Του Απόστολου Κουρουπάκη
Μίλησα με τον Μάριο Ιωάννου για την παράσταση «Picture Perfect» που ετοιμάζει με την ομάδα SRSLYyours Ensemble, σε σκηνοθεσία και δραματουργία του Achim Wieland, πάνω σε κείμενα του Μάριου και του Achim, με τη συμβολή των περφόρμερ και λοιπών συνεργατών της παράστασης. Επί σκηνής οι ηθοποιοί Έλενα Καλλινίκου και Μαρίνα Μακρή. Ο Μάριος μού λέει, και όπως με διαβεβαιώνει συμφωνεί και ο Achim, στην παράστασή τους χρησιμοποιούν κινητά και καλούν τον κόσμο επίσης να το κάνει. «Αντανακλούμε το τώρα. Αυτό κάνει το "Picture Perfect" παράσταση του 21ου αιώνα. Κατά τα άλλα έχει αρχή, μέση, τέλος και κάθαρση. Ο Αριστοτέλης θα ήταν ευχαριστημένος μαζί μας, το ίδιο και η τεχνητή νοημοσύνη». Στην παράσταση περίεργα αποξενωμένοι από τον εαυτό τους και τους υπόλοιπους, οι τρεις παίχτες ασχολούνται με μια αλλόκοτη δραστηριότητα. Αναπαράγουν εικόνες από ένα μεγάλο φωτογραφικό αρχείο ως τρόπο κατανόησης της παρουσίας, του τόπου και της σύνδεσής τους με τον κόσμο.
Το θέατρό μας είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Χρησιμοποιούμε κινητά και καλούμε τον κόσμο επίσης να το κάνει. Αντανακλούμε το τώρα. Αυτό κάνει το Picture Perfect παράσταση του 21ου αιώνα.
–Διαβάζοντας το δελτίο Τύπου της παραστασής σας αντιλαμβάνομαι ότι δεν πρόκειται για μία κλασική παράσταση... είναι θέατρο του 21ου αιώνα;
–Το θέατρο είναι λένε καθρέφτης της κοινωνίας μας, του κόσμου που ζούμε. Σήμερα ο κόσμος μας χρησιμοποιεί το μεγαλύτερο μέρος της μέρας του, οθόνες και κινητά. Το θέατρό μας είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Χρησιμοποιούμε κινητά και καλούμε τον κόσμο επίσης να το κάνει. Αντανακλούμε το τώρα. Αυτό κάνει το Picture Perfect παράσταση του 21ου αιώνα. Κατά τα άλλα έχει αρχή, μέση, τέλος και κάθαρση. Ο Αριστοτέλης θα ήταν ευχαριστημένος μαζί μας, το ίδιο και η τεχνητή νοημοσύνη.
–Τι είναι αυτό που κάνει την παράσταση αυτή ξεχωριστή;
–Το ότι μπαίνοντας ακούς να σου λένε όχι μόνο σβήσε το κινητό, αλλά κοίτα το για να μπορείς να είσαι μέρος της παράστασης όπως το κοιτάς για να είσαι μέρος της ζωής. Έχει μια ποιητική ειρωνεία η παράσταση. Ο Achim Wieland σκηνοθέτης και δραματουργός της παράστασης το είχε εμπνευστεί και το συνέλαβε να είναι έτσι. Μια παράσταση που να φέρνει ηθοποιούς , κοινό και οθόνες σε έντονο πάρε δώσε.
–Πρόκειται για πάλη εναντίον του ψηφιακού κόσμου και συναισθήματος... με τα ίδια τα όπλα του;
–Η παράσταση σχολιάζει το πόσο και το πώς επιτρέψαμε να γίνεται μέρος της ζωής μας Δεν το μάχεται. Θέτει προβληματισμούς και χρησιμοποιεί τα κινητά μας ως εργαλείο. Η παράσταση έχει κάτι θεραπευτικό ως προς αυτό όμως. Τελειώνοντας ο θεατής σίγουρα σκέφτεται τη σχέση του με τις οθόνες και τον άνθρωπο που κινδυνεύει να χάσει... από μέσα του.
–Πιστεύετε ότι πράγματι έχουμε ξεχάσει την ανθρώπινή μας διάσταση;
–Δεν την έχουμε ξεχάσει την ανθρώπινη μας διάσταση και αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Αν μαζί με την τεχνολογία εξελισσόταν παράλληλα και μια ρομπότ διάσταση μας θα ήταν όλα μία χαρά. Έλα όμως που εξακολουθεί να γεννιέται και να πεθαίνει και να φοβάται και να ερωτεύεται ο άνθρωπος και οι οθόνες δεν μπορούν οργανικά να είναι μέρος όλου αυτού. Μπορούν μόνο να καταγράφουν ένα πάρα πολύ μικρό μέρος του θαύματος αυτού και αυτό αφήνει κενά στο τέλος της μέρας. Σβήνουμε τα κινητά και λίγο πριν κοιμηθούμε η ζωή ζητάει ρέστα. Θεριεύουν φαντάσματα και άντε να τα εξημερώσεις.
Δεν μπορεί να φιλοσοφηθεί η τεχνολογία. Η ύπαρξη μας μπορεί να φιλοσοφηθεί από εμάς τους ίδιους κατά τη διάρκεια της ζωής μας, άμα γίνεται αυτό, το κέντρο μας δυναμώνει.
–Μπορεί το θέατρο σήμερα να είναι ένα δυνατό εργαλείο αλλαγής;
–Το Θέατρο ήταν και είναι και θα είναι πάντα εργαλείο αλλαγής. Από τη στιγμή που ένας άνθρωπος μπαίνει μέσα σε έναν χώρο και διακόπτει τη ροή της ενέργειάς του, της σκέψης του για να συντονιστεί με τον βιορυθμό μιας άλλης πραγματικότητας και από εκεί σε μια συλλογική συνειδητότητα, αφού το κάνει παρέα με άλλους, σημαίνει πως υποχωρεί έστω και λίγο από το εγώ του. Κάνει ένα διάλειμμα από τον εαυτό του. Αυτό είναι θεραπεία. Η υποχώρηση από τον εαυτούλη. Από το εγώ, πάει στο εμείς. Η ζωή θέλει το εμείς για να αλλάζει, να προχωρά, να ανθίζει.
–Είναι τελικά κατάρα η τεχνολογική πρόοδος, χωρίς προηγουμένως να την έχουμε δαμάσει ή φιλοσοφήσει;
–Δεν μπορεί να φιλοσοφηθεί η τεχνολογία. Η ύπαρξη μας μπορεί να φιλοσοφηθεί από εμάς τους ίδιους κατά τη διάρκεια της ζωής μας, άμα γίνεται αυτό, το κέντρο μας δυναμώνει. Δεν υπάρχει κίνδυνος. Η τεχνολογία είναι ακόμα μια πρόκληση. Θα ακολουθήσουν και άλλες στην ανθρώπινη ιστορία. Δεν δαμάζεται, συμφωνώ. Η παράσταση θέτει προβληματισμούς όσο αφορά αυτά τα θέματα. Με την Έλενα Καλλινίκου και τη Μαρίνα Μακρή αυτά συζητούσαμε και πάνω σε αυτά αυτοσχεδιάζαμε στις πρόβες μας.
–Τι μας αποξενώνει από τον κόσμο, από τον δίπλα μας;
–Καμιά φορά ο δίπλα μας είναι αντανάκλαση του εαυτού μας άρα εμείς οι ίδιοι. Από μας ξεκινάμε. Γινόμαστε καλά φιλαράκια με εμάς. Οι άλλοι ακολουθούν εμάς και εμείς τους άλλους και είναι όλο αυτό σαν ένα αέναο, μαλακό, ευγενικό ντομινό. Ουτοπία δηλαδή.
Η παράσταση θέτει προβληματισμούς όσο αφορά αυτά τα θέματα. Με την Έλενα Καλλινίκου και τη Μαρίνα Μακρή αυτά συζητούσαμε και πάνω σε αυτά αυτοσχεδιάζαμε στις πρόβες μας.
Μόνο η ψυχή δεν φθείρεται
–Έχετε απάντηση γιατί επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να απομακρυνόμαστε από εμάς τους ίδιους, αλλά και από τον δίπλα μας;
–Από όσο το έχω φιλοσοφήσει ο φόβος. Ο φόβος του θανάτου άρα και της ζωής. Αρνούμαστε να τον δούμε κατάματα τον θάνατο. Το ίδιο και τη ζωή, γιατί άμα δεν ξέρεις πώς να πεθάνεις τότε πώς να ζήσεις; Δεν αντέχουμε το μυστήριο της ζωής και του θανάτου. Το μυστήριο της ύπαρξης. Η θρησκεία προσπάθησε να βοηθήσει και μπορεί να βοηθήσει, αν αφεθούμε σε αυτήν με την καρδιά μας. Αν αφεθούμε στον Θεό χωρίς νου. Εδώ όμως φτιάξανε θρησκείες που λένε πως επειδή είμαι ομοφυλόφιλος ο Θεός δεν με αγαπά. Λοιπόν αυτός ο φόβος αντί να κάνει το άνθρωπο να κοιτάει το μέσα, προτιμά να κοιτάει έξω του για να ξεχνά. Να κοιτά σε οθόνες, να κοιτά το διάστημα, το αλλού. Ό,τι να ’ναι, φτάνει να μη θυμάται το μέσα του. Φτάνει να μη θυμάται τη ζωή και τον θάνατό του.
–Φαντάζομαι πως δεν υπάρχει η τέλεια εικόνα, γιατί την κυνηγάμε πολλοί από εμάς;
–Τα πάντα ρει. Τα πάντα μεταβάλλονται. Η τέλεια εικόνα, αν υπάρχει τέτοιο πράγμα, η δική μας ή των άλλων επίσης μεταβάλλεται. Η εικόνα μας στο φέισμπουκ μένει σταθερή και αυτό μας αρέσει. Δεν είναι όμως εμείς. Είναι μια digital φωτογραφία και ας δείχνει τέλεια και ας ταυτιζόμαστε με αυτήν... για λίγο... γιατί μετά πάλι κάποια άλλη θα πάρει τη θέση της και πάει λέγοντας και δώσ’ του εικόνες μας στο ίνσταγκραμ και στο εκεί και αλλού και παραπέρα και άλλες και προφίλ και ανφάς και από πίσω και μπρος.. και το κυνήγι όπως είπες συνεχίζεται...και το άπιαστο παραμένει άπιαστο γιατί στην ουσία κάτι άλλο γυρεύουμε μα δεν είναι εκεί και ούτως ή άλλως η εικόνα μας μεταβάλλεται Μεγαλώνουμε, φθειρόμαστε. Ένα μόνο δεν φθείρεται μα μεγαλώνει και φωτίζεται, το Θέατρο σε αυτό απευθύνεται. Αυτή μάλλον. Στα ελληνικά είναι γένους θηλυκού και τη λένε ψυχή.
–Να κλείσουμε με την ομάδα SRSLYyours... τι είναι και ποιοι οι στόχοι της;
–Ως SRSLYyours έχουμε κάτι σαν μανιφέστο που μας εξηγεί πεντακάθαρα. Προσπάθησα να το αποστηθίσω μα είναι τα κείμενα για τη σκηνή ήδη αρκετά γι’ αυτό τον σκοπό. Να μεταφέρω μόνο τρία σημεία που τα συγκράτησα και άρα με συγκινούν. Είμαστε ονειροπόλοι, είμαστε από πολλές γωνιές της γης (Γερμανία, Κύπρος, Σουηδία, Ιταλία, Ιαπωνία, Μαυροβούνιο μέχρι τώρα) όσοι απαρτίζουμε την ομάδα αυτή. Θεωρούμε το Θέατρο τον ιερό τόπο για να μπαίνει το μαχαίρι στο κόκαλο όσο αφορά αλήθειες του σύγχρονου κόσμου. Αγαπάμε τον ποιητικό ρεαλισμό και όχι μόνο. Ακολουθούμε συνήθως πρακτικές επινοημένου θέατρου. Οι καλλιτεχνικοί διευθυντές είμαστε ο Αchim Wieland και εγώ. Μας αρέσει να μαγειρεύουμε τις παραστάσεις με χίλια υλικά και όλα αυτά SRSLYyours (με σοβαρότητα δικοί σας)!
Πρεμιέρα και παραστάσεις:
Picture Perfect / SRSLYyours Ensemble (Θέατρο / Performance), Artos House, Αγίων Ομολογητών 64, Λευκωσία, Σάββατο, 6 Νοεμβρίου, 8:30 μ.μ. και Κυριακή, 7 Νοεμβρίου, 2 παραστάσεις: 8:30 & 4:30 (Matinée).
Θέατρο Ριάλτο, πλατεία Ηρώων, Λεμεσός, Τρίτη, 9 Νοεμβρίου, 8:30 μ.μ. και Τετάρτη, 10 Νοεμβρίου, 8:30 μ.μ.
