Του Μιχάλη Σοφοκλέους
Ισραήλ και Ιράν βρίσκονται σε ένα σκιώδη πόλεμο από το 1979, αυτές τις μέρες όμως, για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό, ο πόλεμος παίρνει διαστάσεις επίσημες. Άλλο ένα σύμπτωμα της διατάραξης της διεθνούς τάξης και της επικράτησης του νόμου της ισχυρού, μετά την αποδυνάμωση και οικειοθελή παραίτηση των ΗΠΑ από τον ρόλο της υπερδύναμης. Δεν υπάρχει Κύπριος που δεν ανησυχεί για τις επιπτώσεις που ενδέχεται να επιφέρει η νέα αντιπαράθεση. Είτε από έξαρση τρομοκρατικών επιθέσεων, είτε λόγω νέου γύρου πληθωριστικών πιέσεων, είτε λόγω της διατάραξης της ανοικτής οικονομίας και του παγκόσμιου εμπορίου, είτε λόγω ενός νέου μεταναστευτικού κύματος.
Ήδη στην Ουκρανία και τη Γάζα οι εχθροπραξίες αναζωπυρώνονται, στο Ιράν ανοίγει νέο μέτωπο, η Ινδία και το Πακιστάν είναι στα πρόθυρα σύρραξης, στη Ρουάντα και τη Μυανμάρ οι εμφύλιοι μαίνονται, στην Ταϊβάν, τη χερσόνησο της Κορέας και την υποσαχάρια Αφρική η ανησυχία χτυπάει κόκκινο.
Η οικονομική –και όχι μόνο– κρίση στο δυτικό «στρατόπεδο» συνεχίζεται και η αναδυόμενη απειλή των BRICS να δημιουργήσουν μια νέα παγκόσμια οικονομική και τεχνολογική πραγματικότητα γίνεται πιο ορατή. Υβριδικοί πόλεμοι διεξάγονται με περισσή ευκολία στα κοινωνικά δίκτυα, διαταράσσοντας τη συνοχή κοινωνιών που παρέμεναν ενωμένες για αιώνες μέσα από την τυφλή πόλωση και ενδυνάμωση των άκρων. Χωρίς αμφιβολία, η διεθνής τάξη σείεται συθέμελα, ο πλανήτης οδηγείται σε μια νέα πραγματικότητα και στην υφήλιο κυριαρχούν δύο πράγματα: Η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα.
Η Κύπρος δεν είναι χώρα με άμεση εμπλοκή ή δυνατότητα να επηρεάσει σημαντικά αυτές τις εξελίξεις. Εκτός εάν το ντόμινο των εξελίξεων επιφέρει μια νέα ελληνοτουρκική κρίση, ή τη δυνατότητα σημαντικής προόδου στα εθνικά θέματα και το Κυπριακό. Αυτά, όμως, ας τα αφήσουμε για την ώρα στο πλάι. Γιατί στον τόπο μας το αίσθημα της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας δεν περιορίζεται σε όσα συμβαίνουν διεθνώς. Επεκτείνεται και διογκώνεται από κάτι πολύ επικίνδυνο: την αδυναμία της Πολιτείας και του πολιτικού συστήματος να εξασφαλίσουν την ελάχιστη πολιτική, οικονομική και κοινωνική ασφάλεια στους πολίτες.
Στην Κύπρο, η οικονομία ορθοπόδησε από την κρίση και πάει καλά. Ειδικά λόγω πολιτικών που έφεραν τη μετεγκατάσταση στην Κύπρο επιχειρήσεων και υψηλά αμειβόμενων ξένων. Αυτή η απόδοση όμως δεν γίνεται αισθητή, ούτε και διαχέεται όπως θα έπρεπε στον μέσο Κύπριο. Για ένα απλό λόγο: ούτε σοβαρά αναπτυξιακά έργα και μεταρρυθμίσεις πραγματοποιούνται, ούτε και τα οικογενειακά βάρη αποφορτίζονται. Αντιθέτως, επιβαρύνονται.
Η φορολογική ελάφρυνση των νοικοκυριών εδώ και δυόμισι χρόνια συζητείται... Η ψηφιοποίηση της χώρας και η πράσινη μετάβαση προχωρούν με ρυθμούς χελώνας. Στην ενέργεια είμαστε στάσιμοι, κινδυνεύουμε να μείνουμε χωρίς ρεύμα. Το ίδιο και χωρίς νερό. Η απότομη αύξηση του πληθυσμού έφερε, μαζί με την ανάπτυξη, προβλήματα όπως το στεγαστικό. Καθημερινά ζητήματα όπως το κυκλοφοριακό εντείνονται, πολλαπλασιάζοντας τον εκνευρισμό. Το ΓεΣΥ απάλλαξε μεν τους πολίτες από μεγάλο άγχος, η ανεξέλεγκτη όμως πορεία του κόστους και η απροθυμία να αυτονομηθούν τα νοσοκομεία προκαλούν ανησυχία. Αγωνία προκαλούν και η συνεχής αφαίμαξη του Ταμείου Κοινωνικών Ασφαλίσεων αλλά και ο εκτροχιασμός του κρατικού μισθολογίου και των ανελαστικών (μόνιμων) δαπανών. Η δικαιοσύνη, εξακολουθεί να χρειάζεται χρόνια για να δώσει αποτέλεσμα. Η Παιδεία, είναι ο μεγάλος ασθενής και η μεγάλη οικονομική αιμορραγία κάθε οικογένειας. Πανάκριβα σχολεία και πανάκριβα φροντιστήρια, σε ένα σύστημα με ντροπιαστικά αποτελέσματα που καταταλαιπωρεί γονείς και παιδιά, μη επιτρέποντας τους να ζήσουν.
Την ώρα λοιπόν που στην υφήλιο επελαύνει ο νόμος της ζούγκλας, ο Κύπριος παλεύει με τη δική μας ζούγκλα. Μόνος του. Αυτός και η οικογένειά του. Χωρίς να νιώθει την Πολιτεία ικανή και με βούληση να πετύχει οτιδήποτε. Και χωρίς να ακούει από κανένα εξ όσων θέλουν να ηγηθούν, πώς σκοπεύουν να τον κάνουν να αισθανθεί ξανά ασφάλεια. Τι λύσεις έχουν να προτείνουν στα όσα τον απασχολούν.
Αντί αυτού, το πολιτικό χάος κυριαρχεί παντού στη χώρα μας. Διαμάχες για ζητήματα και φιλοδοξίες που δεν αντανακλούν και είναι ξένα με τη ζωή των πολιτών. Να διαγκωνίζονται αδύναμες ηγεσίες που φοβούνται τη σκιά τους με επικίνδυνους λαϊκιστές που φιλοδοξούν να τα κάνουν όλα «λίμπα», για το ποιος θα μας κυβερνήσει. Μετατρέποντας έτσι την ανασφάλεια σε απόγνωση και την αβεβαιότητα σε τρόμο…
