Kathimerini.gr
Ο θάνατος του Πιερ Ετέξ, στις 14/10 σε ηλικία 87 ετών, αγνοήθηκε ή πέρασε στα «ψιλά» του Τύπου. Δεν φταίει η εποχή μας. Ο Ετέξ υπήρξε ο πιο παραγνωρισμένος κωμικός του γαλλικού σινεμά ακόμη και στα πιο δημιουργικά του χρόνια, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’60. Συνυπολογίστε και μια διαμάχη γύρω από πνευματικά δικαιώματα που διήρκεσε περίπου δύο δεκαετίες κρατώντας τις ταινίες του στο ράφι. Την τελευταία δεκαετία ξαναπροβλήθηκαν το εμβληματικό του «Γιο Γιο» (1965) και ο «Μεγάλος έρωτας» (1969) σε αποκατεστημένες ψηφιακές επανεκδόσεις του παλιού υλικού.
Οι κωμωδίες του Ετέξ είναι δράματα, διακριτικά αστεία και με λεπτές πινελιές μελαγχολίας ως επίχρισμα. Ο δημιουργός τους ήταν μονίμως μετέωρος ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα, ενώ είχε και δημιουργικές εμμονές με την παντομίμα, τους κλόουν και το τσίρκο. Ο Ετέξ αγάπησε το τσίρκο πιο πολύ από το σινεμά, θέλησε όμως να ξαναδώσει ζωή στο μπουρλέσκ έχοντας ως πρότυπό του τον Μπάστερ Κίτον.
Στο σινεμά πρωτοεμφανίστηκε ως ηθοποιός, στον «Πορτοφολά» του Ρομπέρ Μπρεσόν το 1959· ως σκηνοθέτης πέρασε μέσα από το ρήγμα που είχε δημιουργήσει στη γαλλική κωμωδία ο Ζακ Τατί με τον κύριο Ιλό του. Υπήρξε και βοηθός σκηνοθέτης του Τατί.
Ηταν πολυπράγμων, εμφανίστηκε ως κλόουν στην τηλεόραση, εργάστηκε ως σκιτσογράφος, έγραψε θεατρικά έργα. Το 1973 ίδρυσε μαζί με την Ανί Φρατελινί, την τότε σύζυγό του, την Εθνική Σχολή Τσίρκου.
