Του Ονασαγόρα
Το ισχυρό προφίλ ενός ισχυρού πρωθυπουργού μιας ισχυρής, ευρωπαϊκής χώρας προσπάθησε να προωθήσει χθες βράδυ με το διάγγελμά του ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και πιστεύω ότι τα κατάφερε. Κέρδισε τις εντυπώσεις και έστειλε τα σωστά μηνύματα εντός και εκτός Ελλάδος. Κυρίως εκτός.
Εξέθεσε κανονικά την τουρκική προκλητικότητα και προειδοποίησε τον Ερντογάν, τους Ευρωπαίους, τους Αμερικανούς και άλλους πως η υπομονή της Ελλάδας δεν είναι ατελείωτη, ότι δεν πρόκειται να ανέχεται για πολύ ακόμα τις προκλήσεις των Τούρκων, πως οι ένοπλες δυνάμεις είναι έτοιμες όσο ποτέ άλλοτε για δράση, εάν χρειαστεί και πως ένα «ατύχημα» δεν είναι πολύ μακριά.
Η χρονική στιγμή που επέλεξε ο Κυριάκος για να μιλήσει ήταν προσεκτικά επιλεγμένη: λίγο πριν αποχωρήσει το Oruc Reis από την ελληνική υφαλοκρηπίδα και λίγο πριν συνέλθει το Συμβούλιο των ΥΠΕΞ της ΕΕ για να συζητήσει κυρώσεις.
Καθόλου τυχαία ήταν και η δήλωση του Μακρόν που ήρθε καπάκι στις δηλώσεις του Κυριάκου, ότι ενισχύει την στρατιωτική παρουσία της Γαλλίας στην περιοχή σε συνεργασία με την Ελλάδα, την Κύπρο ασφαλώς, και άλλους για να κόψουν την φόρα στον Ερντογάν.
Είναι η τρίτη φορά τις τελευταίες εβδομάδες που ο Μακρόν παρεμβαίνει δυναμικά υπέρ της Ελλάδας και της Κύπρου, τασσόμενος ξεκάθαρα υπέρ του διεθνούς δικαίου και των ευρωπαϊκών συμφερόντων. Κι ας βγαίνουν κάποιοι να λένε πως Ελλάδα και Κύπρος είναι μόνες σε αυτό τον αγώνα και δεν μπορούν να ελπίζουν σε βοήθεια...
Ακούω πως νέες συμμαχίες ενδέχεται να δημοσιοποιηθούν σήμερα ή αύριο, από τις επαφές του Δένδια στο Ισραήλ και τη συνάντησή του με τον Μπομπέο αλλά και μετά το τηλεφώνημα του Κυριάκου στον Σίσι.
Το μέγα ερώτημα που προκύπτει και υποβάλλεται από άλλους με πραγματικό ενδιαφέρον, από άλλους με ειρωνική διάθεση, είναι: θα πολεμήσει ο Μακρόν ή το Ισραήλ ή οι ΗΠΑ για την Ελλάδα ή για την Κύπρο;
Λογικό το ερώτημα αλλά δύσκολη η απάντηση. Σίγουρα δεν πρόκειται καμιά χώρα να κηρύξει πόλεμο στην Τουρκία επειδή παραβιάζει την κυριαρχία της Ελλάδας και της Κύπρου. Τουλάχιστον όχι εάν δεν δείξουμε την αποφασιστικότητά μας να την προστατεύσουμε κι αν δεν συνειδητοποιήσουν άπαντες ότι μαζί με τα ελληνικά και κυπριακά συμφέροντα η Τουρκία απειλεί και τα δικά τους, ευρωπαϊκά συμφέροντα.
Και για να μην θεωρηθεί ότι αφήνω αναπάντητο το δύσκολο ερώτημα, το απαντώ με μια άλλη ερώτηση: Έχουμε κάτι καλύτερο για να απαντήσουμε στις ακραίες προκλήσεις του Ερντογάν; Υπάρχει κάποιος που να διερωτάται ακόμα ότι ο Μακρόν είναι ότι καλύτερο μας έτυχε τις τελευταίες δεκαετίες ως σύμμαχος;
Αν μάλιστα μετρήσουμε και τις παράπλευρες συνέπειες της γαλλικής στήριξης, όπως την ώθηση που θα προκαλέσει για ενεργοποίηση επιπλέον ευρωπαϊκών και άλλων δυνάμεων αλλά και τη δρομολόγηση αυστηρών κυρώσεων, τότε μόνο ουσιαστικό κέρδος μπορούμε να έχουμε.
Και κάτι ακόμα, το γεγονός ότι η Γαλλία παρεμβαίνει δυναμικά στα λεγόμενα «ελληνοτουρκικά» τους δίνει την πραγματική διεθνή τους διάσταση. Δηλαδή ως προκλήσεις της Τουρκίας κατά της διεθνούς ειρήνης, του διεθνούς δικαίου και των ευρωπαϊκών συμφερόντων. Μην σας πω και για τα ΝΑΤΟϊκά συμφέροντα, τα οποία μετρούν πολύ για τον Εμανουέλ.
Γι' αυτό και η προσωπική μου άποψη είναι ότι με σύμμαχο τον Μακρόν, τον νέο λαϊκό ήρωα του ελληνισμού, όπως τον χαρακτήρισα, μπορούμε όντως να πάμε μακριά. Αρκεί βεβαίως να διατηρήσουμε τη αποφασιστικότητα και κυρίως τη σοβαρότητα μας.
*Στο νοητό σταυροδρόμι της εξουσίας της Κύπρου ο Πρόεδρος ξεκινά την ανάβασή του από τον πάτο του πηγαδιού των τειχών στην οδό Ομήρου που διαπερνά τον πολιτικό μας βουλευτικό πολιτισμό εντός του παρηκμασμένου πολυπολιτισμικού κήπου, για να ανέβει με κακουχίες ιερομάρτυρα τον Λόφο της Σεβέρη, ξαποσταίνοντας για λίγο από τα πολεμικά παίγνια υπό το θλιμμένο βλέμμα του υπό απόκρυψη τις νύχτες Κυριάκου Μάτση. Όταν όμως ο λόφος καταληφθεί, είτε συγκυριακά είτε από τακτική μαεστρία, τα λάφυρα είναι μεθυστικά. Τον κατήφορο της επιστροφής στην οδό Ομήρου δεν τον επέλεξε ποτέ κανείς.
