Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όσο όμως κι αν ο ΔΗΣΥ έχει να διαχειριστεί την κυβερνητική φθορά, το μεγάλο ερώτημα είναι για ποιο λόγο το ΑΚΕΛ μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να κεφαλαιοποιήσει όλη αυτή την κακή εικόνα της κυβέρνησης. Για παράδειγμα, όταν το 2011, τα ποσοστά του Δημήτρη Χριστόφια άρχισαν να πέφτουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, τόσο ο ΔΗΣΥ αλλά κυρίως ο Νίκος Αναστασιάδης ενισχύονταν, δημιουργώντας την αίσθηση πως αυτοί αποτελούν την εναλλακτική για αλλαγή. Αυτή η αίσθηση της εναλλακτικής διακυβέρνησης δεν φαίνεται να ισχύει στη σημερινή κατάσταση όσον αφορά το ΑΚΕΛ. Το κόμμα της Αριστεράς, όχι μόνο δεν ενίσχυσε βάσει δημοσκοπήσεων την εκλογική του επιρροή ακόμα, αλλά φαίνεται να έχει σημαντικές διαρροές. Το 25% που έλαβε το κόμμα την περασμένη πενταετία, ήταν το σημείο της μεγάλης καμπής, που άνοιξε μάλιστα και δημόσια ζήτημα ανανέωσης στην ηγετική πυραμίδα. Σήμερα τα στελέχη φαίνεται να συμβιβάζονται με το ίδιο ποσοστό. Και δεν είναι βέβαια πως δεν υπάρχει μία τάση αριστερής ιδεολογικής προσέγγισης εντός της κυπριακής κοινωνίας. Φάνηκε από τις δύο πορείες του Φεβρουαρίου που είχαν έντονο ταξικό αλλά και αριστεροκεντρικό χαρακτήρα. Και λέμε αριστερή προσέγγιση, γιατί έθιγαν ζητήματα που αφορούν τη λύση του Κυπριακού, το περιβάλλον, την αναβάθμιση της παιδείας, την πάταξη του αυταρχισμού και του ρατσισμού, αλλά και μία πιο ανθρωποκεντρική προσέγγιση σε ζητήματα. Αυτά τα ρεύματα θα μπορούσε να τα οικειοποιηθεί ή να τα προσεγγίσει το ΑΚΕΛ. Αποτελούν, ωστόσο, την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, η οποία μεγαλώνει στην κοινωνία αλλά δεν συμπαρατάσσεται πλήρως με το ΑΚΕΛ. Υπάρχει βεβαίως και η κόντρα με τη «Θύρα 9», η οποία ναι μεν έχει πιο ριζοσπαστική προσέγγιση, ωστόσο, βρίσκεται σε ευθεία ρήξη με το κόμμα.
Δεν κατάφερε προφανώς να πείσει το κόμμα, πως μπορεί να έχει εναλλακτική πρόταση για να κυβερνήσει. Κάτι που μπορούσε να δικαιολογηθεί πέντε χρόνια προηγουμένως, όχι όμως και σήμερα. Για παράδειγμα, όταν το κύριο αντικείμενο συζήτησης είναι η οικονομία, η ακρίβεια και η ανεργία –βάσει δημοσκοπήσεων– το ΑΚΕΛ θα έπρεπε ήδη να καλύψει το κενό του σε ό,τι αφορά την οικονομική πολιτική, ιδιαίτερα όταν η απουσία εναλλακτικής οικονομικής πολιτικής έκανε το κόμμα να χάσει την εξουσία σε δύο συνεχόμενες εκλογικές μάχες, το 2013 και το 2018. Δεν έχει πείσει, λοιπόν, πως πήρε το μάθημά του από τη διακυβέρνηση Χριστόφια και πως πλέον έχει ξεκάθαρο οικονομικό πλάνο. Πέραν τούτου, όμως, το κόμμα έχει πλήξει αναπόφευκτα και η σκανδαλολογία. Όχι μόνο με την επαναφορά του ζητήματος της Δρομολαξιάς, αλλά κυρίως εξαιτίας της εμπλοκής Τζιοβάννη στο πρόγραμμα πολιτογραφήσεων. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στους κυβερνώντες να τους καταγγέλλουν ως μέρος της διαπλοκής. Η αμηχανία αυτή διαφαίνεται και από το γεγονός ότι το κόμμα έχει καθυστερήσει κατά πολύ να μπει στον προεκλογικό και να παρουσιάσει συγκεκριμένες προτάσεις πολιτικής.
Η δεύτερη ανάγνωση
Το πιο σημαντικό, ωστόσο, είναι πως εντός του κόμματος υπάρχουν ανοικτά ζητήματα που προκαλούν τριβές. Έχασαν πολύτιμο χρόνο στο να ασχολούνται με ποια στελέχη κάνουν παραγοντισμό, ποιοι υπερπροβάλλονται, αντί να παρουσιάσουν μία κοινή επικοινωνιακή στρατηγική που αφενός θα ενισχύσει τους υποψηφίους και αφετέρου θα πάρει το κόμμα ενισχυμένο ως τις εκλογές. Παρουσιάζονται, όμως, και ζητήματα εσωστρέφειας στον σκληρό πυρήνα του κόμματος. Δεν πέρασε καθόλου απαρατήρητο το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της επαρχιακή επιτροπής, η οποία θα προχωρούσε στην κατάταξη των στελεχών, στελέχη της πρώτης γραμμής, όπως ο Στέφανος Στεφάνου, ο Χρίστος Χριστοφίδης, ο Άριστος Δαμιανού ακόμα και η Ειρήνη Χαραλαμπίδου που μπορεί να ανήκει στις Νέες Δυνάμεις, αλλά είναι πρώτη σε σταυρούς προτίμησης βουλεύτρια, έμειναν πίσω. Το ίδιο συνέβη και στην επαρχία Αμμοχώστου όπου πρώτος στη σειρά κατάταξης ήρθε ο Γιαννάκης Γαβριήλ, ένατος ο επαρχιακός Αμμοχώστου Χρύσανθος Ζαννέτος και στην επαρχία Λεμεσού πρώτη η άγνωστη Γιούλια Κομνηνός και κατά πολύ πίσω στελέχη πρώτης γραμμής. Έστω κι αν η κατάσταση διορθώθηκε από το διευρυμένο ακροατήριο του ΑΚΕΛ στην επαρχιακή διάσκεψη, όλο αυτό κατέδειξε προσπάθεια τιμωρητικής ψήφου και ιδιοτελή κίνητρα με στόχο το εκλογικό συνέδριο του καλοκαιριού. Αν, λοιπόν, αυτοί που συνθέτουν τον σκληρό πυρήνα σε ένα κόμμα, όπως το ΑΚΕΛ, δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν, έστω και τη σημειολογία του να βγαίνουν πρώτοι σε σειρά κατάταξης, ζήτημα είναι τι θα βγει προς τα έξω στη συνέχεια. Δεν περνά, βεβαίως, απαρατήρητο πως μία επαρχία όπως η Λάρνακα βρίσκεται ήδη σε εσωστρέφεια μετά την ξαφνική αποχώρηση της Μόνικας Μελέκκη από το ψηφοδέλτιο για προσωπικούς λόγους και την αντικατάστασή της από τον γιο του οργανωτικού γραμματέα του ΑΚΕΛ Χρίστο Αλέκου, Αλέξη Αλέκου. Ήδη υπάρχει η ψιθυρολογία στην επαρχία Λάρνακας πως ο οργανωτικός γραμματέας δούλεψε στο παρασκήνιο για την προώθηση της υποψηφιότητας του γιου του και αναμένεται να υπάρξουν συζητήσεις –ίσως και καταγγελίες γραπτές την επομένη των εκλογών.
Όλο αυτό σίγουρα δεν είναι υγιές για ένα κόμμα που θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να προετοιμάζεται για την πρωτιά. Πόσω μάλλον να είναι απορροφημένο σε δευτερεύοντα ζητήματα του ποιος προώθησε τον εαυτό του περισσότερο και ποιος αποτελεί κίνδυνο να ανέλθει σε υψηλότερα δώματα και αξιώματα την επομένη της κάλπης.
