Του Μιχάλη Σοφοκλέους
«Αν δεν πάρουμε αποτελεσματικά μέτρα τώρα, κάποια στιγμή θα ανακαλύψουμε ότι η χώρα μας δεν μας ανήκει», επεσήμανε ο γ.γ. του ΑΚΕΛ Στέφανος Στεφάνου, αναδεικνύοντας την ανεξέλεγκτη αγορά περιουσιών από ξένους τρίτων χωρών στην Κύπρο, το οποίο πράγματι είναι ζήτημα που πρέπει να συζητηθεί.
Το θέμα, όμως, προκύπτει στην επιχειρηματολογία που επιστράτευσε ο κ. Στεφάνου: «βλέπουμε να δημιουργούνται γκέτο από υπηκόους του Ισραήλ, σιωνιστικά σχολεία και συναγωγές, με σαρωτικές εξαγορές σημαντικών οικονομικών μονάδων και εκτάσεων γης, την ώρα που σοβαρές εφημερίδες στο Ισραήλ μιλούν για στοχευμένη πολιτική επέκτασης της χώρας στην Κύπρο», ανέφερε.
Ακούγοντας κάποιος το αντισημιτικό αυτό ξέσπασμα, εύλογα θα θεωρήσει ότι οι Ισραηλινοί είναι πρώτοι σε ποσοστό ξένοι που αγοράζουν περιουσίες στην Κύπρο. Δεν είναι όμως. Πρώτοι είναι οι Βρετανοί, δεύτεροι οι Ρώσοι και τρίτοι οι Ισραηλινοί.
Τι είναι όμως αυτό που ενέπνευσε τον ηγέτη του κομμουνιστικού κόμματος να προβάλει τους τρίτους κατά σειρά ως επιχείρημα; Ασφαλώς όχι ο ορθολογισμός, αλλά η αγκύλωση. Εφόσον θεωρεί εχθρό του το Ισραήλ, τότε αυτό είναι που πρέπει να χρησιμοποιεί ως αποδιοπομπαίο τράγο. Έτσι υπηρετεί το ιδεολογικό του αφήγημα.
Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που το ΑΚΕΛ ενοχλήθηκε μόνο για το «γκέτο» των Ισραηλινών και όχι τα πολλά «γκέτο» που δημιουργήθηκαν από την ανεξέλεγκτη είσοδο δεκάδων χιλιάδων παράτυπων μουσουλμάνων μεταναστών, εξαιρώ τους πρόσφυγες, που απείλησε και απειλεί τον κοινωνικό ιστό και την κοινωνική ειρήνη στον τόπο μας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η αριστερά σε Κύπρο και Ευρώπη φροντίζει να επιδεικνύει την απέχθειά της σε οτιδήποτε θεωρηθεί δυτικό. Μια αριστερά που δεν έχει κανένα πρόβλημα να εξυμνεί και να εξωραΐζει τα χειρότερα των καθεστώτων, όσο απολυταρχικά, θεοκρατικά και ανελεύθερα και αν είναι, προκειμένου να εναντιωθεί στον δυτικό τρόπο ζωής και τις δυτικές αξίες.
Το είδαμε αυτό στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Η αντιδυτική εμμονή, τους έφερε να υπερασπίζονται τον Πούτιν, έναν αυταρχικό ηγέτη που καταπατά ελευθερίες, φυλακίζει αντιφρονούντες και παραβιάζει το διεθνές δίκαιο. Το ΑΚΕΛ είχε κάνει μέρες να μιλήσει για εισβολή στην Ουκρανία, ρίχνοντάς τα αρχικά στο ΝΑΤΟ. Όταν βομβαρδίζονταν νοσοκομεία και νηπιαγωγεία στη Μαριούπολη και αλλού, η αριστερά μας έλεγε ότι είναι, δήθεν, «με τον άνθρωπο». Κατηγορεί, ως μιλιταριστές όσους αμύνονται στην εισβολή και δεν αποδέχονται της συνέπειές της και αναδεικνύει τον εισβολέα ως υπέρμαχο της ειρήνης. Μαζί με την ακροδεξιά πολλές φορές.
Το βλέπουμε αυτό με το Ιράν, το οποίο με τη συστηματική καταπίεση των γυναικών, τις εκτελέσεις αντιφρονούντων και την καταστολή της ελευθερίας της έκφρασης, κατατάσσεται στα πιο αυταρχικά καθεστώτα στον κόσμο. Οι ιστορίες της δολοφονημένης Μασχά Αμινί και της 74 φορές μαστιγωμένης Ρόγια Χεσμάτι, δεν συγκίνησαν την αριστερά των «δικαιωμάτων». Τα θεώρησε προφανώς υποδεέστερα του γεωπολιτικού αντιιμπεριαλισμού της. Τα ίδια γίνονται και με τη Βενεζουέλα ή την Κούβα, με τη ρομαντικοποίηση του Μαδούρο, του Κάστρο, του Τσε Γκεβάρα και ένα σωρό άλλων τρομοκρατικών οργανώσεων και απολυταρχικών καθεστώτων, που πνίγουν στο αίμα κάθε φωνή αντίστασης.
Στη Γάζα, το Ισραήλ πράγματι διέβη τον Ρουβίκωνα της ανοχής που επέβαλλε η άμυνα έναντι στην τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς. Δεν θα έπρεπε να φτάσουμε στην ισοπέδωση κατοικημένων περιοχών, τους χιλιάδες νεκρούς αμάχους και την ασιτία που επικρατεί. Δεν το ανέχεται αυτό ο οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει ενσυναίσθηση.
Όπως όμως δεν ανέχεται, πρώτα και κύρια, τις πρακτικές της Χαμάς που προκάλεσαν όλο αυτό το κακό. Τη χρήση βίας, τη φίμωση και φυσική εξόντωση κάθε αντιπολίτευσης, την καταπάτηση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων. Την επίθεση με τους 1.200 νεκρούς και τους 250 ομήρους. Τη σφαγή στο Nova Festival, τους 360 περίπου νέους, αριστερούς κατά βάση που δολοφονήθηκαν. Την περιφορά ως λάφυρα των σορών δολοφονημένων και βιασμένων γυναικών. Ούτε για αυτούς όμως ίδρωσε το αυτί της Αριστεράς. Έπρεπε να στηριχθεί το αφήγημα ότι η Χαμάς είναι νόμιμο κίνημα αντίστασης.
Η αριστερά προβάλλει το «ηθικό πλεονέκτημα» που δήθεν διαθέτει. Διαφημίζει ότι ιδεολογικά βασίζεται στην κοινωνική δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, την ισότητα, την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των αδυνάτων.
Αυτά στη θεωρία. Γιατί στην πράξη η αντίφαση είναι δυσθεώρητη. Σήμερα, το μόνο που βλέπουμε είναι αριστερούς να χρησιμοποιούν ως εργαλείο την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ανοχή στη διαφορετικότητα που παρέχει η Ευρώπη, για να ταυτίζονται και να διαδηλώνουν υπέρ του όποιου δεν ανέχεται αυτές τις αξίες και οραματίζεται τον πλήρη αφανισμό του ελεύθερου μας κόσμου και της Ευρώπης της ίδιας.
