ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ενα αληθινό έργο για όλους τους ανθρώπους

Ο Γρηγόρης Βαλτινός, που σκηνοθετεί ειδικά για την Κύπρο το έργο «Δείπνο με φίλους», μιλάει στην «Κ»

Kathimerini.com.cy

info@kathimerini.com.cy

Συνέντευξη στον ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΛΑΗ

Ο Γρηγόρης Βαλτινός σκηνοθετεί την κωμωδία «Δείπνο με φίλους» του θεατρικού συγγραφέα Ντόναλντ Μάργκιουλις και μιλάει για την παράσταση στην «Κ». Ο Γρηγόρης Βαλτινός όχι μόνο έχει σκηνοθετήσει την παράσταση πάρα πολλές φορές και πάντοτε με επιτυχία στην Ελλάδα, άλλα έχει πρωταγωνιστήσει. Για πρώτη φορά στην, ειδικά φτιαγμένη για το κυπριακό κοινό παράσταση, ο ίδιος δεν παίζει, αλλά, όπως λέει, έρχεται στην Κύπρο με έναν θίασο που μόνο στα όνειρά του μπορεί να δει κανείς (Εβελίνα Παπούλια, Άννα – Μαρία Παπαχαραλάμπους, Λευτέρης Ζαμπετάκης και Φάνης Μουρατίδης). Μιλάει, επίσης, για τη συναυλία με τον Θεοδωράκη, καθώς και για το τηλεοπτικό τοπίο σήμερα.

– «Δείπνο με φίλους». Μια παράσταση που εσείς έχετε παρουσιάσει στο κοινό είκοσι χρόνια πριν και τώρα το παρουσιάζετε σε μια παράσταση ειδικά φτιαγμένη για το κυπριακό κοινό. Ποια ανάγκη σάς οδήγησε σε αυτό;

–Κοιτάξτε, είναι ένα έργο που μόλις διάβασα πριν από είκοσι χρόνια μαγεύτηκα, το ερωτεύτηκα, με εντυπωσίασε πάρα πολύ, γιατί δεν έχω δει πιο αληθινό έργο για τις σχέσεις, για τον γάμο, για τον χωρισμό, για τα παιδιά, την οικογένεια, για τις αξίες, τις προτεραιότητες σε μια σχέση, με έναν τρόπο τόσο λιτό, τόσο δε κωμικό, τόσο μοντέρνο, τόσο ευχάριστο, να αλλάζει εικόνα κάθε πέντε-δέκα λεπτά, που μαγεύτηκα κι ενώ είχα κατά νου να κάνω κάτι άλλο, αποφάσισα τότε να κάνω αυτό. Έκτοτε, αφού έκανε δύο χρόνια καριέρα στην Ελλάδα και περιοδείες, είπα ότι πιθανότατα δεν έχω… καθαρίσει μαζί του. Πράγματι, λοιπόν, το έκανα ξανά πριν από πέντε χρόνια στο θέατρο Ιλίσια. Πάλι παίξαμε έναν χρόνο με γεμάτο θέατρο και πάλι πήγαμε περιοδεία και πάλι είπα ότι δεν έχω ξεκαθαρίσει με το έργο αυτό. Είχα, μάλιστα, κατά νου να το φέρω στην Κύπρο, αλλά τελικά η μοίρα μου και η μοίρα του έργου ήτανε να έρθει στην Κύπρο με αυτό τον ιδανικό θίασο. Πιστέψτε με, το λέω με όλη μου την ειλικρίνεια. Θα το διαπιστώσετε κι εσείς, έτσι κι αλλιώς, η αξία των ηθοποιών αυτών είναι αδιαμφισβήτητη, έχουνε δώσει τις εξετάσεις τους, οπότε δεν χρειάζονται από εμένα επαίνους. Η Εβελίνα Παπούλια, η Άννα – Μαρία Παπαχαραλάμπους, ο Λευτέρης Ζαμπετάκης και ο Φάνης Μουρατίδης συνθέτουν έναν θίασο που μόνο στα όνειρά του μπορεί να δει κανείς. Έτσι, λοιπόν, ήρθα πρώτη φορά χωρίς να παίζω εγώ, παρά μόνο σκηνοθετώντας το. Τις προηγούμενες φορές και έπαιζα και το είχα σκηνοθετήσει. Είναι ένα έργο το οποίο ξέρω πάρα πολύ καλά μέσα στο μεδούλι μου, γιατί είμαι κι εγώ παντρεμένος, έχω οικογένεια, έχω παιδιά, έχω φίλους δεμένους με αυτό τον γάμο και καταλαβαίνετε ότι έχοντας –αν θέλετε– και τη θεατρική εμπειρία, είμαι το κατάλληλο μοντέλο γι’ αυτό το έργο.

–Σας έχει μιλήσει διαφορετικά το κείμενο από το πρώτο του ανέβασμα μέχρι σήμερα, φαντάζομαι.

–Αλίμονο εάν δεν σου μιλάει διαφορετικά το κείμενο. Ένα τέτοιο κείμενο είναι ένα ζωντανό κύτταρο, εξελίσσεται μαζί με την εποχή, γιατί ο καλός συγγραφέας του αφήνει περιθώριο και ανοίγματα, ώστε να μπορεί να μπαίνει μέσα η εκάστοτε εποχή, να είναι διαχρονικό. Δεν κάνει την ιστορία συγκεκριμένη ούτε γεωγραφικά, ούτε χρονικά, ούτε πολιτικά. Το αφήνει ανοιχτό και αυτά μπαίνουν μέσα στο έργο από μόνα τους κάθε φορά. Έτσι γίνεται ένα έργο διαχρονικό. Κάθε φορά με νέες εμπειρίες φωτίζεις περισσότερα πράγματα ή διαφορετικά. Υπάρχουν εποχές που ξεπερνούν κάποια πράγματα μέσα στο έργο, κατά συνέπεια πρέπει να περάσεις από αυτά και να σταθείς σε άλλα. Λόγου χάρη, μια οικονομική κρίση, μια κοινωνική κρίση, μια πολιτική κρίση φωτίζουν άλλα πράγματα μέσα στο έργο και αναδεικνύουν άλλες αρετές του. Αρκεί να σας πω ότι για να αποφασίσω να ανεβάσω ένα έργο θα με δείτε να διαβάζω ένα έργο για δέκατη φορά. Ενώ το ξέρω το έργο, πρέπει να το διαβάσω και φέτος, να δω πώς μου μιλάει φέτος, με τα νέα μου δεδομένα.

–Σε ποιους απευθύνεται η συγκεκριμένη παράσταση;

–Κοιτάξτε, το έργο αφορά σχέσεις ανθρώπινες. Δείπνο με φίλους. Υπάρχουν και φίλοι που δεν είναι ζευγαρωμένοι, είναι φίλοι ενός ζευγαριού και καλούνται να αποφασίσουν και να επιλέξουν με τον χωρισμό ενός ζευγαριού με ποιον θα πάνε και ποιον θα αφήσουν, που λέει κι ο ποιητής «έρχεται η ώρα να αποφασίσεις με ποιον θα πας και ποιον θα αφήσεις». Ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία επιλέγουμε φίλους, κοινωνικές συναναστροφές, ανθρώπους γενικά. Αυτό, λοιπόν, δεν έχει να κάνει με τα ζευγάρια, αλλά με τον άνθρωπο γενικότερα. Έπειτα, για ποιο λόγο επιλέγεις κάποιον έχει άμεση σχέση με την κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκει ως πολίτης, οικονομικά, κοινωνικά, μορφωτικά. Ποτέ ένα έργο δεν περιορίζεται στην πρώτη ανάγνωση. Υπάρχουν κι άλλα στρώματα από κάτω τα οποία υπαγορεύουν την επιφανειακή δράση. Δεν αφορά, λοιπόν, μόνο στα ζευγάρια, αλλά γενικά στον άνθρωπο.

–Με ποια κριτήρια αποφασίζετε κάθε φορά ποιο έργο θα ανεβάσετε;

–Δεν σας κρύβω ότι ένα μεγάλο ποσοστό καταλαμβάνει η συγκίνηση, κι όταν λέω συγκίνηση δεν εννοώ κατ’ ανάγκην να κλάψω. Να με συγκινήσει κι από πλευράς γέλιου, εξυπνάδας, από πλευράς, αν θέλετε, περιουσίας του, το τι αφήνει στην ψυχή σου όταν τελειώνει. Το τι κληρονομιά σου αφήνει. Εάν θα φύγεις δηλαδή από το θέατρο και θα έχεις να συζητήσεις πράγματα για τον εαυτό σου, για τους γύρω σου, για την κοινωνία, για την πολιτική. Αυτά είναι τα κριτήρια που με κάνουν να ερωτευτώ ένα έργο.

–Σας είδαμε την περασμένη βδομάδα και στο μεγάλο αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη στο Καλλιμάρμαρο. Πώς ήταν το συναίσθημα να συνεργάζεστε με έναν άνθρωπο που έχει αφήσει τόσο έντονα το αποτύπωμά του στη συλλογική συνείδηση;

–Ήταν μια ιστορική στιγμή αυτή! Και για την τέχνη του τραγουδιού και της ποίησης και για τη στάση των καλλιτεχνών απέναντι στην κοινωνία και στην πολιτική. Είναι μια ιστορική στιγμή και συγκυρία, τουλάχιστον για την Ελλάδα, ακριβώς επειδή ο Μίκης ενώνει τρεις περιόδους, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Τα πράγματα που έχει επιλέξει να μελοποιήσει, η ποίηση που έχει επιλέξει να κατεβάσει προς τον λαό όλα αυτά τα χρόνια, είναι οι αξίες οι ιδέες, τα οράματα που έχει κάθε βασανισμένος λαός και που δυστυχώς ακόμη συνεχίζουν και υφίστανται. Το βλέπεις από τον παλμό του κόσμου από κάτω. Τραγουδά τα τραγούδια του Μίκη σαν να βρίσκεται σε περίοδο δικτατορίας, γιατί ακριβώς καταλαβαίνει ο κόσμος ότι οι δικτατορίες αλλάζουν απλώς πρόσωπα, άλλες φορές είναι στρατιωτικές, άλλες οικονομικές ή πολιτικές. Λοιπόν, ο κόσμος το αντιλαμβάνεται, ο στίχος που είναι η πύκνωση ιδεών και αξιών το περιλαμβάνει όλο αυτό κι όπως σας είπα και πριν για τα έργα ακουμπάει στις νέες εποχές. Οι μεγάλοι ποιητές γι’ αυτό διαβάζονται και διαβάζονται ξανά και απαγγέλλονται από εμάς, γιατί συνεχίζει ο λόγος τους να ακουμπάει και στις επόμενες γενιές. Στεφτείτε ότι ο Μίκης αναγκάζει όλες τις ηλικίες και ιδίως τις νέες γενιές να έρχονται σε επαφή με τη μεγάλη ποίηση, με τη σοβαρή μουσική, με τη σοβαρή πολιτική σκέψη. Είναι μεγάλη η προσφορά του. Στη συναυλία υπήρχε ένας παλμός άνευ προηγουμένου από τον κόσμο, μια συμμετοχή από όλες τις ηλικίες. Έβλεπα παιδιά να μπαίνουν στο Καλλιμάρμαρο κι έλεγα «πώς είναι δυνατόν, τι θέλουν αυτά τα παιδιά εδώ;». Κι όμως! Βλέπεις ότι το έχουν ανάγκη. Έρχονται να πιουν νερό από την πηγή, γιατί τα «Power of Love», η Μύκονος και τα… μαγιό καταλαβαίνουν ότι στο τέλος δεν αφήνουν τίποτα, παρά μόνο έσοδα σε αυτούς που φωτογραφίζονται. Κατά τα άλλα, τους καταστρέφουν την ηθική και δεν εννοώ πως είναι ανήθικο κανείς να δείχνει τα οπίσθιά του, αλλά ο λόγος για τον οποίο το κάνει κι ότι αυτό το ανάγει σε τέχνη κι πως αυτό επικροτείται και θαυμάζεται από το σύνολο του κόσμου, γιατί γίνεται μια πλύση των… οπισθίων. Διαφωνώ με την τάση της εποχής. Ο Μίκης, λοιπόν, είναι το παρελθόν και το παρόν, αλλά και το μέλλον, γιατί δυστυχώς συνεχίζουν να υφίστανται αυτά τα αιτήματα από τον λαό και την κοινωνία κι από την υγιή πολιτική.



Η ποιότητα αντιμετωπίζεται μόνο με ποιότητα

–Μετά την κρίση, έχουμε καταφέρει κάπως να ανεβάσουμε το επίπεδο της τηλεόρασης;

–Όχι, νομίζω πως η τηλεόραση έχασε περισσότερο την πορεία της μες στον πανικό. Γι’ αυτό κι όλη η έξαρση με τα ριάλιτι και τα τηλεπαιχνίδια και τις δήθεν αυθόρμητες συμπεριφορές. Το αποκορύφωμα, βέβαια, το σίχαμα της κοινωνίας και του πλανήτη, είναι το «Power of love».

–Τι πιστεύετε ότι απουσιάζει από τη σημερινή τηλεοπτική πραγματικότητα;

–Μια σύσκεψη των καναλαρχών και μια… ομερτά, ένας όρκος ότι δεν θα κατεβαίνουμε από ένα επίπεδο και κάτω. Ξέρετε κάτι, ο αέρας είναι ελεύθερος, τα κανάλια είναι ελεύθερα, ο κόσμος θα δει ό,τι προβάλλεται, ό,τι κι αν είναι αυτό, είτε διαμάντι είτε ακαθαρσία. Κατά συνέπεια, δεν θα πέσει η διαφήμιση, με την έννοια ότι κάποιος άλλος θα κάνει κάτι χειρότερο και θα προσελκύσει το κοινό, διότι αυτό παρατηρείται. «Έκανες εσύ αυτή τη φτήνια; Θα κάνω εγώ μια μεγαλύτερη για να τραβήξω το κοινό», γιατί το κοινό ολισθαίνει προς την ευτέλεια, προς τη φτήνια. Όσο πιο εύπεπτο και ανώδυνο είναι το προϊόν τόσο περισσότερο κόσμο έχει. Δεν τον αναγκάζει να σκεφτεί, τον αποκοιμίζει, τον αποχαυνώνει , αισθάνεται και πιο έξυπνος κανείς από αυτό που βλέπει, κι αυτό το ξέρουν οι άνθρωποι που κάνουν τηλεόραση. Αυτό λείπει από την τηλεόρασή μας που εν μέρει έχει αντικατασταθεί κι από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου βλέπετε τι γίνεται. Όποιος θέλει να κάνει καριέρα δείχνει τα οπίσθιά του! Είναι καταπληκτικός αυτός ο διαγωνισμός οπισθίων σε όλα τα επίπεδα και, βέβαια, παραπέμπει στο αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, «όσο πιο καλά οπίσθια έχω, τόσα περισσότερα λεφτά θα πάρω και στην άλλη μου δουλειά». Κι εννοώ την κανονική δουλειά, όχι αυτή που λέει ο καθένας ότι κάνει, γιατί λένε διάφορα, «είμαι ηθοποιός, παρουσιάστρια, μοντέλο». Δεν εννοώ αυτή τη δουλειά, αλλά την άλλη από πίσω, για την οποία γίνονται αυτές οι αναρτήσεις.

–Οι ηλεκτρονικές πλατφόρμες πώς αλλάζουν το σκηνικό;

–Αρκετά. Βλέπουμε όλο και περισσότερο κόσμο να παρακολουθεί ολοκληρωμένες σειρές το ένα επεισόδιο μετά το άλλο. Είναι μια απειλή, αλλά μπορεί να γίνει και μια ελπίδα και μια ευκαιρία για να δημιουργήσει μια άμιλλα κι έναν ανταγωνισμό στα ιδιωτικά κανάλια για να μπορέσουν να κτυπήσουνε τις πλατφόρμες. Κοιτάξτε, η ποιότητα αντιμετωπίζεται μόνο με ποιότητα και η ευτέλεια μόνο με ευτέλεια. Εξαρτάται, λοιπόν, πού επιλέγει να παλέψει κανείς. Βλέπουμε καταπληκτικές σειρές στις πλατφόρμες εφάμιλλες ταινιών, που για να κτυπηθούν από τα κανάλια πρέπει να γίνουν αντίστοιχα πράγματα.

Πληροφορίες

Πέμπτη 4 Ιουλίου, Λάρνακα – Παττίχειο Αμφιθέατρο
Παρασκευή 5 Ιουλίου – Λεμεσός – Κηποθέατρο
Σάββατο 6 Ιουλίου Παραλίμνι – Ανοιχτό Αμφιθέατρο Παραλιμνίου
Κυριακή 7 Ιουλίου, Δερύνεια – Αμφιθέατρο Δήμου Δερύνειας
Δευτέρα 8 Ιουλίου – ανοικτό Δημοτικό Αμφιθέατρο Λακατάμιας
Τρίτη 9 Ιουλίου – Ανοικτό Δημοτικό Αμφιθέατρο Ιδαλίου (Δάλι)

Ώρα έναρξης παραστάσεων 9:00 μ.μ.

Εισιτήρια διατίθενται από το tickethour.com.cy και όλα τα ACS COURIER. 

Για την παράσταση της Λεμεσού λειτουργεί επίσης και ταμείο στο κηποθέατρο, καθημερινά 4-7 το απόγευμα. Μέρος των καθαρών εσόδων θα διατεθεί για τις «Αλκυονίδες».

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Θέατρο-Χορός: Τελευταία Ενημέρωση

X