Ζούμε σε μια εποχή που ευδοκιμούν στον πολιτικό στίβο πρόσωπα που μπορούν να ενταχθούν σε μια κατηγορία που, για χάριν οικονομίας χώρου και χρόνου στην περιγραφή τους, θα την ονομάσουμε «Φειδίες». Η κατηγορία «Φειδίες» πιάνει όλους όσοι έχουν αποκτήσει αναγνωρισιμότητα και δημοφιλία κυρίως από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, λειτουργώντας αλλοπρόσαλλα και στον λόγο και στις πράξεις τους και θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική. Οι εγχώριοι «Φειδίες», που δεν είναι κυπριακή πατέντα, αναπτύσσουν τον τακτικισμό τους ενόψει βουλευτικών ακολουθώντας κατά πόδας όσα έπραξε ο αυθεντικός Φειδίας πέρυσι. Χθες είχαμε τις ανακοινώσεις του Χριστόφορου Τορναρίτη, Προηγήθηκαν βεβαίως κι άλλοι. Και πιθανόν να ακολουθήσουν άλλοι.
Θα προσπαθήσω να αξιολογήσω αντικειμενικά, τον Φειδία, τον Τορναρίτη και τους άλλους αυτής της κατηγορίας. Ποια είναι τα στοιχεία που προσελκύουν τους πολίτες να τους ακούσουν ή και να τους ψηφίσουν; Η πρώτη αυθόρμητη απάντηση είναι πως λειτουργούν με μια αυθεντικότητα. Δηλώνουν πως είναι ειλικρινείς ή εν πάση περιπτώσει πείθουν σε πρώτο χρόνο πως είναι. Σε δεύτερη ανάγνωση λένε πράγματα που αρέσουν στους πολίτες, χωρίς φίλτρο, χωρίς τα βαρίδια ενός παραδοσιακού κόμματος που πιθανόν η ιστορία του έχει και τα μελανά της σημεία. Σε τρίτο χρόνο, η κούραση των πολιτών από τον ξύλινο πολιτικό λόγο τους στέλνει στο να «στήσουν αφτί» στους ινφλουένσερς που προσφέρουν ταυτόχρονα και πλάκα και μια ανάλαφρη ανάγνωση των ζητημάτων. Βεβαίως για να φτάσουμε ώς εδώ, και να αλώνουν τον ορθολογισμό, την κοινή λογική και τη δομημένη πολιτική πρακτική οι «Φειδίες», όπως και άλλα άτομα και κινήματα με ένα μανδύα σοβαροφάνειας, φταίμε και εμείς. Κουράσαμε με τις κοκορομαχίες. Η λογική του διαμοιρασμού της ευθύνης σε 0 - 100, ότι δηλαδή εμείς τα κάναμε όλα σωστά και οι απέναντι όλα λάθος, σπρώχνει τους πολίτες μακριά από μας. Η έλλειψη ειλικρίνειας, η προσπάθεια να δικαιολογήσουμε πολλές φορές τα αδικαιολόγητα, η σχεδόν μόνιμη έκλειψη της αυθεντικότητας από μια υποκριτική στάση δεν βοηθούν. Δυστυχώς, φαίνεται πως ο πανικός κάποιων πολιτικών που βλέπουν να υποσκελίζονται από τους νεοφερμένους ινφλουένσερς τούς οδηγεί σε φαινόμενα μιμητισμού των τακτικών και των μεθόδων τους. Δεν κατανοούν πως σε μια τέτοια σύγκριση, σχεδόν πάντοτε επιλέγεται το πρωτότυπο από την απομίμηση.
Η πολιτική σκηνή της χώρας κινδυνεύει να κατακλειστεί από «Φειδίες». Από ανθρώπους, όπως και του πρωτότυπου Φειδία, που η οικονομική τους επιφάνεια εγείρει ερωτηματικά και επιβάλλει έλεγχο από τις αρμόδιες αρχές. Από ανθρώπους, που όπως και ο Φειδίας, δημιουργούν με όσα λένε και όσα πράττουν ζητήματα στη χώρα. Που η συνολική τους συμπεριφορά και στάση σε σειρά ζητημάτων αποτελεί μυστήριο για τη μεριά της ιστορίας που διαλέγουν και ποιανού τα συμφέροντα υπηρετούν. Δεν είναι μόνο ο Φειδίας και ο Τορναρίτης. Και δεν είναι μόνο τα πρόσωπα. Είναι η λογική, η νοοτροπία η οποία καλλιεργείται. Ας μην ξεχνάμε και τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη και το Άλμα. Που μπορεί να μην είναι αμιγώς μέρος των «Φειδίων», αλλά προσομοιάζει σε αρκετά σημεία.
Για τη Βαβυλωνία που ενδεχομένως να δημιουργηθεί σε ένα χρόνο, δεν μπορεί να φταίνε οι πολίτες. Οι πολίτες επιλέγουν ανάμεσα στις επιλογές που έχουν ενώπιόν τους. Κινούνται μεταξύ αυτών που μπορούν να ταυτιστούν καλύτερα και αυτών που θέλουν να τιμωρήσουν. Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξος. Και λέω πως υπάρχει χρόνος, για να σώσουμε λίγο τα πράγματα. Να κοιτάξουμε τους πολίτες με ενσυναίσθηση, να μιλήσουμε με ειλικρίνεια και αυθεντικότητα, να κάνουμε παραδοχές. Να εξηγήσουμε πως τα προβλήματα δεν μπορούν να τα λύσουν οι Φειδίες, πως χρειάζεται μια πολιτική προσέγγιση στα πράγματα. Να μιλήσουμε με γλώσσα απλή, να προσπαθήσουμε να δώσουμε απαντήσεις μα και λύσεις έστω σε μικρά ζητήματα, σε προβλήματα της καθημερινότητας. Και να προσπαθήσουμε να πείσουμε πως η χώρα μας δε σηκώνει άλλους Φειδίες.
Ο κ. Δημήτρης Δημητρίου είναι Βουλευτής Λευκωσίας ΔΗΣΥ, πρόεδρος Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών
twitter: @dmdemetriou
