Του Απόστολου Κουρουπάκη
Αυτές οι μέρες για όλους και όλες στην Κύπρο είναι ασύλληπτα δύσκολες, ιδίως για εκείνα τα πρόσωπα που έζησαν στο πετσί τους τη φρίκη του αίματος, της βίας, του εξευτελισμού, της απομυθοποίησης… Όσο και αν έχω προσπαθήσει να μπω στα παπούτσια κάποιου προσώπου που μου έχει διηγηθεί μια ιστορία από το πραξικόπημα ή από τις πρώτες ημέρες της εισβολής φυσικά και δεν τα έχω καταφέρει. Ούτε κατά διάνοια, θυμάμαι τον κ. Γιώργο από την Κερύνεια να μου διηγείται πώς δραπέτευσε από το Κάστρο της Κερύνειας, λίγο πριν από την εισβολή. Άκουσα με προσοχή άλλους να μου λένε πώς η ΕΟΚΑ Β΄ ήταν μια ιδέα που τους ξεσήκωνε, που τους έκανε να αισθάνονται πως προαιώνιοι πόθοι θα γινόντουσαν επιτέλους πραγματικότητα, και μετά να με κοιτάνε στα μάτια, περιμένοντας την αντίδρασή μου, την όποια αντίδρασή μου… Σκέφτομαι τους πολεμιστές στη μάχη του αεροδρομίου που συνάντησα σε κάποιο προσφυγικό συνοικισμό να μου εξιστορούν τα καθέκαστα της μάχης, κάποιον άλλο σε ένα προσφυγικό σωματείο να μου μιλάει για τη μάχη στο Τζιάος… Πολλές ιστορίες, αφηγήσεις που έρχονται η μία να συμπληρώσει την άλλη… για να είμαι ειλικρινής, σπάνια άκουσα, με το μαγνητόφωνό μου κλειστό, μεγάλες διαφορές σε κάποια ιστορία…
Κοινό στοιχεί όλων ήταν το «ποιο το όφελος», χάσαμε όλοι και μεις και εκείνοι, και το εκείνοι προσδιορίστε το όπου θέλετε… Το αποτέλεσμα του πραξικοπήματος, μα και ό,τι είχε προηγηθεί, ήταν η διαίρεση του νησιού, που όσο και αν προσπαθούμε σήμερα να την καταλάβουμε, αισθάνομαι πως δεν μπορούμε. Οι εποχές προ του 1974 σε τίποτε δεν μοιάζουν στην αγριότητά τους με το σήμερα, μια συλλογική βία που στόχευε σε ανθρώπους μεν, αλλά ουσιαστικά αντιπάλευαν ιδεολογίες… Τυφλή βία, που δεν λογάριαζε τον άνθρωπο ως ιδιοσύσταση, αρκούσε ένα Αριστερός, Δεξιός, Μακαριακός, Γριβικός, προσδιορισμός που σου έσωζε τη ζωή ή σε καταδίκαζε άμα τη εκφορά του, αναλόγως τη ημερομηνία έδειχνε το ημερολόγιο…
Όσες διηγήσεις και αν άκουσα, όσα ερωτήματα και αν μου δημιουργήθηκαν, ακόμα δεν μπορώ να βρω τις σωστές ερωτήσεις για να απευθύνω σε κανέναν. Ποιος ο ρόλος σου; Γιατί έκανες αυτό ή το άλλο; Γιατί δεν μίλησες; Ποιος ήταν πιο πάνω από εσένα; Δεν έχουν ειπωθεί όλα ακόμα, δεν έχουμε βρει τον τρόπο να τα ακούσουμε όλα, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ήδη καταδικάσει τους υπαίτιους, έχουμε βρει τους ενόχους και μεταχρονολογημένα τους έχουμε ρίξει στη χωματερή της ιστορίας… Ο τόπος αυτός βράζει από τον καύσωνα της ανάσας μας, από τη μανία μας να αποφασίσουμε ποια πλευρά έχει δίκιο, και να υποστηρίξουμε μέχρι τελευταίας ρανίδας του ιδρώτα μας το δίκιο της πλευράς μας… και δεν μιλάω για αυτούς και αυτές που έζησαν σε καιρούς χαλεπούς, αλλά για τη γενιά μας. Πέρασαν 49 χρόνια και εμείς νομίζουμε πως έχουμε καταλάβει τη σιωπή και τον λυγμό του ανθρώπου που έζησε τα πυρακτωμένα χρόνια… Καμωνόμαστε πως ξέρουμε τι έχει συμβεί, είμαστε έτοιμοι να αρπάξουμε τα πληκτρολόγιά μας και να πέσουμε υπέρ των ιδεών μας…
Ο τόπος αυτός θυμάται για λογαριασμό μας, αρκεί να αφιερώσουμε μερικές ώρες και να τον αφήσουμε να μας διηγηθεί χωρίς παρεμβολές το χθες, που οι άνθρωποι έκαναν το παν για να τον πληγώσουν και αντί στα σπλάγχνα του να θρέφει γεννήματα του έμελλε να σκεπάσει αμούστακα παιδιά, άντρες και γυναίκες, κορίτσια και αγόρια και να ποτιστεί από το δάκρυ και όχι από τον ιδρώτα…
