Του Θανάση Φωτίου
Μετά από παρέλευση αρκετού χρόνου και στο πλαίσιο ενός επιχειρούμενου rebranding, ο πρώην Έλληνας πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, εμφανίζεται να έχει ανακαλύψει ή διαπιστώσει, αρκετά από εκείνα που κάποιοι παρατηρούσαμε την ώρα που συνέβαιναν, δηλαδή σε χρόνο πραγματικό. Ήταν την περίοδο που η πλειοψηφία ηδονιζόταν με άνευ υποστάσεως τσαμπουκάδες και φαραονισμούς και ο χαρακτηρισμός «γερμανοτσολιάδες» μοιραζόταν με αβασάνιστη ευκολία σε αλλεργικούς, σε αριβίστες και τυχοδιώκτες, που δεν έλκονται από ουτοπικότητες και εύηχα λόγια που κυμαίνονται μεταξύ απάτης και αυταπάτης.
Ο ίδιος –πρωταγωνιστής εκείνης της περιόδου– σήμερα διεκδικεί το δικαίωμα –και καλώς πράττει– στην επανεφεύρεση. Και το ασκεί μέσα από τις 762 σελίδες που συνθέτουν την «Ιθάκη» του. Καρπό αναστοχαστικού μόχθου, όπως έχει με επιτυχία διαφημιστεί, που μάλλον αφορμάται υποσυνείδητα από την κλασική πια φράση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, «Σε 10 χρόνια, θα το έχουμε ξεχάσει». Και προς τούτο συνηγορεί και η ανάγκη για τη συγγραφή του, όπως ο συγγραφέας ο ίδιος την διατύπωσε, εύγλωττα πάντα, σε πρόσφατη συνέντευξή του: «Ήρθε η ώρα να πω τη δική μου αλήθεια».
Τον 41χρονο τότε πρωθυπουργό, που όταν εξελέγη τον Ιανουάριο του 2015 δήλωνε στο Stern «Σε έξι μήνες η Ελλάδα θα είναι μια άλλη χώρα» και, όντως ήταν, τον εμπιστεύτηκαν οι εξαντλημένοι από την παρατεταμένη κρίση πολίτες, ακριβώς για όσα τους είχε υποσχεθεί: Τις καλύτερες μέρες, που θα έρχονταν μετά το σκίσιμο των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο, το οποίο θα ακολουθούσαν με τα νταούλια που θα βαρούσαν και θα έκαναν τις αγορές να χορεύουν και στη συνέχεια απειλώντας τους «θεσμούς» που λέγονταν «Τρόικα» προηγουμένως και αργότερα αποκαλέστηκαν –όχι από τον ίδιο, από τον περίγυρο– και «τοκογλύφοι», ότι η χώρα θα αυτοκτονήσει εάν επέμεναν να τον τουφεκίσουν (!), θα ερχόντουσαν οι «καλύτερες μέρες».
Στην «Ιθάκη» του, ο Αλέξης Τσίπρας διαπιστώνει ότι οι στενοί συνεργάτες του, με τους οποίους θα έδινε τον αγνό αγώνα και θα σήκωναν στους ώμους τους το δράμα του ελληνικού λαού, δεν ήταν παρά ένας τραγικός θίασος από παρτάλια, ανίκανοι, αδαείς και επικίνδυνα επηρμένοι. Δεν το γνώριζε, δεν είχε προηγουμένως διαπιστώσει τους ακκισμούς και τους φαραονισμούς του Βαρουφάκη, ούτε την αλλοπρόσαλλη, τουλάχιστον, συμπεριφορά της Κωνσταντοπούλου, δεν γνώριζε τις απόψεις Λαφαζάνη… Τα διαπίστωσε στην πορεία, όταν πλέον μπορούσε να δει πιο καθαρά, όντας πια πρωθυπουργός, κι αυτό μάλλον χάρη στις απλόχερες ευλογίες που του δόθηκαν από πολλούς εκκλησιαστικούς πατέρες, τους οποίους συνάντησε στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου μπαινοβγαίνοντας σε ξωκλήσια και μοναστήρια, παρότι δεδηλωμένος άθεος, ανάβοντας κεριά και προσευχόμενος… Έτσι, ο άνθρωπος αυτός χρειάστηκε να ανασηκώσει μόνος, στους δικούς του ώμους το δράμα του λαού του και να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις απέναντι στις δυνάμεις του σκότους. Έχοντας ως πολεμοφόδια τι; Μα το «ηθικό πλεονέκτημα» που έφερε η «πρώτη φορά αριστερά», με δεκανίκι τον τοποθετημένο λιγάκι δεξιότερα της δεξιάς, Πάνο Καμμένο.
Στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του, με τίτλο «η Αριστερά της Νέας Εποχής» ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρει πως «το ερώτημα που τίθεται επιτακτικά είναι αν μπορούμε και πώς να αντιστρέψουμε αυτή την πορεία. Η απάντησή μου είναι: Ναι, μπορούμε, αν δώσουμε σύγχρονο περιεχόμενο στις αξίες μας. Αν κατέβουμε από την αυτάρκεια των ωραίων διακηρύξεων στο έδαφος της σκληρής πραγματικότητας». Τι να πει κανείς; Γηράσκει αεί διδασκόμενος.
photiouth@kathimerini.com.cy
