.
Πέραν των πιο πάνω προσεγγίσεων που μπορεί ο κάθε ειδικός να συσχετίσει με το συγκεκριμένο φαινόμενο, υπάρχει και μια άλλη παράμετρος κάπως πιο εξατομικευμένη.
Ο καθένας από μας, μπορεί να καθρεφτίσει το είδωλό του, να υιοθετήσει ή να δαιμονοποιήσει κακές συμπεριφορές και συνήθειες του Νοτιαμερικανού ποδοσφαιριστή, ν’ αναγνωρίσει τα δικά του πάθη, αδυναμίες και αντιδράσεις μέσα από τη βιογραφία του Αργεντινού, να συνειδητοποιήσει ότι ενδεχομένως ο Ντιέγκο μοιάζει με κάποιον από τα οικογενειακά ή ένα από τα αγαπημένα του πρόσωπα… ν’ αναβιώσει συναισθήματα μέσα από το Λατίνο σταρ και γενικώς κατά ένα βαθιά ψυχαναλυτικό τρόπο, να θεωρήσει ότι ο Μαραντόνα είναι τόσο οικείο πρόσωπο που θα μπορούσε να ήταν πατέρας, αδελφός, φίλος και κολλητός.
Εξ ου και μάλλον η θλίψη που προκάλεσε ο χαμός του. Γιατί πολλοί εξ ημών, δεν στεναχωρήθηκαν που έφυγε ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, αλλά γιατί ακριβώς έφυγε ένας δικός μας άνθρωπος. Που μεταξύ άλλων πήρε μαζί του και ένα δικό μας κομμάτι. Ένα κομμάτι της παιδικότητάς μας. Γιατί η φιγούρα του, που με άλυτα κορδόνια και χορευτικές κινήσεις χαμογελώντας κάθε φορά που αγγίζει τη μπάλα συμμετέχοντας μ’ όλη του την ψυχή στο παιγνίδι, μοιάζει με τον εαυτό μας.
Ο Ντιέγκο… είμαστε εμείς!! Το παιδί που χαμογελά και χαίρεται με την ψυχή του το παιγνίδι. Όπως τότε στις αλάνες, παίζοντας μέχρι η μαμά ή η γιαγιά να βγει στη γειτονιά να φωνάξει…μήπως και επιστρέψουμε στο σπίτι και να πάμε κατ’ ευθείαν στο μπάνιο.
