Του Απόστολου Κουρουπάκη
Είμαστε μια σταλιά τόπος, αυτό είναι αλήθεια. Πολλοί γνωρίζονται με πολλούς, και οι συγγένειες και οι κουμπαριές δημιουργούν πολλές φορές ένα ασφυκτικό κλοιό γύρω από πολλά ζητήματα και σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Πώς το είπε ο γενικός εισαγγελέας στον διευθυντή της Καθημερινής Ανδρέα Παράσχο, α ναι: «Σε μια μικρή χώρα όπως είναι η Κύπρος, αυτού του είδους οι συγγενικές σχέσεις και διασυνδέσεις είναι συχνά φαινόμενα»! Μια φράση και καθαρίσαμε, σε αυτή την περίπτωση το μέγεθος μετράει. Ειρήσθω εν παρόδω διαβάστε τις «Πολιτείες» του Ανδρέα Παράσχου, πρέπει.
Και επανέρχομαι, το μικρό μας μέγεθος δεν μπορεί να είναι δικαιολογία για τίποτα, εκτός και αν θέλεις να κάνεις πόλεμο με τις ΗΠΑ ή την Κίνα, εκεί θα πρέπει να το σκεφτείς λίγο παραπάνω, διότι, όπως έλεγε και ένας φίλος του πατέρα μου, θα μας πνίξουν, φτύνοντας στα ποτάμια μας! Δεν μπορεί να λες είμαστε μικροί και λίγοι, όπως θα πρέπει να μάθουμε να κοιτάμε προς μία κατεύθυνση, να μην αλληθωρίζουμε ευκαιριακά, να στεκόμαστε στον πούντο μας, και να λέμε, έχουμε κι εμείς λογοτεχνία, μπορούμε να την αναδείξουμε στον τόπο μας, να την δώσουμε στην κοινωνία μας.
Να πούμε έχουμε κι εμείς θέατρο, πώς θα το κάνουμε καλύτερο; Να πάμε να δούμε παραστάσεις στο εξωτερικό, να μην ανεβάσουμε μια παράσταση έτσι για το γούστο μας. Να μας ενδιαφέρει σε επόμενο στάδιο αν θα γίνει δεκτή στο εξωτερικό. Να πούμε έχουμε και εμείς μουσικούς καλούς, φτιάχνουμε κι εμείς συγκροτήματα που μπορούν να έχουν δυναμική στο εξωτερικό, αλλά να τα φτιάξουμε, να ανοίξουμε τα αφτιά μας και να ακούσουμε κάτι περισσότερο. Και αυτό πρέπει να μας γίνει συνήθεια, να μη θέλουμε να είμαστε δεύτεροι στην πόλη, αλλά πρώτοι στο χωριό, και ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Πολλές φορές και οι κοινοτάρχες μπορούν να γίνουν δήμαρχοι.
Αλλά όχι, εμείς θέλουμε να μπαίνουμε με τις ποδίνες μέσα στα παπλώματα, να νιώθουμε μεγαλύτερη την ανάγκη μας να μας αποδέχονται οι απ’ έξω, παρά εμείς οι ίδιοι. Κάνουμε φεστιβάλ, τα οποία είναι υβριδικά, και πραγματικά πιστεύω ότι σε αυτόν τον τομέα κατέχουμε τα πρωτεία, πιάνουμε μια ιδέα, ας πούμε μεσαίωνας και διοργανώνουμε κάτι που δεν μοιάζει ούτε με το καρναβάλι της Λεμεσού, το οποίο είναι μακράν το καλύτερο φεστιβάλ μεγάλου βεληνεκούς που διοργανώνεται –για να μη με πείτε άδικο – υπάρχουν οάσεις, αλλά είναι όπως τα νερά στην έρημο. Και ξέρετε γιατί συμβαίνει αυτό; Το να κάνουμε δηλαδή εύκολα πράγματα, γίνεται γιατί θέλουμε να τα βολέψουμε όλα σε μια μασχάλη, καρπούζια και πεπόνια, να βάλουμε στην εκδήλωσή μας και τα μωρά της σχολής της τάδε, να τραγουδήσει και η χορωδία του δείνα. Να μιλήσει και ο παρακεί, να αφήσουμε και τον παράλλο να βοηθήσει με αποτέλεσμα μια εξαιρετική ιδέα να καταλήγει στην καλύτερη περίπτωση ένα βαρετό και άνευ ουσίας δρώμενο.
Οι εξαιρετικές ιδέες πολλών ακριβώς εκεί σκοντάφτουν, στο ότι θες να κάνεις κάτι συγκεκριμένο και είσαι φορέας, αξιωματούχος, κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο με όραμα και μεράκι, θα σε ξετινάξουν στις απαιτήσεις και τις ιδέες φίλοι και συγγενείς. Πολλές φορές τα επιχειρήματα είναι άκρως ενδιαφέροντα και δελεαστικά, μα έτσι το κάνουν και στο Λονδίνο, έτσι γίνεται και στην Αθήνα. Ναι, μπορεί, αλλά τι άλλο κάνουν στην Αθήνα και στο Λονδίνο ξέρουμε; Διότι κι εγώ γράφω και ο Χουρμούζιος έγραφε, το ίδιο δεν μας λες!
Ξέρετε τι φταίει νομίζω, όπως πολύ καλά σημείωσε η συνάδελφος Μαρίνα Οικονομίδου στο άρθρο της (διαβάστε εδώ) για την πολιτική ζωή του τόπου, ο αρχοντοχωριατισμός μας. Προκειμένου να μη μας πουν άσχετους και ττόππουζους κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους το αποδείξουμε μόνοι μας, λες και θέλουμε να επιβεβαιώσουμε τη ρήση «βαζει κι η Αννεζού τον άντρα της με τους πραματευτάδες».
Φυσικά και μπορούμε να μπούμε στην ίδια σειρά με τους πραματευτάδες, αρκεί εμείς οι ίδιοι να το πιστέψουμε, να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να δείξουμε πως είμαστε μεν μικροί, αλλά ταυτόχρονα κουβαλάμε στις πλάτες μας αιώνες ιστορίας και πολιτισμού, που έχουμε απόθεμα για 45 γενιές ακόμα. Αλλά θα πρέπει να σταματήσουμε την ανακύκλωση ανθρώπων και ιδεών. Να πάρουμε την όποια ιδέα και να την εξελίξουμε. Να δοκιμάσουμε τον νέο άνθρωπο, να μιμηθούμε τα Λονδίνα και τες Αθήνες, μα να τις φέρουμε στα μέτρα μας, και κάποια στιγμή και τα κέντρα θα κοιτάξουν το απόκεντρο, γιατί και το λυχνάρι, άμα φουντώσει γίνεται λαμπρόν
