ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...

Το ξαναγράψιμο της Ιστορίας

Του Αλέξη Παπαχελά

Του Αλέξη Παπαχελά

kathimerini@kathimerini.gr

Η συζήτηση για το τι συνέβη το καλοκαίρι του 2015 ξεκίνησε και οι πρωταγωνιστές επιχειρούν να διαμορφώσουν τη δική τους ιστορική «αλήθεια». Θεμιτό και απαραίτητο. Πολλά είναι, όμως, ακόμη τα αναπάντητα ερωτήματα. Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να απαντήσει σε μερικά. Βασικό ερώτημα, κατά πόσον βιάστηκε να ανέβει στην εξουσία εκμεταλλευόμενος την αδυναμία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Δύο πράγματα θα είχαν συμβεί αν δεν είχε βιαστεί. Η οικονομία θα είχε πάρει τα πάνω της, καθώς είχαν φανεί τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης και ανάκτησης εμπιστοσύνης από την πλευρά των ξένων επενδυτών. Και η κυβέρνηση Σαμαρά θα είχε αναγκαστεί να πάρει τα μέτρα του περίφημου email Χαρδούβελη και να ολοκληρώσει την αξιολόγηση. Ο κ. Τσίπρας θα είχε παραλάβει, το πολύ ένα χρόνο αργότερα, μία πολύ πιο κανονική χώρα.

Ένα δεύτερο ερώτημα είναι γιατί εμπιστεύθηκε αυτούς που εμπιστεύθηκε για να τον συμβουλεύουν και να συναποφασίζουν στην πιο μεγάλη μεταπολεμική κρίση της ελληνικής οικονομίας, αγνοώντας τους ανθρώπους που αργότερα αποδείχθηκαν τεχνοκρατικά πολύ επαρκείς, αλλά τότε μισούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και τον Σόιμπλε. Δεν εννοώ μόνο τον κ. Βαρουφάκη, αλλά και τους διαφόρους Αμερικανούς γκουρού, οι οποίοι είχαν ήδη παίξει τον καταστροφικό τους ρόλο σε προηγούμενο επεισόδιο, όταν συμβούλευαν τον Γ. Παπανδρέου να προσφύγει στο ΔΝΤ, να «σβήσει» το χρέος και να μη λάβει μέτρα τους πρώτους κρίσιμους μήνες. Ηταν οι ίδιοι που έπαιζαν ρόλο άτυπου συμβούλου μέχρι και τις παραμονές του δημοψηφίσματος.

Άλλο ερώτημα είναι κατά πόσον θα είχε εξασφαλίσει μια καλύτερη συμφωνία με τους δανειστές, σε σχέση με την επαχθή στην οποία κατέληξε, αν είχε αποφύγει να δοκιμάσει στην πράξη τη θεωρία παιγνίων του κ. Βαρουφάκη. Οι Γερμανοί, αλλά και τμήμα της κυβέρνησης Ομπάμα, έβλεπαν τότε με σχετική συμπάθεια τον κ. Τσίπρα γιατί είχαν αγοράσει το επιχείρημα ότι (α) θα ξήλωνε τους πυλώνες της διαφθοράς και διαπλοκής στη χώρα και (β) θα έστηνε ένα πιο αξιοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης. Αν εμφανιζόταν με σχέδιο πειστικό για τα παραπάνω και απαιτούσε μία συμφωνία με πιο χαλαρούς όρους, θα το έπαιρνε, επιμένουν όσοι βρέθηκαν τότε σε θέσεις-κλειδιά απέναντί του.

Ο κ. Τσίπρας ούτε τον Βαρουφάκη έδιωχνε ούτε τη συνταγή του δοκίμαζε πραγματικά. Τη Δευτέρα μετά την προκήρυξη του δημοψηφίσματος περίμενε, λογικά, ότι οι παγκόσμιες αγορές θα κατέρρεαν. Δεν κουνήθηκαν, κανείς δεν πανικοβλήθηκε εκτός Ελλάδος. Περίμενε επίσης μια καλύτερη πρόταση από τις Βρυξέλλες, που εμφανίστηκε μέσω του κ. Παυλόπουλου και του τότε στενού συνεργάτη του κ. Γιούνκερ, Μαργαρίτη Σχοινά. Εγκλωβισμένος στη δική του προεκλογική δημαγωγία, δεν μπορούσε να τη δεχθεί με έναν λαό που είχε παθιαστεί και διαπαιδαγωγηθεί στη ρητορική του σκισίματος των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο...

Το επιχείρημα ότι έπρεπε να περάσουμε όλο εκείνο το καταραμένο εξάμηνο, να φθάσει η χώρα και η κοινωνία στο χείλος του γκρεμού για να επιτευχθεί μια «καλύτερη» συμφωνία με τους δανειστές μπορεί να πείθει κάποιους. Ήταν σίγουρα ένα πολύ ακριβό φροντιστήριο για τον ελληνικό λαό, που κατάλαβε ότι δεν υπήρχαν μαγικές λύσεις ή, τέλος πάντων, λύσεις εκτός Ε.Ε. και Δύσης. Φροντιστήριο που δεν θα είχε χρειαστεί αν ο κ. Τσίπρας είχε αποφύγει τις ακραίες και ανεύθυνες υπερβολές πριν εκλεγεί. Αν ο ίδιος είχε κάνει ένα δικό του σκληρό και άκρως απαραίτητο «φροντιστήριο» με σοβαρούς ανθρώπους πριν έλθει στην εξουσία, πριν παραλάβει το τιμόνι της χώρας στην πιο κρίσιμη στιγμή της Μεταπολίτευσης. Το γράψιμο ή ξαναγράψιμο της Ιστορίας είναι πειστικό όταν εμπεριέχει αυτοκριτική και απαντάει στα πραγματικά αμείλικτα ερωτήματα που άφησε πίσω της.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

NEWSROOM

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Αλέξη Παπαχελά

Αλέξης Παπαχελάς: Τελευταία Ενημέρωση