Του Χρίστου Ζαβού
Η επιστολή του Μιχάλη Καυκαλιά, πρώην μέλους του διοικητικού συμβουλίου του ΚΟΑ σε δύο θητείες, τόσο επί κυβέρνησης Δημήτρη Χριστόφια όσο και Νίκου Αναστασιάδη, έχω την εντύπωση ότι απογυμνώνει μια ολόκληρη χώρα. Και αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολικό, άμα λάβουμε σοβαρά υπόψη το περιεχόμενό της.
Για πρώτη φορά στη δημόσια κουβέντα παρουσιάστηκε μια άποψη εμπεριστατωμένη, με επιστημονικά, για τη νομική, επιχειρήματα ξεφεύγοντας από την ανούσια συζήτηση που εκτυλίσσεται εδώ και χρόνια απ’ όλους τους υπόλοιπους.
Γιατί ομολογουμένως όσοι έχουν βήμα στη δημόσια κουβέντα, σχεδόν ποτέ δεν μπήκαν σε μια βαθύτερη ερμηνεία της φιλοσοφίας του Νόμου του 2008 περί πρόληψης και καταστολής της βίας.
Οι δημοσιογράφοι, συμπεριλαμβανομένου και του υποφαινόμενου, αρκεστήκαμε επίσης σε επιχειρήματα πέρα για πέρα επιδερμικά, όπως επίσης και οι πολιτικοί, πολύ περισσότερο οι βουλευτές, που ψήφισαν ένα νόμο που μάλλον δεν μελέτησαν ούτε και διάβασαν.
Πολύ χειρότερα δε, ο νομικός κόσμος του νησιού σ’ ένα τέτοιο ζήτημα παρέμεινε αδρανής και αμέτοχος, μολονότι θα έπρεπε να τον απασχολεί άμεσα.
Εάν όντως ευσταθούν τα επιχειρήματα του κ. Καυκαλιά, τότε ο συγκεκριμένος νόμος και οι διατάξεις του μάλλον παραπέμπουν σ’ ένα νομικό σύστημα που θα ζήλευε και το πιο απολυταρχικό καθεστώς στον πλανήτη.
Μεταξύ άλλων, ο συγγραφέας της επιστολής επιχειρηματολογώντας, ξεκαθαρίζει ότι ο νόμος περιορίζει βασικές ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα «αφού ποινικοποιεί ενέργειες και δραστηριότητες που αποτελούν δικαίωμα όλων των φιλάθλων πολιτών».
Και είναι απορίας άξιον, πώς είναι δυνατό οι νομικοί ή οι πολιτικοί στην Κύπρο του 2019 να αποδέχονται νόμο που καταργεί βασικές ελευθερίες, ενώ δίνει την εξουσιοδότηση στον όποιο αρμόδιο να σε καταδικάσει ακόμη και αν υποπτεύεται ή έχει την εύλογη απορία (!!!) ότι «μετείχες σε πράξεις ή ενέργειες που συνιστούν αδίκημα».
Έχω την εντύπωση ότι η δημοκρατία μιας κοινωνίας καθορίζεται μέσα από το ίδιό της το νομικό σύστημα. Το οποίο όμως φαίνεται να έχει δεχθεί ένα ακόμη πλήγμα στο νησί, αφού θυμίζει απολυταρχικό καθεστώς σε τριτοκοσμική χώρα ή ακόμη και το κλασικό πια βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ , «1984, ο Μεγάλος Αδελφός».
