Του Χρίστου Ζαβού
Είναι απορίας άξιον γιατί η ομάδα δεν έβγαλε έστω και σε μικρό βαθμό κάποιες από τις αρετές της. Αν μη τι άλλο σ’ ένα αγώνα πρωταθλήματος, που μοιάζει με τελικό, έχοντας κιόλας 3500 οπαδούς σου στην κερκίδα, περιμένεις να δεις πάθος, θέληση και γιατί όχι να αφήσουν τη ψυχή τους στο γήπεδο. Αντιθέτως, ιδιαίτερα όσον αφορά την εικόνα του Β ημιχρόνου η ομάδα έβγαλε μια σχετικά απάθεια, δεν είχε δύναμη, ούτε ηρεμία… που να βρεις την αυτοσυγκέντρωση;
Πάνε μέρες, εβδομάδες να δούμε την ΑΕΛ που αγωνιζόταν στην κανονική περίοδο. Εδώ και αρκετό καιρό η ομάδα παρουσιάζει συμπτώματα που δεν λεν να την εγκαταλείψουν. Πρώτο και δυστυχώς όχι καλύτερο, η διάταξη στην άμυνα. Ο Ουόν δεν θυμίζει σε τίποτα τον άνθρωπο που καμιά φορά τα έβαζε με μια ομάδα μόνος του. Πάει τώρα τρία παιγνίδια που ο superman, έχει μετατραπεί σε κοινός θνητός. Χωρίς τρεξίματα, κακές τοποθετήσεις, χωρίς νεύρο… από ηγέτης της ομάδας και δη της άμυνας έχει καταντήσει ένας παίκτης της σειράς που ο κάθε ένας μπορεί να τον παίξει για πλάκα.
Στο ίδιο επίπεδο και ίσως και χειρότερα κινείται και ο Ντεντέ. Εκεί που πίστεψες ότι η ομάδα βρήκε ένα στόπερ, στο τέλος αναρωτιέσαι τι στο καλό κάνει στο κέντρο της άμυνας. Έλλειψη συγκέντρωσης, λάθη επανειλημμένα, καμία συνεννόηση με τον Ουόν, νεύρα, αψυχολόγητα φάουλ, αψιμαχίες… γενικώς τον βλέπεις και λες τι κάνει μέσα στην ομάδα.
Πριν από τρία χρόνια γράφαμε για τον «βιονικό» Καρλίτος. Όλοι αναρωτιόντουσαν μήπως ο παίκτης έχει τρία και τέσσερα πνευμόνια, αφού δεν σταματούσε λεπτό να τρέχει να πιέζει, να κερδίζει τις προσωπικές μονομαχίες. Ο Καποβερντινός στον αγώνα με τον ΑΠΟΕΛ, δεν φτάνει που δεν μπορούσε να επιτεθεί, δημιουργούσε και τρύπες στο χώρο ευθύνης του (δες το δεύτερο γκολ με Σαντίν). Καμία σχέση με τον παίκτη που γνωρίζαμε.
Ακόμη και ο αρχηγός, η ψυχή που λέγαμε της ομάδας, δεν, δεν, δεν. Δεν είναι ο παίκτης που παρέσυρε τους συμπαίκτες του. Δεν είναι ο παίκτης που θα επιληφθεί των πάντων. Είναι απλά ένα χαφ, που διεκπεραιώνει κάποια από τα καθήκοντα του. Μέχρι εκεί. Τίποτα άλλο.
Επιτηδευμένα αναφερόμαστε στους πιο πάνω, γιατί ακριβώς τα ονόματα τους έχουν συμπεριληφθεί σε μια από τις πιο χρυσές σελίδες της ιστορίας. Δεν μπορείς να έχεις τις ίδιες απαιτήσεις από τον Ποτοκάρ όπως με τον Ουόν ή το Ντεντέ. Το ίδιο ισχύει και για τον Γκέντσεφ και το Νικολάου. Τούτοι οι παίκτες που αναφερόμαστε, είναι αυτοί ακριβώς που πρέπει ν’ αφυπνιστούν εάν και εφόσον θέλουν να κάνουν κάτι εξίσου σπουδαίο όπως πριν από δύο χρόνια.
Ευτυχώς για την ΑΕΛ υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Ο Αϊρόσα στα τελευταία παιγνίδια είναι σχεδόν συγκινητικός. Έχεις τις εντύπωση ότι αγωνίζεται με το μαχαίρι στο στόμα. Δεν είναι μόνο με τον ΑΠΟΕΛ. Ο Αγκολέζος εδώ και καιρό σκίζεται από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Το ίδιο λίγο πολύ ισχύει και για τον Μοντέιρο. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει ένα παίκτη που κρατάει την ομάδα στις πλάτες του από την ημέρα που έφυγε ο Βιντιγκάλ και έπειτα.
Γενικώς η ομάδα πρέπει να ανέβει. Πρέπει ν’ αλλάξει άμεσα χαρακτήρα. Ο Πέτεφ, καλείται να τους βγάλει τον καλύτερο εαυτό. Δεν σηκώνει πια άλλες τέτοιες εμφανίσεις. Είναι κόσμος που ζει και αναπνέει για να δει την ομάδα του να διακρίνεται. Ο προπονητής έχει ευθύνη για τις επιτυχίες, έχει όμως και για τις αποτυχίες. Η ψυχολογία των παικτών, η νοοτροπία τους στο γήπεδο δεν είναι η πρέπουσα και είναι δική του δουλειά και ευθύνη ν’ αλλάξει την κατάσταση. Άμεσα να φέρουν το νου τους… δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
