Το μακρύ και το κοντό τους

Τι και αν οι επικείμενες ευρωεκλογές θεωρούνται από τις πλέον σημαντικές λόγω των σοβαρών θεμάτων που θα κληθεί να αντιμετωπίσει στο άμεσο μέλλον η Ευρωπαϊκή Ένωση; Τι και αν επί της ουσίας διακυβεύεται η επιβίωση της ευρωπαϊκής ιδέας με την «απειλή» του Brexit να αιωρείται και την άνοδο των ευρωσκεπτικιστών και των εθνικιστικών κινημάτων να αποκτά ανησυχητική δυναμική; Τι και αν υπάρχουν ένα σωρό ουσιαστικά θέματα, όπως το μεταναστευτικό, η ανεργία, η οικολογία, τα οποία είναι καθοριστικά για τη ζωή των ευρωπαίων πολιτών και τα οποία επιζητούν την ανανέωση της ευρωπαϊκής πολιτικής; Τι και αν τα μεγαλύτερα έργα που συντελούνται στη χώρα μας είναι αποτέλεσμα ευρωπαϊκών κονδυλίων (όσα δεν έχουμε ροκανίσει βέβαια); Εδώ στη μαρτυρική μεγαλόνησο –η οποία πλέον μαρτυρεί από αυτούς που την κυβερνούν και όχι από τους «εχθρούς»– οι πολιτικοί μας αρχηγοί δεν πτοούνται από τέτοιας μείζονος σημασίας θέματα, αλλά συνεχίζουν ακάθεκτοι το μακρύ και το κοντό τους. Με απλά λόγια αντί να προτάσσουν τη σημαντικότητα αυτών των ευρωεκλογών και να υπογραμμίζουν τη σημασία του ρόλου που διαδραματίζει ο κάθε ευρωβουλευτής στη ζωή του καθενός από μας, τις αντιμετωπίζουν όπως ακριβώς είναι μαθημένοι να αντιμετωπίζουν τις εγχώριες εκλογικές αναμετρήσεις.

Δηλαδή σε ένα επίπεδο καφενέ και μικροκομματικών συμφερόντων. Και αυτό δεν χρειάζεται να είναι κανείς διάνοια για να το αντιληφθεί. Είναι τόσο εξόφθαλμα προκλητικό που μοιάζει λες και έχουν όλοι τους συνηγορήσει για να ενισχύσουν την αποστροφή του κόσμου στις ευρωεκλογές. Αντί δηλαδή να εστιάσουν στη μεγάλη εικόνα επιμένουν να φέρνουν το μέγεθος αυτής της εικόνας στα μέτρα τους. Στα πολύ μικρά τους μέτρα. Απόδειξη ο τρόπος που «μαγειρεύουν» εδώ και μέρες τα ψηφοδέλτια και την επιλογή των «εκλεκτών» τους υποψηφίων.

Το τελευταίο που μοιάζει να τους απασχολεί είναι το πόσο αξιόλογοι είναι και το τι έχουν ουσιαστικά να προσφέρουν με την παρουσία τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αντ’ αυτού η εικόνα που βγάζουν προς τα έξω οι μεγάλοι μας πολιτικοί ηγέτες (ειδικά αυτοί που έχουν μια ροπή στα δακρύβρεχτα τηλεοπτικά παραληρήματα) είναι πως εκείνο που τους νοιάζει πρωτίστως είναι το πώς θα προσελκύσουν περισσότερους ψηφοφόρους ώστε μόλις τελειώσει η αναμέτρηση να καυχιόνται για την άνοδο των ποσοστών τους και τη δικαίωση της μικροπολιτικής τους λογικής.

Πώς να αυξήσουμε τα ποσοστά μας και να προσελκύσουμε νέα «οπαδούς»; Αυτό είναι το ερώτημα που τους καίει και ούτε λόγος για το πραγματικά καίριο ερώτημα που θα έπρεπε να αποτελεί το κριτήριο των επιλογών τους. Πού είναι βέβαια το ποιος πραγματικά αξίζει ώστε να μας εκπροσωπεί στο Ευρωκοινοβούλιο και όχι ποιος θα μας φέρει λίγο από ακροδεξιά, λίγο από νεολαία, λίγο από αστούς, λίγο από λαϊκούς, λίγο θάλασσα, λίγο κρασί και το αγόρι μας; Ή μάλλον σόρυ.

Θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω κάποιο άλλο άσμα που να συνάδει και με την πιθανότητα να έχουμε και την «εθνική» μας σταρ υποψήφια. Διότι προφανώς οι πολιτικοί μας αρχηγοί βάζουν τις ευρωεκλογές στο ίδιο καζάνι με την Γιουροβίζιον (άντε με το καλό και η Φουρέιρα). Και ούτε λόγος βέβαια για ιδεολογίες, για δράση, για όραμα, για πολιτική, για όλα αυτά τα ουσιαστικά θέματα που απασχολούν την Ευρώπη και που απειλούν την ευρωπαϊκή ιδέα. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το πώς θα ψαρέψουν ψήφους ώστε να κοκορεύονται και να εξαπολύουν απενοχοποιημένα τα ακατανόητα παραληρήματά τους για δήθεν οράματα και δήθεν πολιτικές στρατηγικές. Είναι θλιβερό.

Σε μια εποχή που ο κόσμος απαξιώνει τις εκλογές οι πολιτικοί μας αρχηγοί συνεχίζουν αμέριμνοι το βιολί τους. Και ο λόγος είναι πως επί της ουσίας δεν τους ενδιαφέρει ποσώς η αποχή.

Όσοι και αν ψηφίσουν εκείνο που τους αρκεί είναι να ανεβάσουν αναλογικά τα ποσοστά τους. Ασχέτως αν μετά θα παριστάνουν τους προβληματισμένους για την αποχή. Αυτά είναι για το ευρωπαϊκό μας θεαθήναι.