Του Παναγιώτη Καπαρή
Σημείο αντιλεγόμενο ήταν πάντα οι προφητείες, από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης, μέχρι και τις μέρες μας. Από τα αρχαία μαντεία και τους διφορούμενους χρησμούς, μέχρι και τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες πονηρών ανθρώπων. Οι προφητείες κινούνταν πάντα στον αστερισμό του φόβου, θέτοντας υποχρεώσεις και κανόνες στους ανθρώπους, υποσχόμενες πάντα την επέκεινα χαρά. Κινούνταν πάντα στο εκκρεμές της κόλασης και του παραδείσου. Θεολογικά τα πράγματα είναι πολύ απλά. Μόνο ο Θεός γνωρίζει τα πάντα, άρα και το μέλλον. Όλα είναι στο σχέδιο του Θεού και ο Θεός δίδει το χάρισμα της προφητείας σε κάποιους αγίους ανθρώπους, ώστε να προφητεύουν και να προειδοποιούν τους αμαρτωλούς ανθρώπους για τις συνέπειες του δρόμου τον οποίο επέλεξαν να ακολουθήσουν. Κύριος στόχος είναι η μετάνοια, δηλαδή η αλλαγή τρόπου ζωής και υιοθέτησης των εντολών του Θεού, οι οποίες δεν διαφέρουν σε τίποτα από μια φυσιολογική ζωή.
Στη δίνη της διαδοχή του Πάπα, ήρθε στο προσκήνιο σε όλο τον κόσμο, η προφητεία του Αγίου Μαλαχίου, αρχιεπισκόπου Ιρλανδίας, ο οποίος προέβλεψε τον αριθμό των Παπών και το τέλος του κόσμου. Το ενδιαφέρον είναι ότι σύμφωνα με την προφητεία, ο αείμνηστος Φραγκίσκος είναι ο προτελευταίος Πάπας. Η προφητεία γράφτηκε το 1139, όταν ο άγιος Μαλαχίας είχε ταξιδέψει στη Ρώμη. Εκεί είδε ένα περίεργο όραμα όπου του αποκαλύφθηκε το όνομα του κάθε Πάπα, έως το τέλος του κόσμου. Η προφητεία γράφτηκε σε βιβλίο με τίτλο: «Η Προφητεία των Παπών». Κρύφτηκε στα Μυστικά Αρχεία του Βατικανού και ξαναβγήκε στην επιφάνεια το 1590 από τον Βενεδικτίνο μοναχό, τον Άρνολντ Γουίον.
Το βιβλίο περιέχει μια σειρά από σύντομες λατινικές φράσεις, σε 112 μυστηριώδεις ενότητες. Γράφει μεταξύ άλλων ότι: ο Πάπας Σίξτος Ε΄ είναι ο άξονας στο μέσον ενός σημείου. Η θητεία του Πάπα Σίξτου άρχισε 442 χρόνια μετά την κυριαρχία του πρώτου Πάπα και το χωρίο υποδηλώνει ότι βρίσκεται στη «μέση» της παπικής γενεαλογίας – κατά πολλούς υποδεικνύει ότι το τέλος του κόσμου θα έρθει 442 χρόνια αργότερα, δηλαδή το 2027. Στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία υπάρχουν πολλοί οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η προφητεία δεν ήταν προφητεία, αλλά ότι γράφτηκε από τον Άγιο Μαλαχία, με την ελπίδα να πάρει ο ίδιος την κορυφαία θέση, δηλαδή το αξίωμα του Πάπα.
Εκτός από τις προφητείες, υπάρχουν και οι θεωρίες σοφών ανθρώπων, οι οποίοι στη βάση των δεδομένων της εποχής τους, μπορούν να προβλέπουν τι θα συμβεί τα επόμενα χρόνια ή τις επόμενες δεκαετίες. Σε αυτή την ομάδα, μπορεί να τοποθετηθεί και ο σπουδαίος, μακαριστός μέγας βυζαντινολόγος Στίβεν Ράνσιμαν, ο οποίος είπε ότι η μόνη θρησκεία η οποία θα επιζήσει τον 21ο αιώνα, θα είναι η Ορθοδοξία. Από εκεί και πέρα υπάρχουν προφητείες ότι οι Γερμανοί θα μεταστραφούν σύντομα στην Ορθοδοξία, ότι θα επέλθει η ένωση των Εκκλησιών, με την επιστροφή Προτεσταντών, Ρωμαιοκαθολικών και άλλων χριστιανικών ομάδων, στην Ορθοδοξία, κατά τη διάρκεια μιας νέα Οικουμενικής Συνόδου.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά, στον χώρο της Εκκλησίας, αφού η παραδοχή ότι όλα είναι σχέδιο του Θεού, απαλλάσσει τους ανθρώπους από την αγωνία και το άγχος για το τέλος του κόσμου. Το κρίσιμο είναι το τέλος του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, η κοίμησή του και όχι το τέλος της ανθρωπότητας. Ο άγιος Παΐσιος, ο άγιος των ημερών, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και πολλοί άλλοι σύγχρονοι άγιοι, με τη φώτιση πάντα του Θεού, μίλησαν για τα μέλλοντα για να στηρίξουν συγκεκριμένους ανθρώπους.
Και μέσω αυτών στηρίζονται και όλοι όσοι αγωνιούν και απελπίζονται για τα μελλούμενα, βιώνοντας τα σημερινά χάλια της κοινωνία και την ακαταστασία των κρατών. Σε αυτό το μήκος κύματος και ο προφητολόγος, όπως ο ίδιος χαρακτηρίζεται, μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος, ο οποίος μεταφέρει με τον λαγαρό του λόγο, προφητείες οι οποίες είναι «ελεγμένες» ότι λέχθηκαν από άγιους ανθρώπους. Ανέφερε μεταξύ άλλων ότι: «σύντομα θα αρχίσουν τα μεγάλα γεγονότα, με την ανάφλεξη της Μέσης Ανατολής, με τον βομβαρδισμό με πυρηνικά όπλα του Ιράν και της Τουρκίας, με τη διάλυση της Τουρκίας, με την απελευθέρωση της Κύπρου –χωρίς να πέσει μια σφαίρα– με την επανάκτηση της Μικράς Ασίας και της Κωνσταντινούπολης και με την τέλεση ξανά θείας λειτουργίας στον ναό-καύχημα όλων των ορθοδόξων, τον ναό της Του Θεού Σοφίας…» Από εκεί και πέρα, η ουσία είναι μια, η μετάβαση από τον φθαρτό στον αιώνιο κόσμο. Απλώς αν θα καταφέρει ο άνθρωπος να μπει έστω και σε μια γωνιά του παραδείσου.
