ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ο Βόλφγκανγκ θέλει να αγαπηθεί, όπως όλοι μας

«Ο Μαυριτσάκης δεν στήνει ένα δικαστήριο επί σκηνής. Δεν ορίζει αθώους και ενόχους».

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Το θέατρο απαιτεί αφοσίωση αλλά και ενεργό συμμετοχή στη ζωή, μας λέει ο Χάρης Χαραλάμπους, ο οποίος υποδύεται τον ομώνυμο ρόλο στο έργο «Wolfgang» του Γιάννη Μαυριτσάκη που ανεβάζει ο ΘΟΚ στη Νέα Σκηνή σε σκηνοθεσία Μάριου Μεττή. Ο συγγραφέας αφορμάται από ένα πραγματικό γεγονός, την απαγωγή και φυλάκιση μιας νεαρής στην Αυστρία. Επικεντρώνεται στον θύτη και όχι στο θύμα, και όπως μας λέει ο Χάρης ο συγγραφέας τον χρησιμοποιεί σαν φάρο για να φωτίσει μια κοινωνία εμμονικά πατριαρχική, μια κοινωνία που, προβάλλοντας το πρότυπο της ανδρικής υπεροχής, διαμορφώνει χαρακτήρες σαν τον Βόλφγκανγκ. Να σημειώσουμε ότι με την παράσταση «Wolfgang» ο ΘΟΚ συστήνει τον Γιάννη Μαυριτσάκη στο κοινό της Κύπρου.

–Χάρη, είναι το «Wolfgang» ένα σκληρό και σκοτεινό έργο;
–Είναι ένα έργο που ασχολείται με τη σκληρή και σκοτεινή πλευρά του έρωτα. Με τη σκληρή και σκοτεινή πλευρά του καθενός από εμάς που ζούμε και προσπαθούμε να επιβιώσουμε στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Με τη μύχια φαντασία του φαινομενικά «κανονικού» και «συνηθισμένου» ανθρώπου και στο πού μπορεί αυτή να τον οδηγήσει, αν αφήσει ανεξέλεγκτα τα ένστικτά του.
–Ο συγγραφέας εστιάζει στον θύτη, τον εξιδανικεύει ή τον ξεσκεπάζει; Ή και τίποτα από τα δύο;
–Ούτε τον εξιδανικεύει ούτε τον ξεσκεπάζει. Εστιάζοντας στον θύτη ο συγγραφέας ξεσκεπάζει σφαιρικά τις αιτίες που τον οδήγησαν στην πράξη του. Αιτίες πέρα από την ψυχική διαταραχή. Τον χρησιμοποιεί σαν φάρο για να φωτίσει μια κοινωνία εμμονικά πατριαρχική, μια κοινωνία που προβάλλοντας το πρότυπο της ανδρικής υπεροχής διαμορφώνει χαρακτήρες σαν τον Βόλφγκανγκ, που μπορεί να μη φτάσουν στην ακρότητα και το έγκλημα μόνο και μόνο γιατί ο ψυχισμός τους δεν είναι διαταραγμένος. Διαιωνίζουν, όμως, τις κινητήριες δυνάμεις που μπορεί να είναι εν δυνάμει και οι αιτίες και οι αφορμές για τέτοιες πράξεις και που κρατάνε στάσιμα ολόκληρα κοινωνικά συστήματα, σπέρνοντας τον φόβο και την ανασφάλεια ανάμεσα στα φύλα και τις φυλές, ακόμα και συνθλίβοντας πολιτισμούς. Ο Μαυριτσάκης δεν στήνει ένα δικαστήριο επί σκηνής. Δεν ορίζει αθώους και ενόχους. Εκθέτει τα γεγονότα, το περιβάλλον τους, τους ψυχισμούς και αφήνει το πεδίο ελεύθερο στον θεατή για να κρίνει.

«Με τρομάζει το πού μπορεί να φτάσει κάποιον η έλλειψη της αγάπης»

–Υποδύεσαι τον Βόλφγκανγκ, έναν δύσκολο ρόλο, σε τρομάζει κάτι από αυτόν τον χαρακτήρα;
–Παραμένει αναλλοίωτη μέσα μου η αγωνία και ο τρόμος κάθε φορά που χρειάζεται να προσεγγίσω έναν καινούργιο ρόλο. Λόγω της ιδιαίτερης δυσκολίας αυτού του συγκεκριμένου ρόλου ο τρόμος αυτή τη φορά πολλαπλασιάστηκε! Σκεφτόμουν συνεχώς «και τώρα πώς θα γίνει αυτό; Πώς θα τον πλησιάσω αυτό τον άνθρωπο;» Αυτή ήταν η μεγαλύτερη ίσως πρόκληση για μένα. Να παραμείνει στα μάτια μου και στο μυαλό μου ένας φαινομενικά συνηθισμένος άνθρωπος. Η οποιαδήποτε διαταραχή να φανεί στην εξέλιξη της ιστορίας και αυτή να αναγνωριστεί μόνο από τους υπόλοιπους χαρακτήρες του έργου και από τους θεατές. Ως ηθοποιός έπρεπε να παρατηρώ συνέχεια τον Βόλφγκανγκ και να τον ελέγχω. Να βρω ποιο είναι το «κανονικό» του. Χρειάστηκε να τον ερωτευτώ. Και αυτόν και την ατμόσφαιρά του. Χρειάστηκε επίσης πολλή μελέτη, αδιάκοπη εργασία στην πρόβα και η πολύτιμη βοήθεια του σκηνοθέτη της παράστασης Μάριου Μεττή. Το σκηνικό αποτέλεσμα είναι, όπως κάθε φορά άλλωστε, στην κρίση του θεατή. Αυτό που με τρόμαξε και συνεχίζει να με τρομάζει είναι η διαπίστωση ότι ο Βόλφγκανγκ δεν θέλει τίποτα περισσότερο από αυτό που θέλουμε όλοι μας. Θέλει να αγαπηθεί! Ο διαταραγμένος ψυχισμός του, ο τρόπος που μεγάλωσε και οι συγκυρίες τον οδήγησαν να κάνει μια ακραία πράξη αλλά ουσιαστικά αυτό ήθελε μόνο, να αγαπηθεί, προσοχή, όμως δεν τον δικαιολογώ. Με τρομάζει το πού μπορεί να φτάσει κάποιον η έλλειψη της αγάπης, η ανάγκη για αγάπη, η αναζήτηση της αγάπης. Της αγάπης κάθε είδους. Με τρομάζει, γιατί το βλέπω και το αναγνωρίζω και στην καθημερινότητά μου, γύρω μου, σε όλες τις πτυχές της ζωής. Σε όλους τους συνηθισμένους και κανονικούς εμάς.

–Τον χαρακτήρα σου τον «καταδιώκει» το φάντασμα του πατέρα του, πόσο αδύναμος χαρακτήρας είναι ο Βόλφγκανγκ; Ποιος ο ρόλος της κοινωνίας;
–Ο χαρακτήρας του Βόλφγκανγκ πλάθεται από τον πατέρα του, από τις διδαχές του. Τον καταδυναστεύει, θέλει να τον μετατρέψει σε αρπακτικό για να επιβιώσει, σε εξουσιαστή. Του σπέρνει την καχυποψία προς το θηλυκό. Μεγαλώνοντας ένα παιδί με όλα αυτά στο μυαλό του, καθοδηγούμενος από έναν τέτοιο πατέρα, απομονώνεται από το περιβάλλον του, σιχαίνεται την «κανονική» ζωή σε σημείο που θέλει να χτίσει τον δικό του «ιδανικό» κόσμο. Η σύγχρονη δυτική κοινωνία με όλες της τις παθογένειες φαντάζει για τον Βόλφγκανγκ ως το τέλειο πεδίο μάχης για να αγωνιστεί και να μετατραπεί από αδύναμος σε δυνατό, από εξουσιαζόμενος σε εξουσιαστή.

–Πώς νομίζεις ότι παρουσιάζεται ο ιδανικός έρωτας στο έργο;
–Ο ιδανικός έρωτας στο έργο ταυτίζεται με τις έννοιες της αγνότητας αλλά και της απόλυτης ιδιοκτησίας και υποταγής. Υποταγής του θηλυκού προς το αρσενικό. Ο Γιάννης Μαυριτσάκης με την ωμή και ψυχρή γραφή του το εκθέτει και το καυτηριάζει ξεκάθαρα. Ο Βόλφγκανγκ λέει ότι ο έρωτας θα έπρεπε να είναι αλλιώς. Θέλω να πιστεύω ότι σε μια φωτεινή στιγμή του μυαλού του, έστω και γι’ αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα, το εννοεί. Κι ας μην έχει τη δύναμη να αλλάξει κάτι.

–Τι θα τόνιζες από το έργο; Τι νομίζεις ότι το χαρακτηρίζει;

–Το έργο το χαρακτηρίζει ο τρόπος γραφής του Γιάννη Μαυριτσάκη. Ενός από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες δραματουργούς με παρουσία και δράση ανά το παγκόσμιο. Το χαρακτηρίζει ο ποιητικός αλλά και παγερός τρόπος με τον οποίο επιλέγει να παρουσιάσει και να φωτίσει από όλες τις πλευρές την ιστορία που αφηγείται. Είναι μεγάλη η χαρά μου που συμμετέχω σε αυτή την παράσταση που ουσιαστικά συστήνει τον Γιάννη Μαυριτσάκη στο κοινό της Κύπρου.

–Τι είναι το θέατρο για τον Χάρη Χαραλάμπους;
–Το θέατρο για μένα είναι η εργασία μου και το άθλημά μου. Με όλες τις σημασίες αυτών των δύο λέξεων. Είναι η εργασία μου ως άσκηση που πρέπει να κάνω στο σπίτι για την επόμενη μέρα για την πρόβα, για την παράσταση. Για να είμαι έτοιμος. Είναι η εργασία μου ως πνευματικό έργο που αναλαμβάνω να παρουσιάσω, ως έργο που αναλαμβάνω να εκτελέσω. Είναι η εργασία μου ως η βιοποριστική μου απασχόληση. Είναι όμως και το άθλημά μου, που, όπως όλα τα αθλήματα, απαιτεί συνεχή και συστηματική προπόνηση. Προπόνηση πνευματική, ψυχική, σωματική. Που όπως όλα τα αθλήματα απαιτεί συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Ασκητικό τις περισσότερες φορές. Απαιτεί αφοσίωση αλλά και ενεργό συμμετοχή στη ζωή. Είναι ένα άθλημα παραγνωρισμένο από την πολιτεία. Που δεν του χαρίζονται δύο εκατομμύρια ευρώ για να φτιάξει το γήπεδό του και που όμως σε δύο ώρες μόνο μπορεί να πυροδοτήσει δύο εκατομμύρια σκέψεις και συναισθήματα, μπορεί να διαμορφώσει δύο εκατομμύρια συνειδήσεις. Τέτοιο άθλημα είναι.

Πληροφορίες: Μετά από ολιγοήμερη διακοπή οι παραστάσεις επαναρχίζουν με την Έρικα Μπεγέτη στη θέση της Πατρίτσιας Πεττεμερίδου. Παραστάσεις από 1η Δεκεμβρίου κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο, ώρα 8:30 μ.μ. στη Νέα Σκηνή του ΘΟΚ. Δεν επιτρέπεται η είσοδος σε άτομα κάτω των 15 ετών.

 

 

Θέατρο-Χορός: Τελευταία Ενημέρωση

X