Του Παναγιώτη Καπαρή
Κροκοδείλια τα δάκρυα και υποκριτική η οργή, λεγόμενων επώνυμων και ανώνυμων ανθρώπων, κάθε φορά κατά την οποία ένα νέο παιδί μεταβαίνει στην άλλη, την αληθινή ζωή, θυσία στον Μολώχ της ασφάλτου. Όλοι είμαστε συνένοχοι, γι’ αυτή την τραγική κατάσταση, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, του θάρρους ή της δειλίας μας, κατά τη ρήση του αείμνηστου Θεόδωρου Πάγκαλου ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε». Πρόσφατα στην Αγλαντζιά, ένα «τρελό» νεαρό παιδάκι, 20 χρονών, έτρεχε δαιμονισμένα με το αυτοκίνητό του, για τους δικούς του «τρελούς» λόγους και σε φώτα τροχαίας προσέκρουσε σε αυτοκίνητο το οποίο οδηγούσε 24χρονος, ο οποίος φαίνεται να είναι αθώος. Το παιδί μετέβη πρόωρα στους ουρανούς, αφήνοντας πίσω όλους εμάς, να συγκλονιζόμαστε για λίγα δευτερόλεπτα στο άκουσμα της τραγικής είδησης. Το «λαμπρόν εκεί που πέφτει κρούζει», όπως λέει ο λαός και μόνο η οικογένεια και οι φίλοι του θα κλαίνε μια ζωή. Οι υπόλοιποι είπαν απλώς ότι ήταν ακόμη ένα «ατυχές γεγονός».
Ο νέος κεντρικός δρόμος εντός της Αγλαντζιάς ξεπέρασε και το γεφύρι της Άρτας, αφού χρειάστηκαν δεκαετίες αντεγκλήσεων και διαφωνιών, για να υπάρξει τελικά μία αλλοπρόσαλλη και παράξενη κατάληξη, η οποία ικανοποιούσε φαίνεται όλα τα συμφέροντα. Και μάλιστα πλουσιοπάροχα. Ο τετραπλός κατά τα άλλα δρόμος είναι πολύ στενός και δεν μπορούν να κυκλοφορούν άφοβα δύο αυτοκίνητα, το ένα δίπλα στο άλλο. Η αριστερή λωρίδα έγινε λεωφορειολωρίδα και όταν κινείται λεωφορείο, όχι και τόσο συχνά, είναι σχεδόν αδύνατο να προσπεράσει κάποιος το μεγάλο όχημα. Το χειρότερο είναι ότι άλλαξαν τα «φώτα» του σχεδίου και ενώ υπήρχαν σε όλες τις διασταυρώσεις κυκλικοί κόμβοι, ξαφνικά δίπλα από εμπορικά καταστήματα, δημιουργήθηκαν φώτα τροχαίας. Και ακριβώς στο κομμάτι με τα φώτα τροχαίας γίνονται οι «κόντρες» με μοτοσικλέτες και αυτοκίνητα τα βράδια και στα φώτα τροχαίας έχασε τη ζωή του ο 20χρονος. Τώρα αν υπήρχαν κυκλικοί κόμβοι αντί φώτα τροχαίας, ίσως να ζούσε το παιδί και αν οι δρόμοι ήταν πιο πλατιοί, όπως οι άλλοι δρόμοι, σίγουρα θα ήταν πολύ λιγότερες και οι «μικρές» οδικές συγκρούσεις, οι οποίες δεν έχουν λιγότερη ταλαιπωρία και έξοδα. Πάντως, «σοβαροί» συγκοινωνιολόγοι επιμένουν ότι οι κυκλικοί κόμβοι μειώνουν κατά πολύ την κυκλοφοριακή συμφόρηση και προσφέρουν πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια στους οδηγούς, σε σχέση με τα φώτα τροχαίας. Φτάνει να κατασκευαστούν σωστά και να μην αποτελούν «παγίδες» λόγω προβλημάτων και παραλογισμών σε διπλανούς δρόμους.
Το κακό έγινε και δεν επιστρέφει πίσω το παιδί, ούτε βεβαίως όλοι όσοι έφυγαν πρόωρα, θυσία στον Μολώχ της ασφάλτου. Τουλάχιστον στη μνήμη των παιδιών αυτών, επιτέλους να διορθωθούν οι δρόμοι και να τερματιστούν οι παραλογισμοί. Να κατασκευαστεί ο κυκλικός κόμβος και γιατί όχι να πάρει και το όνομα του θύματος. Έτσι για να θυμούνται, κυρίως όσοι λαμβάνουν αποφάσεις, ότι πρέπει να σκέφτονται πρώτα την ασφάλεια των ανθρώπων και ακολούθως τα μικροσυμφέροντα ανθρώπων, οι οποίοι έτσι και αλλιώς έχουν πολλά για να φάνε και αυτοί και τα τρισέγγονά τους. Το «τρελό» παιδί πλήρωσε με τη ζωή του, αλλά όλοι αυτοί οι οποίοι έκαναν «σκόντο» στην ασφάλεια του δρόμου, σίγουρα θα πληρώνουν για μια ζωή, όπως και όλοι εμείς οι οποίοι βλέπαμε και βλέπουμε τους παραλογισμούς και δεν φωνάζουμε αρκετά δυνατά. Οι ερινύες δεν ξέρουν ούτε από νόμους, ούτε από αστυνόμους. Τα βανάκια με τις «αμαρτωλές» κάμερες φωτοεπισήμανσης, τα οποία βρίσκονται συχνά πυκνά στον «αμαρτωλό» δρόμο και κόβουν 300άρια, σίγουρα δεν αποτελούν τη λύση για την επικινδυνότητα του δρόμου.
Η κατάσταση με το κυκλοφοριακό χάος στη Λευκωσία, αλλά και στη Λεμεσό δεν είναι «κουβέντα του καφενέ», αλλά είναι ένα σοβαρότατο πρόβλημα, το οποίο σκοτώνει καθημερινώς ανθρώπους, όχι μόνο από τα δυστυχήματα, αλλά και από τη μόλυνση του περιβάλλοντος. Γιατροί και όχι μόνο, λένε ότι κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους περίπου χίλιοι άνθρωποι από την κακή ποιότητα του αέρα. Τα ατέλειωτα φώτα τροχαίας, η κακή μονοδρόμηση δευτερευουσών και όχι κύριων οδικών αρτηριών και οι «αμαρτωλές» κάμερες στα φώτα τροχαίας, δημιουργούν ένα απίστευτο «κοκτέιλ» βασάνων των οδηγών και όχι μόνο. Επιτέλους πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι ο καυτός ήλιος τα καλοκαίρια, οι μπόρες τον χειμώνα και οι ανηφόρες και κατηφόρες στις πόλεις δεν ευνοούν αντιγραφή προτύπων βόρειων ευρωπαϊκών χωρών. Οι ποδηλατόδρομοι απέτυχαν, τα λεωφορεία είναι προβληματικά και ο κυκλοφοριακός σχεδιασμός είναι τραγικός. Επιτέλους πρέπει να προσγειωθούν όλοι, γιατί ο αέρας τον οποίο αναπνέουμε δεν ξεχωρίζει πλούσιους και φτωχούς και μια βόλτα στα ογκολογικά κέντρα αποτελεί την ισχυρότερη δόση αφύπνισης.
