Του Παναγιώτη Καπαρή
Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε ότι για να απελευθερωθεί η Κύπρος, για να φύγουν οι βάσεις, πρέπει να εγκατασταθούν πνευματικές βάσεις στην Κύπρο. Οι πνευματικές βάσεις, είναι τα μοναστήρια και οι εκκλησίες της Κύπρου, τα οποία ευωδιάζουν από τις συνεχείς Θείες Λειτουργίες, από τα Λείψανα Αγίων και από τις θαυματουργές εικόνες. Από την Εκκλησία ποτέ δεν θα λείψουν τα σκάνδαλα, αλλά και ο Θεός πάντα με μυστικό τρόπο, στην κατάλληλη ώρα και με αγαπητικό τρόπο, θεραπεύει «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν». Μπορεί πολλοί ηγέτες μας και πολλοί οι οποίοι έχουν οικονομική, διευθυντική και άλλη εξουσία, να «όζουν» σκάνδαλα και αδικίες, αλλά υπάρχει και πλήθος αγίων ανθρώπων, οι οποίοι κυριολεκτικά «σώζουν» τους απελπισμένους και καταφρονημένους, αυτού του έρμου τόπου.
Αυτές τις μέρες, όπου το μυαλό στρέφεται 51 χρόνια πίσω, όπου οι μνήμες ζωντανεύουν από τον όλεθρο της εισβολής και της κατοχής, όπου οι καρδιές ακόμη μαυρίζουν και όπου η οργή ακόμη ξεχειλίζει τις ψυχές, κυρίως των προσφύγων, η μόνη ελπίδα για το αύριο, βρίσκεται όχι στις επανειλημμένες αποτυχίες των πολιτικών, «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και τα «χάρτινα» ψηφίσματα, αλλά βρίσκεται στις πάντα επιτυχημένες παρεμβάσεις των Αγίων και του Θεού, όταν οι άνθρωποι ταπεινά ζητούν τη βοήθειά τους. Αν στην Κύπρο έχουμε αποκτήσει πνευματικές βάσεις, όπως έλεγε και ο Άγιος Παΐσιος, είναι μια δύσκολη εξίσωση.
Πριν από αρκετά χρόνια, σε μια πορεία της Μόρφου στον Αστρομερίτη, όταν ο τέως πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης ήταν έτοιμος για λύση του Κυπριακού, ο προφητολόγος μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος, δημοσίως υπέδειξε ενώπιόν του ότι το Κυπριακό δεν θα λυθεί με συνομιλίες, αλλά μετά τη διάλυση της Τουρκίας. Η τότε ηγεσία χαμογελούσε επιδεικτικά. Τα χρόνια πέρασαν, ο Νίκος Αναστασιάδης παρέδωσε την εξουσία, χωρίς να γίνονται καν συνομιλίες, ενώ ήδη πέρασε η μισή θητεία του Νίκου Χριστοδουλίδη και ακόμη δεν ξεκίνησαν ουσιαστικές διαπραγματεύσεις. Τα λόγια του προφητολόγου μητροπολίτη Νεοφύτου λειτούργησαν και λειτουργούν παρηγορητικά για όλους τους απελπισμένους, οι οποίοι ετοίμασαν επανειλημμένως βαλίτσες, για να επιστρέψουν στα σκλαβωμένα σπίτια τους.
Οι προφητείες κινούνται πάντα στον αστερισμό του φόβου, θέτοντας υποχρεώσεις και κανόνες στους ανθρώπους, υποσχόμενες πάντα την επέκεινα χαρά. Κινούνται, δηλαδή, στο εκκρεμές της κόλασης και του παραδείσου. Θεολογικά τα πράγματα είναι πολύ απλά, αφού μόνο ο Θεός γνωρίζει τα πάντα, άρα και το μέλλον και όλα είναι στο σχέδιο του Θεού. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Θεός τα έφτιαξε όλα καλά λίαν και όλα καλά λίαν πορεύονται.
Τώρα τι θα γίνει από εδώ και πέρα, όπως λεν οι προφητείες, αν θα έλθει ένα νέο ισχυρό χαστούκι στην Κύπρο, αν διαλυθεί η Τουρκία και αν θα ξαναλειτουργήσει η Αγιά Σοφιά (εκκλησία της Του Θεού Σοφίας), αν θα διαλυθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, αν η Αμερική θα μείνει μερική, αν θα ξεκινήσει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος και αν θα απελευθερωθεί η Κύπρος, χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα, είναι μια άλλη δύσκολη υπόθεση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα είναι στο σχέδιο του Θεού και όλα κινούνται στην υπέρμετρη αγάπη του Θεού, προς τον άνθρωπο. Εξάλλου, η γλώσσα του Θεού είναι η σιωπή και ο πνευματικός νόμος, η θεία δίκη, όπως έλεγαν εμπειρικά οι πρόγονοί μας, είναι πάνω από τις ανθρώπινες κουτοπονηριές των ισχυρών της γης και πάνω από το φυσικό τέλος όλων των ανθρώπων.
«Άνθρωπος ωσεί χόρτος αι ημέραι αυτού…» λέει ο Δαυίδ στον 102ο ψαλμό. Ο άνθρωπος ανθίζει σαν το λουλούδι του αγρού, μα περνά πάνω του ο άνεμος και δεν υπάρχει πια, κι ούτε που φαίνεται ο τόπος όπου βρισκόταν… Τι χρειάζονται άραγε οι προφητείες, όταν δεν μπορεί να ξέρει ο άνθρωπος, αν θα ζει το επόμενο δευτερόλεπτο. Η απορία λογική, αλλά έρχεται ο σπουδαίος Νίκος Καζαντζάκης και λέει: «μια αστραπή η ζωή μας… μα προλαβαίνουμε». Σε αυτό το μεσοδιάστημα, μεταξύ γέννησης και θανάτου, ο άνθρωπος μπορεί να μετακινήσει βουνά, αλλά και να φωτίσει και να αλλάξει με τη ζωή του, όλο τον κόσμο.
Η μεγάλη Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου εμπνεύστηκε μέσα από τα βάσανα της ζωής της: «Δυο πόρτες έχει η ζωή. Άνοιξα μια και μπήκα. Σεργιάνισα ένα πρωινό. Κι ώσπου να ’ρθει το δειλινό. Από την άλλη βγήκα. Όλα είναι ένα ψέμα. Μια ανάσα μια πνοή. Σαν λουλούδι κάποιο χέρι. Θα μας κόψει μιαν αυγή…». Τι άραγε θα αξίζει το πέρασμά μας από αυτή τη σύντομη ζωή, αν δεν καταφέρουμε να μπούμε σε μια γωνιά του παραδείσου…
kaparispan@yahoo.gr
