ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Οι άγνωστοι θησαυροί της Ντίσνεϊ

Πως γεννήθηκε η ιδέα για το λεύκωμα «The Walt Disney Film Archives

Kathimerini.gr

Ολα ξεκίνησαν πάνω από δύο μοσχαρίσια τι-μπον. Ο Γερμανός εκδότης Μπένεντικτ Τάσεν, τρώγοντας ένα βράδυ με τον φίλο του Μπομπ Ιγκερ, διευθύνοντα σύμβουλο της Ντίσνεϊ, στο αγαπημένο τους μπριζολάδικο στο Λος Αντζελες, του αποκάλυψε ότι το πάθος του για τα βιβλία γεννήθηκε, τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, μέσα από τα κόμικς της Ντίσνεϊ, ιδιαίτερα αυτά που είχαν ήρωα τον Ντόναλντ Ντακ. «Είχα ερωτευτεί όλες τις πάπιες σας!», του είπε γελώντας. «Και γιατί δεν βγάζεις ένα βιβλίο για μας;», τον παρότρυνε ο Ιγκερ.

Ετσι γεννήθηκε η ιδέα για το 625 σελίδων λεύκωμα «The Walt Disney Film Archives. The Animated Movies 1921-1968» των εκδόσεων Taschen, που αφηγείται τη συναρπαστική ιστορία του κινηματογραφικού (και εκδοτικού) κολοσσού από τις πρώτες μικρού μήκους βωβές ταινίες μέχρι «Το βιβλίο της ζούγκλας» ή αλλιώς, όπως λέει ο ίδιος ο Τάσεν, «από την εποχή της τζαζ μέχρι τα ψυχεδελικά ’60s».

Το εγχείρημα της συγκέντρωσης και επιλογής του υλικού ανέλαβε ο ιστορικός τέχνης και συγγραφέας Ντάνιελ Κοτενσούλτε. Ηταν πολύ δύσκολο. Αλλά εκείνος είχε ένα μεγάλο ατού, την απεριόριστη πρόσβαση στο αρχείο και στη βιβλιοθήκη της εταιρείας, με 65 εκατομμύρια (!) τεκμήρια της πορείας της: σκίτσα και προσχέδια, δοκιμαστικά φιλμ, σπάνιες εκδόσεις, συμβόλαια με καλλιτέχνες, αφίσες, φωτογραφίες, ακόμα και τις απομαγνητοφωνήσεις όλων των συσκέψεων του Γουόλτ Ντίσνεϊ με τους συνεργάτες του. Ναι, σωστά διαβάσατε: όλων! Ο θρυλικός παραμυθάς του Χόλιγουντ ηχογραφούσε καθετί. Επιπλέον, ο Κοτενσούλτε είχε την άδεια να εξερευνήσει ακόμη έναν χώρο: το... νεκροτομείο. Ετσι αποκαλούσαν οι άνθρωποι της Ντίσνεϊ τις αποθήκες στις οποίες πετούσαν ό,τι δεν χρειάζονταν πια: κομμάτια από φιλμ και αρνητικά φωτογραφιών, αποτυχημένα σκίτσα αλλά και άλλα, άρτια, που για διάφορους λόγους δεν έμελλε ποτέ να «συναντήσουν» το κοινό.

Από όλα αυτά προέκυψε ένας αληθινός θησαυρός. Ο αναγνώστης θα δει τον Ντόναλντ Ντακ να χορεύει με τεράστια πούρα (από τα... κομμένα σκίτσα) αλλά και περίπου 60 προσχέδια από «Το βιβλίο της ζούγκλας». Θα πάρει μια γεύση από την προετοιμασία ενός φιλμ του 1946 για τον Ντέιβι Κρόκετ, Αμερικανό λαϊκό ήρωα του 19ου αιώνα, το οποίο –άγνωστο γιατί– δεν βγήκε ποτέ στις αίθουσες. Θα μάθει για τον καβγά του Ντίσνεϊ με τον Ρώσο συνθέτη Ιγκόρ Στραβίνσκι για τη μουσική που θα έντυνε τη «Φαντασία» (μέσα από τις απομαγνητοφωνήσεις που λέγαμε...). Θα καταλάβει πώς γεννήθηκαν και απέκτησαν τα τελικά χαρακτηριστικά τους όλοι οι διάσημοι ήρωες της Ντίσνεϊ, από τη Σταχτοπούτα, τη Χιονάτη με τους επτά νάνους και τον Πινόκιο, μέχρι τον Ντάμπο και τα εκατόν ένα σκυλιά της Δαλματίας, μέσα από 1.500 εικόνες.

Ο «βασιλιάς»

Και, περισσότερο, θα εντυπωσιαστεί με το πάθος και τον τρόπο δουλειάς του ίδιου του «βασιλιά των κινουμένων σχεδίων» και των ανθρώπων του, στις 665 ταινίες στις οποίες το όνομά του εμφανίζεται ως παραγωγού. Μέχρι τον θάνατό του, το 1966, ο Ντίσνεϊ, που είχε φτάσει στο Χόλιγουντ στις αρχές της δεκαετίας του 1920 με μόλις 30 δολάρια στην τσέπη του και δημιούργησε μια αυτοκρατορία, δεν άφηνε τίποτα στην τύχη. Μέχρι και ζωντανά ζώα έφερνε στα γραφεία της εταιρείας για να έχουν οι animators τη δυνατότητα να τα παρατηρούν από κοντά και να τα σχεδιάζουν καλύτερα.

Αλλά μέχρι εκεί. Στο λεύκωμα δεν θα διαβάσετε τίποτα αρνητικό για εκείνον. Ούτε, για παράδειγμα, ότι ήταν παθιασμένος αντικομμουνιστής και ένθερμος υποστηρικτής του Μακάρθι, συμβάλλοντας σε διώξεις δεκάδων αντιφρονούντων. Ούτε ότι ήταν δεσποτικός εργοδότης και οι υπάλληλοί του έτρεμαν όταν τον άκουγαν να πλησιάζει· τον αναγνώριζαν από τον χαρακτηριστικό τσιγαρόβηχα που τον ταλαιπωρούσε επί χρόνια. Ισως γι’ αυτό η γερμανική εφημερίδα Die Welt έσπευσε να χαρακτηρίσει την έκδοση «άλλο ένα κεφάλαιο στην αγιογράφηση του Ντίσνεϊ, του προσώπου του αμερικανικού πολιτιστικού ιμπεριαλισμού»!

Αδικο. Οχι για τον Ντίσνεϊ αλλά για τον Τάσεν και τους συνεργάτες του, που προσπάθησαν να «επιστρέψουν», μέσα από ένα προσεγμένο στην παραμικρή λεπτομέρειά του λεύκωμα, λίγη από τη μαγεία που οι ίδιοι, ως παιδιά (όπως και πολλοί από εμάς), πήραν (πήραμε) μέσα από τις ταινίες της Ντίσνεϊ. Και το έκαναν με τρυφερότητα. Αυτό έχει σημασία. Τα κουσούρια του Ντίσνεϊ είναι άλλο κεφάλαιο.

Σινεμά: Τελευταία Ενημέρωση

Η προβολή και παρουσίαση της ταινίας μικρού μήκους του Ανδρέα Σεϊτάνη θα γίνει το Σάββατο 2 Δεκεμβρίου
Kathimerini.com.cy
 |  ΣΙΝΕΜΑ
X