Kathimerini.gr
Οι άνθρωποι συναντιούνται, ερωτεύονται, ελπίζουν, δημιουργούν, προδίδουν, κινδυνεύουν· περνούν τη ζωή τους γύρω από την πλατεία Αμερικής. Πάντα το έκαναν. Απλώς σήμερα οι πρωταγωνιστές είναι κάπως διαφορετικοί. Το «Αmerika Square», η νέα ταινία του Γιάννη Σακαρίδη («Wild Duck»), αντλεί τους χαρακτήρες της από το πολύχρωμο κουβάρι των ανθρώπων, Ελλήνων και ξένων, μόνιμων και περαστικών που συνυπάρχουν πια εκεί.
«Την περιοχή τη γνωρίζω πολύ καλά, έχω μείνει εκεί γύρω, με την παρέα μου πηγαίναμε στη Rebound. Πάντα ήταν λαϊκή γειτονιά με την πολιτισμική ιστορία και τον μεταβλητό χαρακτήρα της», μας λέει ο Βασίλης Κουκαλάνι, ο οποίος στην ταινία υποδύεται τον Τάρεκ, έναν Σύρο πρόσφυγα που ψάχνει απεγνωσμένα τρόπο να φύγει μαζί με τη 10χρονη κόρη του για τη Γερμανία.
Γύρω από τον ταλαιπωρημένο άνδρα, οι πιο «μόνιμοι» κάτοικοι την πλατείας: ο Μπίλι (Γιάννης Στάνκογλου), ιδιοκτήτης μπαρ και tattoo artist, η Τερέζα, μια όμορφη τραγουδίστρια από την Αφρική που έχει μπλεξίματα με τη μαφία, και ο Νάκος (Μάκης Παπαδημητρίου). Κοντά στα 40, άνεργος και περιθωριοποιημένος, ζει ακόμα με τους γονείς του και μισεί τους ξένους, όλους εκείνους που έχουν κατακλύσει τη γειτονιά του, στερώντας του το μοναδικό πράγμα που του δίνει ταυτότητα.
Ο Βασίλης Κουκαλάνι είναι καλλιτέχνης (και άνθρωπος) με ξεχωριστό ενδιαφέρον. Με καταγωγή από το Ιράν αλλά γεννημένος στη Γερμανία και έχοντας περάσει το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του στην Ελλάδα, μοιάζει μάλλον ιδανική επιλογή για να ερμηνεύσει έναν άνθρωπο μεταξύ Ανατολής και Δύσης, τον πρόσφυγα του 21ου αιώνα.
«Λόγω καταγωγής αλλά και εμπειρίας, υπήρχε εξαρχής μια ανταπόκριση μέσα μου για τον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Είναι οι ιστορίες που έχω συλλέξει μέσα από έρευνα και η συμμετοχή μου στα κινήματα που με βοηθούν ακόμα παραπάνω», μας λέει ο ίδιος, τονίζοντας πως η ιστορία της πλατείας θα ήταν λειψή χωρίς τον συγκεκριμένο χαρακτήρα.
Η μοίρα του άλλωστε, εξ αντικειμένου, συνδέεται με τους υπόλοιπους της γειτονιάς παρόλο που μένει εκεί μόνο 3-4 ημέρες. Και αυτή είναι ίσως και η μεγαλύτερη αρετή της ταινίας του Σακαρίδη. Αν και διαβάζεται σαν αστικό θρίλερ, με νουάρ στοιχεία και μάλλον στερεοτυπικούς χαρακτήρες, ταυτόχρονα συνιστά κοινωνική παρατήρηση και διαπίστωση πως σε μια εποχή αναβρασμού, το προσωπικό και το δημόσιο γίνονται έννοιες ακόμα πιο αξεδιάλυτες μεταξύ τους. Ο ιδιότυπος ρομαντισμός της χαρίζει ελαφρότητα και στυλ σε μια σειρά από, κατά τα άλλα, έντονα τραγικές αφηγήσεις.
Ο κ. Κουκαλάνι, πάντως, έχει σαφή άποψη για το πού γεννιέται ο ρατσισμός: «Οταν το 2010 μας “ανακοινώθηκε” η κρίση, ξαφνικά εμφανίστηκε δυναμικά η Χρυσή Αυγή, σε ένα χρονικό σημείο που ο πληθυσμός των μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας είχε μειωθεί αισθητά.
Είναι τυχαίο άραγε; H ταινία κάνει με έναν τρόπο μνεία και σε αυτό, υπονοώντας πως ο ρατσισμός δεν ενυπάρχει στην ανθρώπινη φύση. Ο Νάκος δεν είναι προφανώς γεννημένος φασίστας. Μπαίνει στο περιθώριο και συντηρεί μια επιθετικότητα, η οποία διοχετεύεται με τραγικά λάθος τρόπο».
Ο Β. Κουκαλάνι μαζί με την ομάδα «Συντεχνία του Γέλιου» θα παρουσιάσουν την αντιρατσιστική θεατρική παράσταση «Μια γιορτή στου Αλ-Νουρί», εκπροσωπώντας την Κύπρο, στο πλαίσιο της ανάληψης της προεδρίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Το βαρόμετρο της εβδομάδας
O Στέφανο Σολίμα, σκηνοθέτης του τηλεοπτικού «Gomorrah», στήνει εδώ ένα καλοδουλεμένο θρίλερ, γεμάτο ατμόσφαιρα και αυθεντικό γκανγκστερικό άρωμα. Το «Suburra: υπόγεια πόλη» μας στέλνει σε μια παραλιακή κωμόπολη κοντά στη Ρώμη, την οποία τα αφεντικά της μαφίας σκοπεύουν να μετατρέψουν σε τοπικό Λας Βέγκας. Με τις πλάτες ενός διεφθαρμένου πολιτικού και ενός ισχυρού καρδιναλίου, το σχέδιο προχωράει, μέχρι που οι κόντρες μεταξύ των συμμοριών θα το βάλουν σε κίνδυνο. Με στυλ και τόλμη, ο δημιουργός του φιλμ περιγράφει μια κοινωνία πνιγμένη στη διαφθορά και στο έγκλημα. Η αμαρτωλή πόλη γνωρίζει μόνο τον νόμο του ισχυρού και του αδίστακτου.
Στη διασκεδαστική κωμωδία «Φοβού τον πεθερό», ο Εμιλ Χιρς («Ιnto the Wild») συναντά τον βραβευμένο με Οσκαρ Τζ. Κ. Σίμονς, ο οποίος υποδύεται τον αυστηρό πατέρα της πρώην του. Οι δυο τους θα περάσουν μια μέρα περιπετειών και αυτογνωσίας καθώς αναζητούν την κοπέλα, η οποία έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης.
Στο «Ενα βήμα τη φορά» ο Μπράιαν Κοξ υποδύεται έναν ηλικιωμένο ηθοποιό, μεγάλο ερμηνευτή του κινηματογράφου και του θεάτρου – ειδικά του Σαίξπηρ. Υποχόνδριος και γκρινιάρης, ο σερ Μάικλ θα βρει τον δάσκαλό του στο πρόσωπο μιας νεαρής Ουγγαρέζας που αναλαμβάνει τη φροντίδα του. Το γλυκόπικρο φιλμ, που θυμίζει σε πολλά τους «Αθικτους», μιλάει με ανάλαφρο και κωμικό τρόπο για τον χρόνο, τα γηρατειά και την αξία της ζωής, σε οποιαδήποτε ηλικία και σωματική κατάσταση.
