Είναι, για εμένα, οδυνηρά απογοητευτικό. Διαπιστώνω καθημερινά πως άνθρωποι τους οποίους θεωρούσα πολιτικά υποψιασμένους, γοητεύονται όλο και περισσότερο από πρόσωπα της άκρας δεξιάς, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Από «νέες παρουσίες», με ωραίο στήσιμο, «λογική» φωνή, δήθεν «δυναμικό προφίλ». Κάθε φορά νιώθω την ίδια, βαθιά απογοήτευση. Μια απογοήτευση που δεν είναι μόνο πολιτική, αλλά και βαθιά υπαρξιακή. Πόσο εύκολα μπορεί να ξεγελαστεί ένα ολόκληρο κοινωνικό σώμα από το φαίνεσθαι; Πόσο πρόθυμα προσπερνάμε το περιεχόμενο των λέξεων όταν αυτές προφέρονται με θράσος, ακόμη κι εάν πρόκειται καθαρά για ρητορική μίσους; Για επίθεση κατά της δημοκρατίας;
Γιατί, ας είμαστε ξεκάθαροι: πίσω από τις πομπώδεις δηλώσεις και το «αντισυστημικό» ύφος, κρύβονται βαθιά επικίνδυνες ιδέες. Κρύβεται η (όχι και τόσο) παλιά μυρωδιά του αυταρχισμού, του ρατσισμού, της εχθρότητας προς τη διαφορετικότητα, του πολέμου απέναντι στον ορθό λόγο. Κρύβεται σκοτεινή προπαγάνδα.
Και όμως, το βλέπουμε να επαναλαμβάνεται διαρκώς. Η μορφή να υπερισχύει της ουσίας. Ο θόρυβος να καταπίνει τη σκέψη. Δεν μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία όταν το τίμημά της είναι η αποδοχή της μισαλλοδοξίας. Δεν μπορούμε να εξοικειωνόμαστε με τη δηλητηριώδη ρητορική επειδή φοράει κουστουμάκια και εκφέρει λόγο υπολογισμένο. Όταν το μίσος κανονικοποιείται, σύντομα χτυπά και τη δική μας πόρτα.
Απευθύνομαι λοιπόν σήμερα σε όσες κι όσους νιώθουν το ίδιο βάρος. Την ίδια ψυχική κόπωση, την ίδια μοναξιά. Δεν είμαστε λίγοι, απλώς δεν φωνάζουμε το ίδιο δυνατά. Καιρός να μιλήσουμε. Να εξηγήσουμε, να επιμείνουμε, να μη συμβιβαστούμε. Να διαβάσουμε τις λέξεις και να τις ερμηνεύσουμε‧ να κοιτάξουμε πίσω από την εικόνα, πίσω από τη σαγήνη του εύκολου και του επιφανειακού.
Η δημοκρατία μας απειλείται αναφανδόν. Απειλείται, καθώς η κοινωνία μας δείχνει να εθίζεται στο δηλητήριο.
*Η Μαργαρίτα Καϊμακλιώτη είναι Πολιτικός Επιστήμονας, αναπληρώτρια Γραμματέας Διεθνών Σχέσεων του Δημοκρατικού Συναγερμού και μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου του Ινστιτούτου Γλαύκος Κληρίδης
