Του Απόστολου Κουρουπάκη
Η παράσταση «Τέρας» του Μίλαν Ντάνκαν σε σκηνοθεσία Μαρίας Ιόλης Καρολίδου στις Αποθήκες του ΘΟΚ, στο πλαίσιο των Δράσεων του Οργανισμού, είναι από εκείνες που τις βλέπεις και στο τέλος αναρωτιέσαι, μα είναι δυνατόν; Φεύγεις έχοντας ταρακουνηθεί, αλλά όχι σοκαριστεί, και αυτό το θεωρώ κέρδος για τον θεατή, διότι το σοκ γρήγορα εξαφανίζεται και μετά γίνεται συνήθεια, ενώ το ταρακούνημα ενδέχεται να έχει ενεργοποιήσει κάποια ευαίσθητη χορδή σου.
Η Μαρία Ιόλη Καρολίδου κατάφερε να δώσει στο κοινό με πολύ γλαφυρό τρόπο ένα εξαιρετικά επικίνδυνο θέμα, το οποίο εύκολα μπορεί να γίνει καρικατούρα χαρακτήρων, μιας και όλοι οι ρόλοι έχουν το δικό τους αβαντάζ να ξεχωρίσουν. Σύζευξε τους χαρακτήρες, κουβαλώντας ο ένας τον άλλο, σκιαγραφώντας ο ένας τον άλλο. Τους έδωσε χώρο και εντάσεις, αλλά χωρίς να λαμβάνουν τα ζευγάρια πάντα τα ίδια σήματα για αλληλεπίδραση. Όπως και να ’χει όμως οι σχέσεις που διαμορφώνονταν φώτιζαν την ιστορία του Ντάνκαν και η ελπίδα χανόταν και εκεί γινόταν το έργο άγριο, όταν οι χαρακτήρες πέθαιναν, αργά.
Ξεχωρίζω τις ερμηνείες του Βαγγέλη Δαούση στον ρόλο του Ντάριλ, του προβληματικού, ψυχικά ασταθή και παραβατικού νέου, αβοήθητου, από το σύστημα, από την οικογένεια, από τον περίγυρό του, αλλά και της Μήδειας Χάννα (Ρίτα) ως γιαγιάς αδιάφορης και βαθιά τραυματισμένης, με άρνηση για το πρόβλημα και ας το γνωρίζει, αλλά και μιας τραγικής μητέρας. Ο Βαγγέλης Δαούσης χωρίς εξάρσεις, με το βλέμμα του βαθιά καρφωμένο στον ρόλο του, να διαπερνάει το κοινό και να μπαίνει γυαλί καρφί μέσα του. Η εξαιρετική Μήδεια Χάννα κατάφερε να ισορροπήσει πάνω της τα χαρακτηριστικά του ρόλου της, ο οποίος είναι κατά την άποψή μου κλειδί για τον θεατή. Αυτή η επικοινωνία, αν και όχι σκηνική, Δαουση και Χάννα, προσωπικά με κέρδισε, με προβλημάτισαν οι μοναξιές τους, η αδιαφορία τους, η άρρωστη σχέση τους, η στασιμότητα και η απάθειά τους, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, χωρίς να συναντηθούν στη σκηνή, ο ένας ήταν πάντα δίπλα στον άλλο...
Ο Γιάννης Καραούλης (Τομ) και η Ειρήνη Ανδρέου (Τζόντι) ως ζευγάρι, νομίζω πως θα έπρεπε να είχαν αναπτύξει μεγαλύτερη επικοινωνία σκηνική, διότι ως αντρόγυνο αυτή είχε χαθεί, σχεδόν στο σανίδι υπονοείτο... είχαν πολλά άλλωστε να λύσουν ή να αποδεχθούν ο ένας για τον άλλο, αλλά επί σκηνής όλα αυτά περνούσαν αθόρυβα, η κακοποίηση, η απόγνωση, μεμονωμένα έβγαιναν μεν, μα δεν συμπλέκονταν και αυτό μου έλειψε . Σε αντίθεση με το ξέσπασμα της Ανδρέου, όταν ο νεαρός εισβάλλει στο σπίτι της... Το ίδιο και με τον Καραούλη και Χάννα, οι οποίοι έσκαγαν μέσα στη σιωπή τους και την αμηχανία τους σε εκείνο το παγκάκι και η «νεκρή» νεαρή μητέρα Ανδρέου, φώναζε... εν τη ερήμω. Όσο για το δίδυμο Δαούση - Καραούλη, ο πρώτος επιβλήθηκε στον δεύτερο· δεν ξέρω αν ήταν πρόθεση της σκηνοθέτιδος, για να δείξει την εν γένει αδυναμία του ειδικού εκπαιδευτικού, του αντικαταστάτη... ο οποίος δίνει μια μάχη που θεωρεί πως είναι ήδη χαμένη και μάταιη...
Η απλότητα του χώρου άφηνε χώρο στην κίνηση του Παναγιώτη Τοφή, η μουσική της Χριστίνας Γεωργίου έδινε μια εποχή που όλα γύριζαν πέριξ νέων συμπεριφορών, λέξεων και ήχων και ο φωτισμός του Γεώργιου Κουκουμά «φώτιζε» το «Τέρας» με όσο φως ήταν απαραίτητο κάθε φορά.
Κλείνοντας, ήταν εξαιρετική επιλογή για εφηβικό θέατρο, και θα έπρεπε να διαρκούσε και άλλο, πολύ. Τα σχολεία θα έπρεπε να είχαν ζητήσει η παράσταση να ανέβαινε στα αμφιθέατρά τους.
Μεγαλύτερη αξία όμως από αυτό κείμενο έχει αυτό που είπε έφηβος θεατής, όταν έβγαινε από την αίθουσα, απαντώντας σε ερώτηση των γονιών του, αν του άρεσε: «Πολύ, ήταν πολύ καλό, έδειξε τόσα πράγματα που δεν τα φανταζόμουν. Ήταν πολύ καλό».
Ταυτότητα παράστασης: Σκηνοθεσία-Μετάφραση: Μαρία Ιόλη Καρολίδου. Δραματουργία: Ελένη Μολέσκη. Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Ιωάννου. Μουσική-Σχεδιασμός ηχοτοπίου: Χριστίνα Γεωργίου. Κίνηση: Παναγιώτης Τοφή. Σχεδιασμός φωτισμών: Γεώργιος Κουκουμάς. Παίζουν οι Ειρήνη Ανδρέου, Βαγγέλης Δαούσης, Γιάννης Καραούλης, Μήδεια Χάννα
Τελευταίες παραστάσεις:
Θέατρο Αποθήκες ΘΟΚ, Λατσιά.
Παρασκευή 26 Νοεμβρίου, 20:30
Σάββατο 27 Νοεμβρίου, 20:30
Κυριακή 28 Νοεμβρίου, 18:00
