Του Παναγιώτη Καπαρή
Οι επιδημιολόγοι φαίνεται ότι την έπαθαν όπως τον βοσκό τον ψεύτη, στον περίφημο μύθο του Αίσωπου. Λένε, λένε, λένε, από το πρωί μέχρι το βράδυ, στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, φοβίζουν και απειλούν, αλλά δεν φαίνεται να τους ακούει πλέον κανείς. Τα κρούσματα του κορωνοϊού εκτοξεύονται, αλλά για τον κοσμάκη δεν έχουν πλέον καμία σημασία. Είναι απλά στατιστικά νούμερα, χωρίς σημασία, δεδομένου ότι τα κρούσματα δεν συνοδεύονται από ανάλογο αριθμό ασθενών. Η ανάγκη για ζωή, νίκησε την αποτυχημένη, εκ των πραγμάτων, εκστρατεία τρομοκράτησης των πολιτών. Η ιστορία θυμίζει τους πολεμιστές του 1974, οι οποίοι τις πρώτες μέρες τις εισβολής πάθαιναν πανικό, από τις σφαίρες που σφύριζαν πάνω από τα κεφάλια τους και σκότωναν ή τραυμάτιζαν φίλους και συστρατιώτες τους. Ωστόσο, ύστερα από τρεις ή τέσσερις μέρες, η συνήθεια νίκησε τον φόβο και ο ύπνος ερχόταν στα μάτια των νεαρών. Και από εκεί και πέρα «γαία πυρί μειχθήτω…».
Παρέα με τους επιδημιολόγους και οι τρομολάγνοι δημοσιογράφοι, οι «χρήσιμοι ηλίθιοι», οι οποίοι κάποτε και αυτοί ανέβαζαν τα νούμερα της τηλεθέασης και της ακροαματικότητας, πουλώντας τρόμο. Σήμερα τα δεδομένα άλλαξαν και απλά οι ακροατές και οι τηλεθεατές αδιαφορούν και απλώς γυρίζουν κανάλι. Το παιχνίδι του φόβου το έπαιξαν για πολλούς μήνες και οι κυβερνώντες, ανεβάζοντας τη δημοτικότητά τους. Ωστόσο, παραμονές εκλογές, ελέω δημοσκοπήσεων, όλα έγιναν ρόδινα και σχεδόν ελεύθερα. Σήμερα ξαναρίχνουν το χαρτί του φόβου της οικονομικής κρίσης, αλλά και πάλι δεν φαίνεται να συγκινούν τους ηλιοκαμένους αδιάφορους των εμβολίων.
Εκτός λογικής είναι η απαίτηση της επιστημονικής ομάδας του Υπουργείου Υγείας, των καθηγητών πανεπιστημίων και των άλλων γιατρών, οι οποίοι ζητούν ασυλία για αγωγές, τις οποίες κατέθεσαν εναντίον τους πολίτες, για τις εισηγήσεις τους στην διαχείριση της πανδημίας. Φαίνεται ότι ξεχνούν, ότι είναι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας και ότι για τόσους μήνες ήταν οι «εξουσιαστές» του τόπου, μέσα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ξεπερνώντας σε δύναμη, ακόμη και την κυβέρνηση, αφού οι εισηγήσεις τους ήταν κάτι παραπάνω από διαταγές για το Υπουργείο Υγείας. Επί της ουσίας δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν, αφού ήδη εξασφάλισαν την κάλυψη του κράτους, το οποίο δεσμεύτηκε να πληρώσει τα δικηγορικά έξοδα και τυχόν αποζημιώσεις. Και η απλή απορία, όλων των απλών ανθρώπων. Καλά τόσους μήνες, όσα έλεγαν μέρα και νύκτα, δεν είχαν καμία αξία και ήταν απλά κουβέντες του καφενέ. Επιστήμονες είναι και τα λόγια τους έχουν βαρύτητα «ευαγγελίου» για τους ανθρώπους, για όσους γιατρούς δεν το καταλαβαίνουν.
Νομικά και οικονομικά οι επιδημιολόγοι μπορεί να είναι πλήρως καλυμμένοι. Ηθικά, όμως, πόσο είναι καλυμμένοι, με την συνείδησή τους και τον όρκο τον οποίο έδωσαν στον Ιπποκράτη. Από τη μία, είναι το επιχείρημα ότι έσωσαν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές με τις εισηγήσεις τους και δεν είδαμε στην Κύπρο εικόνες Αμερικής, Βρετανίας και Ιταλίας. Από την άλλη όμως, είναι και οι παράπλευρες απώλειες, όπως αυτές καταγράφηκαν με μελανά χρώματα από πολλούς ψυχολόγους και ψυχίατρους, αλλά και πολλούς άλλους γιατρούς. Ο αποκλεισμός άφησε τους ασθενείς μόνους στα νοσοκομεία. Το κέρφιου οδήγησε στον άλλο κόσμο πολλούς ανθρώπους, χωρίς να έχουν ένα αγαπημένο χέρι παρηγοριάς δίπλας τους. Ο φόβος για τη μόλυνση των δημόσιων νοσοκομείων και το «κλειδαμπάρωμα» των ιδιωτικών νοσοκομείων, άφησε χιλιάδες ασθενείς μακριά από τους γιατρούς, με αποτέλεσμα πολλοί να υποστούν ανεπανόρθωτες βλάβες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι χάθηκε το μέτρο στην αντιμετώπιση της πανδημίας και ότι οι αντιγραφές μέτρων από άλλες χώρες δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή.
Ο τέως υπουργός Υγείας Κωνσταντίνος Ιωάννου, ο οποίος έφυγε κουρασμένος, παραδέχθηκε πολλές φορές λάθη στη διαχείριση της πανδημίας και έχει πολλά ελαφρυντικά δεδομένου ότι δεν είχε πείρα, ούτε αυτός, ούτε και οι ειδικοί. Ο νέος υπουργός Υγείας Μιχάλης Χατζηπαντέλας θα πρέπει να ανοίξει νέους δρόμους, οι οποίοι θα λυτρώσουν τον τόπο και τον κόσμο, από την πανδημία. Καλό είναι να διευρύνει ή και να αλλάξει την ομάδα, η οποία συμβουλεύει το Υπουργείο, με νέους επιδημιολόγους, με νέους ψυχολόγους και ψυχίατρους, ακόμη και με στατιστικολόγους. Ακόμη καλό είναι, ο άπειρος στα πολιτικά τεκταινόμενα Μιχάλης Χατζηπαντέλας να διαβάζει επιμελώς τα γραφόμενα στις εφημερίδες και τις σοβαρές ιστοσελίδες και να δίνει βάρος στα επικριτικά κείμενα, αν θέλει να πετύχει ως υπουργός. Καλό είναι να αρχίσει και ένα διάλογο με την Εκκλησία, η οποία ήδη πρόσφερε σιωπηλά πολλαπλάσια από τους ειδικούς και τους αρμόδιους, σε απελπισμένους πολίτες. Ο διάλογος ποτέ δεν έβλαψε κανένα και αποτελεί ίσως και την πραγματική δύναμη, η οποία θα απελευθερώσει τον τόπο από τα δεινά της πανδημίας.
