Του Παναγιώτη Καπαρή
Ο «άντρας και η γυναίκα δεν είναι ίσοι, γιατί η γυναίκα είναι ανώτερη», τραγουδά ο ανεπανάληπτος Νιόνιος, ο Διονύσης Σαββόπουλος. Οι γυναίκες είναι ανεράδες στον έρωτα και σκορπούν τη χαρά και τη ζωή, αλλά και μάγισσες στη φαυλότητα και φέρνουν τον πόνο, τη θλίψη, ακόμη και τον θάνατο. Οι άντρες αποτελούν το ισχυρό στήριγμα των συζύγων και των παιδιών, ταράζοντας τα «μυαλά» ερωτευμένων κοριτσόπουλων, αλλά είναι και οι ήρωες στους πολέμους, οι οποίοι σκοτώνονται «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη».
Η ιστορία είναι γεμάτη από ιστορίες μεγάλων ανδρών, οι οποίοι εξανδραποδίστηκαν για χάρη μιας γυναίκας. Αλλά και αντιστρόφως, η λογοτεχνία αρέσκεται σε μύθους ωραίων γυναικών, οι οποίες θυσιάζονται για τον έρωτα και την αγάπη. Και όλα καταλήγουν: «της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος, πότε κόλαση και πότε o παράδεισος...» και «του άντρα του πολλά βαρύ, μην του μιλάτε το πρωί (…). Ψηλά φτάνει το χέρι του, μα χαμηλά κοιτάζει, μ’ αγάπη ξέρει να μιλά, μ’ αγάπη ν’ αγκαλιάζει».
Βιολογικά, πολλοί γιατροί επιμένουν, ότι οι γυναίκες έχουν «καλύτερη κατασκευή» από τον Θεό. Το σώμα τους, είναι πιο ανθεκτικό στις ασθένειες, έχουν μεγαλύτερες αντοχές και είναι πιο «ευλύγιστες» στις δουλειές. Συναισθηματικά μπορεί να είναι λίγο περισσότερο ευαίσθητες και πολύ πιο εύκολα παρεξηγούνται. Από την άλλη, οι άνδρες μπορεί να έχουν πιο ισχυρή σωματική δύναμη, να είναι πιο σκληροί στις αποφάσεις τους, αλλά έχουν και τα «ντέρτια της καρδούλας τους» τα οποία τους οδηγούν γρηγορότερα στον τάφο. Εκπληκτική είναι η θέαση των σωμάτων, τα οποία αν τα κοιτάξεις από μακριά, διαπιστώνεις απλά ότι το ένα σώμα μπορεί να δέσει, σαν ένα παζλ, με το άλλο σώμα. Και οι γιατροί λένε ότι τα όργανα όλων των ανθρώπων είναι τα ίδια, εκτός από τα όργανα του αναπαραγωγικού συστήματος. Ο Θεός «τα πάντα εν σοφία εποίησε…».
Οι ιστορικοί και οι κοινωνιολόγοι λένε ότι η εποχή της μητριαρχίας, η εποχή των αμαζόνων, ήταν πολύ πιο σκληρή από την εποχή της πατριαρχίας, την οποία θεωρητικά ακόμη ζούμε σήμερα. Αυτό αποτυπώνεται σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες, ενώ επιβεβαιώνεται και από τα απεχθή εγκλήματα με δράστες γυναίκες. Η ιστορία κάνει κύκλους και σίγουρα πορευόμαστε σε μια νέα εποχή μητριαρχίας, η οποία ίσως για πρώτη φορά θα έχει το πρόσημο του «άφυλου», δηλαδή του ανθρώπου χωρίς φύλο, όπως καταδεικνύουν και πολλές νομοθεσίες οι οποίες ψηφίζονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου.
«Δαιμόνια» επιχειρηματίας, με ξεχωριστές επιτυχίες, με ατέλειωτους φίλους, αλλά τελικά μια μοναξιασμένη και φοβισμένη γυναίκα, έλεγε πρόσφατα μεταξύ ποτού και τυριού ότι: «φαίνεται ότι ο Θεός γελούσε, όταν μ’ έβλεπε να κατακτώ με πάθος, τον ένα μετά τον άλλο τους νεανικούς μου στόχους. Κατάφερα τα πάντα, εκτός από την κατάκτηση της αληθινής αγάπης». Από την άλλη, άντρας, αυτοδημιούργητος εκατομμυριούχος, μπροστά στον οποίο στέκονται «σούζα» οι υφιστάμενοί του, μονολογούσε μεταξύ ζιβανίας και οφτού, ότι στέκεται «σούζα» μπροστά στη γυναίκα του, την οποία μάλιστα «τρέμει».
Όσοι είχαν τη τύχη να επισκεφθούν γειτονιές της Νέας Υόρκης, των Βρυξελλών, της Γενεύης, του Λονδίνου, της Σαγκάης και άλλων μεγάλων πόλεων, στις οποίες διαμένουν «τα μεγάλα κεφάλια», θα διαπιστώσουν από την πρώτη ματιά, ότι πίσω από τα λαμπερά εστιατόρια, τα μεγάλα γραφεία και τις πανάκριβες λιμουζίνες, βρίσκονται πολλοί φοβισμένοι άνθρωποι, οι οποίοι ξέρουν να διατάζουν αλλά δεν μπορούν ή δεν ξέρουν να αγαπούν ανθρώπους. Ξέρουν να κινούν τα νήματα της οικονομίας και της κοινωνίας, αλλά αδυνατούν να τιθασεύουν τον «άγριο» εαυτό τους. Άνθρωποι, οι οποίοι αναζητούν έναν καλό λόγο, ψάχνουν με το φανάρι ανθρώπους, κατά τη ρήση του φιλόσοφου Διογένη.
Ιστορικός και κλασικός είναι ο διάλογος μεταξύ της Αγίας Κασσιανής και του Βυζαντινού αυτοκράτορα Θεόφιλου: «Εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα… αλλά και διά γυναικός πηγάζει τα κρείττω». Δηλαδή, η γυναίκα έδιωξε τον άνθρωπο από τον παράδεισο, αλλά και η γυναίκα τον οδήγησε πίσω στον παράδεισο, διά της Παναγίας. Από εκεί και πέρα, η παράδοση λέει ότι ο Θεόφιλος μπορεί να απέρριψε την Κασσιανή, για σύζυγο και αυτοκράτειρα και παντρεύτηκε τη Θεοδώρα, αλλά μέχρι το τέλος της ζωής του αναζητούσε τη γυναίκα Κασσιανή, από μοναστήρι σε μοναστήρι, χωρίς επιτυχία. Από εκεί και πέρα, το μόνο σίγουρο είναι ότι η πάλη των φύλων, οι έρωτες και τα μίση ανδρών και γυναικών, αλλάζουν τον κόσμο, είτε προς το καλό είτε προς το κακό.
