Του Δημήτρη Δημητρίου
Στο αστικό κέντρο της Λευκωσίας έχουμε λίγα δέντρα. Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να τα προστατεύσουμε. Το δεύτερο να τα αυξήσουμε. Για να το πετύχουμε, έστω το πρώτο, χρειάζεται να κόψουμε τον βήχα σε όποιον σκέφτεται να περάσει δρόμους, ακόμα και δύο λωρίδων μέσα από τα δύο εθνικά πάρκα που έχουμε. Της Ακαδημίας και της Αθαλάσσας. Και επειδή είναι πολύ κουραστικό και ψυχοφθόρο να κυνηγάμε κάθε χρόνο τα άρθρα στον προϋπολογισμό για να τα σταυρώνουμε, αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι πιο δραστικό. Καταθέσαμε με τη συνάδελφο Χριστιάνα Ερωτοκρίτου, πρόταση νόμου, για να χαρακτηριστεί κάθε σπιθαμή εδάφους που είναι υπό την κυριότητα του Τμήματος Δασών, ως ζώνη μηδέν. Με την ψήφισή της, σταματά κάθε σκέψη από αρμόδιους και αναρμόδιους για να διχοτομήσουν ή να κατακρεουργήσουν τα εθνικά μας πάρκα, χαράσσοντας δρόμους που θα συνδέουν κυκλικούς κόμβους λεωφόρων.
Η ανάπτυξη χρειάζεται να είναι λελογισμένη. Η άμαξα πρέπει να μπαίνει πίσω από το άλογο. Η συζήτηση είναι προφανώς πολυεπίπεδη, έχει να κάνει και με την αύξηση του πληθυσμού που προφανώς και τη θέλουμε για να αυξηθεί και το ΑΕΠ της χώρας έχει να κάνει και με την αύξηση των αυτοκινήτων και την ομολογουμένως ενοχλητική επιδείνωση του κυκλοφοριακού προβλήματος. Η λύση όμως δεν μπορεί να είναι μόνο η χάραξη νέων δρόμων που θα μετατρέψουν όλη την πρωτεύουσα σε μια απέραντη λεωφόρο. Και αναπόφευκτα, όταν δεν υπάρχει από πού αλλού να περάσει ο δρόμος, να κόβουμε και λίγο δάσος. Χρειάζονται ολιστικές λύσεις που αφενός θα πρέπει να έχουν το στοιχείο της διαφάνειας, αλλά και της αυστηρότητας για το πού και πότε μπορεί να δημιουργηθεί μια εμπορική ή άλλη ανάπτυξη και αφετέρου θα πρέπει να δίνει λύσεις στις μετακινήσεις πέραν των αυτοκινήτων.
Υπάρχει όμως και μια άλλη οπτική. Που αφορά στα πάρκα και στα δέντρα και που αιτιολογεί και την αναγκαιότητα να χαρακτηριστούν ως ζώνη μηδέν. Αν ως πολιτεία και ως κοινωνία δεν τοποθετήσουμε τα δάση, τα πάρκα και τα δέντρα σε πυρήνα προτεραιότητας για μια σειρά από λόγους που έχουν να κάνουν από τη μείωση της θερμοκρασίας μέχρι την ανάγκη για ψυχική ηρεμία των πολιτών, θα χάσουμε πολύ περισσότερα από μερικά δέντρα, όπως είναι και το βασικό επιχείρημα όσων θέλουν να περάσουν τον δρόμο από την οδό Φυτωρίου στην Αγλαντζιά. Μαζί με αυτά τα λίγα δέντρα που θυσιάζονται, σκοτώνουμε ταυτόχρονα και την αντίληψη που θα έπρεπε να θέλει τον άνθρωπο να περπατά, να αναπνέει καθαρό οξυγόνο και να ξεκουράζεται ανάμεσα στα δέντρα. Αντίθετα, όταν η πρωταρχική μας έγνοια είναι να κάνουμε χώρο σε ολοένα και περισσότερα αμάξια, αναπόφευκτα θα θάψουμε μια μέρα και το τελευταίο πάρκο.
Όσο και αν κάποιοι πιστεύουν πως τέτοια ζητήματα είναι δευτερευούσης σημασίας και πως δεν υπάρχει λόγος ούτε καν να τα συζητάμε, τόσο περισσότερο εμπεδώνεται η δική μου πεποίθηση πως απέχουμε πολύ από τις βασικές αρχές της παιδείας, της ευρύτερης αντίληψης και της ανάγκης να προστατεύσουμε και να βελτιώσουμε, έστω στο μέτρο του εφικτού, την ποιότητα της ζωής μας. Από αυτά τα μικρά για πολλούς, είναι που αντιλαμβανόμαστε πόσο απέχουμε ως κοινωνία από τη μεγάλη εικόνα για μια χώρα που θα πρέπει να σκέφτεται τα επόμενα πενήντα χρόνια και όχι το επόμενο μεγάλο εμπορικό κέντρο που κάποιος σκέφτηκε να αναπτύξει. Χρειάζεται λοιπόν να κάνουμε τα σωστά ερωτήματα, και να ξανακοιτάξουμε τις προτεραιότητές μας.
*Ο Δημήτρης Μ. Δημητρίου είναι βουλευτής Λευκωσίας Δημοκρατικού Συναγερμού / Πρόεδρος Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών / dmdemetriou.com
